.Mahsa
مدیر آزمایشی تالار گالری زندگی
پرسنل مدیریت
مدیر آزمایـشی تالار
منتقد ادبی
ناظر اثـر
ویراستار
تیمتعیینسطح
کپیـست
رمانخـور
به چیزهایی فکر میکردم که نمیشد گفتشان،(گفتشان) فقط باید مینشستی و مزهشان میکردی. مثل بغض. مثل آشتی. مثل فهمیدن. زنِبیاسم، زنِنامرئی... نمیدانم چرا هر دو بیشتر از بقیه در من ماندند. شاید چون فریاد نکشیدند. چون خشم نداشتند. چون شبیه من بودند... وقتی هنوز نمیدانستم اسمم با خودم است، نه با فرار.
وقتی فکر میکردم برای شنیده شدن باید بروم. حالا میفهمم گاهی باید ماند، اما نه به قیمت محو شدن. صدای نازنین از پشت پنجره آمد:
- روجا، نمیای؟ قراره بچهها عکس بگیرن. گفتم:(عزیزم "گفتم" رو بیار سطر پایین)
- الان میام.
بیآنکه هیچکدامشان(کدامشان) پرسیده شده باشند. آن
سینهاش آتشفشان (آتشفشان)بوده و حالا وقت فورانش رسیده:
- من روجا هستم. نه دختر بد. نه دختر بینقص. نه دختر شبیه بقیه. فقط دختری که بالاخره، زنِ خودش شد...
روجا نشست بود (نشسته بود) کنار پنجرهی خانه. باد بوی گِل
- پایان -