Tiam.R
مدیررسمی تالارنظارت+آزمایشی تالار ادبیات
پرسنل مدیریت
مدیر رسـمی تالار
ناظر ارشد آثار
ناظر اثـر
ویراستار
تدوینگر
تیمتعیینسطح
تیمسوشالمدیا
نویسنده نوقلـم
برترین ارسال کننده ماه
نظارت همراه رمان پادزهر مهلک | ناظر حسین یحیائی
- نویسنده موضوع Tiam.R
- تاریخ شروع
Tiam.R
مدیررسمی تالارنظارت+آزمایشی تالار ادبیات
پرسنل مدیریت
مدیر رسـمی تالار
ناظر ارشد آثار
ناظر اثـر
ویراستار
تدوینگر
تیمتعیینسطح
تیمسوشالمدیا
نویسنده نوقلـم
برترین ارسال کننده ماه
Tiam.R
مدیررسمی تالارنظارت+آزمایشی تالار ادبیات
پرسنل مدیریت
مدیر رسـمی تالار
ناظر ارشد آثار
ناظر اثـر
ویراستار
تدوینگر
تیمتعیینسطح
تیمسوشالمدیا
نویسنده نوقلـم
برترین ارسال کننده ماه
Tiam.R
مدیررسمی تالارنظارت+آزمایشی تالار ادبیات
پرسنل مدیریت
مدیر رسـمی تالار
ناظر ارشد آثار
ناظر اثـر
ویراستار
تدوینگر
تیمتعیینسطح
تیمسوشالمدیا
نویسنده نوقلـم
برترین ارسال کننده ماه
باسلام نویسنده عزیز بهتون پیشنهاد میکنم حتما یک مشاور علائم نگارشی بگیرید
سه پارت آخر چک شد.
موفق باشید
سه پارت آخر چک شد.
موفق باشید
سلام عزیزم ممنونم خسته نباشینباسلام نویسنده عزیز بهتون پیشنهاد میکنم حتما یک مشاور علائم نگارشی بگیرید
سه پارت آخر چک شد.
موفق باشید
از این به بعد بیشتر دقت میکنم
سلام
سه پارت جدید از پادزهر مهلک گذاشتم
سه پارت جدید از پادزهر مهلک گذاشتم
- عه! اخم نکن دیگه. به‌خاطر راحتی خودت میگه. دفتری که واسه من در نظر گرفته، واحد رو به رویش خالیه. منطقه‌ش هم خیلی بالاتر و معقول‌تر از جاییه که الان گرفتی.
فنجون خالی چای را روی میز گذاشتم و جدی گفتم:
- می‌فهمم. کاملاً می‌فهمم که عمو به فکرمه و به‌خاطر خودم میگه. ولی من تا همین الانشم کلی مدیونش هستم، دلم می‌خواد ادامه‌ی مسیرم رو خودم به‌تنهایی پیش برم.
اما تمام قضیه همین نبود. من خیلی خوب می‌دانستم که علت این‌همه پافشاری عمو، برای این بود که در جریان تک‌تک کارهایم باشد و مرا از انجام هر اقدامی در مورد «سرمه‌چال» منع کند. هرچند که، احتمالاً تا حالا از طریق پدر فرزاد از قضیه خبردار شده بود.
بیتا نفسش را به بیرون فوت کرد و با ناامیدی سری تکان داد.
- تو همیشه مرغت یه پا داره. باشه! من دیگه دخالتی نمی‌کنم. دیگه خودت می‌دونی و بابام… .
صفحه‌ی گوشیم همراه با صدای نوتیفش روی میز روشن شد. بیتا خواسته یا ناخواسته، دید که پیامک از سوی چه کسی بود و دست به چانه لبخندی زد.
- دنیا؟ همون دختره که یه‌جورایی سرپرستیش رو به عهده گرفتی؟
صفحه‌ی گوشی را خاموش کردم.
- خودشه.
- الان باید حدوداً دوازده سیزده سالش باشه.
- نه. امروز پونزده سالش شد.
- اوه! تولدش بود؟! پیشش بودی؟
تنها سر تکان دادم. همان‌طور دست‌به‌چانه و با کنجکاوی خاصی گفت:
- خیلی دوست دارم یه روز از نزدیک ببینمش و باهاش آشنا بشم.
- دنیا زیاد اجتماعی نیست. بیشتر درگیر مدرسه و کتاب خوندنه.
به‌وضوح کمی از این حرفم جا خورد. کاملاً حس کرد که دارم مرز می‌گذارم. دنیا بسیار حساس بود و هیچ نیازی به آشنایی با خانواده‌ی من نداشت. دستش را از زیر چانه‌ا‌ش انداخت.
- که این‌طور… . منم تو اون سن اون طوری بودم. بزرگ‌تر که بشه درست میشه.
- همین‌طوره.
وقتی صفحه‌ی گوشیم دوباره روشن شد، این‌بار برداشتمش و نگاهی هم به ساعت انداختم.
- دیروقته. برو بخواب. فردا روز مهمیه برات.
- راست میگی. توام خسته‌ای. بیشتر از این بیدار نگهت نمی‌دارم.
سینی چای را جمع کرد و بلند شد.
- شب بخیر ماهور.
- شب بخیر.
وقتی بیتا از دیدرسم خارج شد، همانجا در آلاچیق، پیام‌ها را باز کردم.
دنیا: بدون خداحافظی رفتی! «ایموجی‌گریه»
با همان لبخند محوی که مخصوص دنیا بود، جوابش را دادم:
- خواب بودی خب.
بلافاصله دوباره پیام داد:
- باید بیدارم می‌کردین. قهرم باهاتون!
- لوس نکن خودتو. برو بخواب، فردا مدرسه داری.
- نخیر! دیگه بیدار شدم. تا صبح می‌شینم این کتابه رو بخونم. شب تو بخیر آقا خروسه.
دست خودم نبود که تقریباً بلند خندیدم. دستم را جلوی دهانم گرفتم که صدایی ازم در نرود و تایپ کردم:
شبت بخیر خانم جغده.
ای‌کاش، این روزها برای همیشه می‌ماندند…
------------------
اصلاحات کوچکی داشت انجام شد
فنجون خالی چای را روی میز گذاشتم و جدی گفتم:
- می‌فهمم. کاملاً می‌فهمم که عمو به فکرمه و به‌خاطر خودم میگه. ولی من تا همین الانشم کلی مدیونش هستم، دلم می‌خواد ادامه‌ی مسیرم رو خودم به‌تنهایی پیش برم.
اما تمام قضیه همین نبود. من خیلی خوب می‌دانستم که علت این‌همه پافشاری عمو، برای این بود که در جریان تک‌تک کارهایم باشد و مرا از انجام هر اقدامی در مورد «سرمه‌چال» منع کند. هرچند که، احتمالاً تا حالا از طریق پدر فرزاد از قضیه خبردار شده بود.
بیتا نفسش را به بیرون فوت کرد و با ناامیدی سری تکان داد.
- تو همیشه مرغت یه پا داره. باشه! من دیگه دخالتی نمی‌کنم. دیگه خودت می‌دونی و بابام… .
صفحه‌ی گوشیم همراه با صدای نوتیفش روی میز روشن شد. بیتا خواسته یا ناخواسته، دید که پیامک از سوی چه کسی بود و دست به چانه لبخندی زد.
- دنیا؟ همون دختره که یه‌جورایی سرپرستیش رو به عهده گرفتی؟
صفحه‌ی گوشی را خاموش کردم.
- خودشه.
- الان باید حدوداً دوازده سیزده سالش باشه.
- نه. امروز پونزده سالش شد.
- اوه! تولدش بود؟! پیشش بودی؟
تنها سر تکان دادم. همان‌طور دست‌به‌چانه و با کنجکاوی خاصی گفت:
- خیلی دوست دارم یه روز از نزدیک ببینمش و باهاش آشنا بشم.
- دنیا زیاد اجتماعی نیست. بیشتر درگیر مدرسه و کتاب خوندنه.
به‌وضوح کمی از این حرفم جا خورد. کاملاً حس کرد که دارم مرز می‌گذارم. دنیا بسیار حساس بود و هیچ نیازی به آشنایی با خانواده‌ی من نداشت. دستش را از زیر چانه‌ا‌ش انداخت.
- که این‌طور… . منم تو اون سن اون طوری بودم. بزرگ‌تر که بشه درست میشه.
- همین‌طوره.
وقتی صفحه‌ی گوشیم دوباره روشن شد، این‌بار برداشتمش و نگاهی هم به ساعت انداختم.
- دیروقته. برو بخواب. فردا روز مهمیه برات.
- راست میگی. توام خسته‌ای. بیشتر از این بیدار نگهت نمی‌دارم.
سینی چای را جمع کرد و بلند شد.
- شب بخیر ماهور.
- شب بخیر.
وقتی بیتا از دیدرسم خارج شد، همانجا در آلاچیق، پیام‌ها را باز کردم.
دنیا: بدون خداحافظی رفتی! «ایموجی‌گریه»
با همان لبخند محوی که مخصوص دنیا بود، جوابش را دادم:
- خواب بودی خب.
بلافاصله دوباره پیام داد:
- باید بیدارم می‌کردین. قهرم باهاتون!
- لوس نکن خودتو. برو بخواب، فردا مدرسه داری.
- نخیر! دیگه بیدار شدم. تا صبح می‌شینم این کتابه رو بخونم. شب تو بخیر آقا خروسه.
دست خودم نبود که تقریباً بلند خندیدم. دستم را جلوی دهانم گرفتم که صدایی ازم در نرود و تایپ کردم:
شبت بخیر خانم جغده.
ای‌کاش، این روزها برای همیشه می‌ماندند…
------------------
اصلاحات کوچکی داشت انجام شد
****
لقمه‌ی صبحانه در گلویش گیر کرد. زن‌عمو مهتاب با هول و ولا پارچ آب‌پرتقال را برداشت و لیوانش را پر کرد. بیتا که از شدت سرفه نفسش بالا نمی‌آمد و سرخ شده بود، لیوان را با ولع سر کشید. عمو تکیه داد به صندلی تهِ میز و قاه‌قاه خندید. بیتا، شاکی، نگاهش کرد. زن‌عمو با اغراق به صورتش چنگ زد.
- آروم باش دختر! اینجوری اصلاً نمی‌رسی سر جلسه که!
این خانواده‌ی سه نفره، شاید بی‌دغدغه‌ترین خانواده‌ای بودن که به عمرم دیده بودم. پشت میز طلایی رنگی که از شیر مرغ تا جون(جان) آدمیزاد در آن پیدا میشد، نشسته بودند و نگران امتحانی بودن که نقش زیاد پررنگی هم در زندگی بیتا نداشت. او حتی در دبیرستان هم رشته‌ی تجربی خوانده بود و به علوم انسانی و وکالت کوچک‌ترین علاقه‌ای نداشت. تا وقتی که من کنکورش را دادم و قبول شدم. اون هم ناگهان تصمیم گرفته بود کنکور انسانی شرکت کنن و وکالت قبول شود! بیتا غر زد:
- تو گیر دادی بخور! من هی میگم (میگم) هیچی از گلوم پایین نمیره، انگار راهشو بستن! حالم بد میشه!
زن‌عمو مهتاب گفت:
- ماهور، تو بگو. مگه میشه با شکم خالی رفت سر جلسه؟!
با چنگال زیتونی را سمت دهانم بردم و گفتم:
- نه. ولی اگه نمی‌تونه بخوره، زورش نکنین. بهتر از اینه که دل‌پیچه بگیره سر جلسه. می‌تونه خوراکی ببره همراهش به‌جاش.
با دهان پر و چهره‌ای فاتحانه مادرش را نگاه کرد و از خدا خواسته، از پشت میز بلند شد. با عجله دهانش را با دستمال کاغذی پاک کرد.
- من میرم آماده بشم.
پشت سرش صداش زدم:
- می‌خوای سر راهم برسونمت؟
مشتاق نگاهم کرد.
- آره!
اما عمو سریع گفت:
- لازم نکرده. با راننده برو.
بیتا، گیج و نیم‌خندان، برگشت عقب.
- آخه سر راهشه‌ها… .
عمو حتی نگاهش نکرد.
- گفتم با راننده برو.
بعد، چشمش را به من دوخت.
- من با ماهور کار دارم!
بیتا انگار چیزی فهمیده باشد، نگاهی دلسوزانه به من انداخت و دیگر چیزی نگفت. فقط صدای پاشنه‌ی صندل‌هاش آمد که از پله‌ها بالا رفت و محو شد.
من، بی‌میل، سرجایم نشستم. فنجون (فنجان) قهوه‌ی سرد را به جلو هُل دادم.
عمو، قاشق را داخل نعلبکی گذاشت. آرام و حساب شده. صدای تق‌تقِ برخورد فلز با چینی، تنها صدایی بود که در آن سکوت پرتنش شنیده میشد.
زن‌عمو که کاملاً تنش فضا را حس کرده بود، سریع قسمتی از وسایل را از روی میز ریخت توی سینی و به سمت آشپزخانه پا تند کرد.
عمو به صندلی کنار دست خودش اشاره کرد.
- بیا اینجا. (این جا) از چی می‌ترسی نشستی اونسر دنیا؟!
اخم کردم.
- چرا باید بترسم عمو؟ کار اشتباهی نکردم.
بعد هم، همون‌طور که خواسته بود، جایم را عوض کردم.
با غیظ نگاهم کرد.
- نکردی؟ حالا نکردی و وضع اینه؟! فکر کردی نمی‌فهمم چرا پاتو تو یه کفش کردی که خودت دفتر باز کنی؟ که نمی‌فهمم به‌محض خلوت شدن سرت، سریع رفتی دست درازی کردی تو پرونده‌ی سرمه‌چال؟!
سرم را، مطمئن از خود ، بالا گرفتم.
- دست درازی؟ من تو اون زمین‌ها حق دارم. چرا نباید برم دنبال حقم، عمو؟
عصبی شد. صدایش بالا رفت، از خشمی که چند وقت بود یقه‌گیرش شده و دیگر نمی‌توانست کنترلش کند.
- حق چی بچه؟! تو دقیقاً چه احتیاجی به دو تیکه زمین و ویلای سوخته داری که سر و تهش رو بزنی، اندازه‌ی یه درصد از سرمایه‌ای که حاضرم در اختیارت بذارم هم نمی‌ارزه؟! چرا همش دست کمک منو پس می‌زنی؟ اون پژوی قراضه چیه انداختی زیر پات میری این‌ور اون‌ور باهاش، اعتبار منو بردی زیر سؤال که اینه حال و روز برادرزاده‌ی پرویز کمالی‌فر؟!
برخلاف خشم اون، من کاملاً خونسرد و آرام بودم.
- حال و روزم چشه؟ مگه دزدی کردم؟ یا کسیو کشتم؟ این‌که بچه‌ی یتیمِ یه آدم ورشکسته‌ام، کجاش مایه‌ی ننگه، عمو؟ اگه هم ننگه، برای خودمه. نه برای شمایی که تا این سن هوامو داشتین و چیزی برام کم نذاشتین.
لقمه‌ی صبحانه در گلویش گیر کرد. زن‌عمو مهتاب با هول و ولا پارچ آب‌پرتقال را برداشت و لیوانش را پر کرد. بیتا که از شدت سرفه نفسش بالا نمی‌آمد و سرخ شده بود، لیوان را با ولع سر کشید. عمو تکیه داد به صندلی تهِ میز و قاه‌قاه خندید. بیتا، شاکی، نگاهش کرد. زن‌عمو با اغراق به صورتش چنگ زد.
- آروم باش دختر! اینجوری اصلاً نمی‌رسی سر جلسه که!
این خانواده‌ی سه نفره، شاید بی‌دغدغه‌ترین خانواده‌ای بودن که به عمرم دیده بودم. پشت میز طلایی رنگی که از شیر مرغ تا جون(جان) آدمیزاد در آن پیدا میشد، نشسته بودند و نگران امتحانی بودن که نقش زیاد پررنگی هم در زندگی بیتا نداشت. او حتی در دبیرستان هم رشته‌ی تجربی خوانده بود و به علوم انسانی و وکالت کوچک‌ترین علاقه‌ای نداشت. تا وقتی که من کنکورش را دادم و قبول شدم. اون هم ناگهان تصمیم گرفته بود کنکور انسانی شرکت کنن و وکالت قبول شود! بیتا غر زد:
- تو گیر دادی بخور! من هی میگم (میگم) هیچی از گلوم پایین نمیره، انگار راهشو بستن! حالم بد میشه!
زن‌عمو مهتاب گفت:
- ماهور، تو بگو. مگه میشه با شکم خالی رفت سر جلسه؟!
با چنگال زیتونی را سمت دهانم بردم و گفتم:
- نه. ولی اگه نمی‌تونه بخوره، زورش نکنین. بهتر از اینه که دل‌پیچه بگیره سر جلسه. می‌تونه خوراکی ببره همراهش به‌جاش.
با دهان پر و چهره‌ای فاتحانه مادرش را نگاه کرد و از خدا خواسته، از پشت میز بلند شد. با عجله دهانش را با دستمال کاغذی پاک کرد.
- من میرم آماده بشم.
پشت سرش صداش زدم:
- می‌خوای سر راهم برسونمت؟
مشتاق نگاهم کرد.
- آره!
اما عمو سریع گفت:
- لازم نکرده. با راننده برو.
بیتا، گیج و نیم‌خندان، برگشت عقب.
- آخه سر راهشه‌ها… .
عمو حتی نگاهش نکرد.
- گفتم با راننده برو.
بعد، چشمش را به من دوخت.
- من با ماهور کار دارم!
بیتا انگار چیزی فهمیده باشد، نگاهی دلسوزانه به من انداخت و دیگر چیزی نگفت. فقط صدای پاشنه‌ی صندل‌هاش آمد که از پله‌ها بالا رفت و محو شد.
من، بی‌میل، سرجایم نشستم. فنجون (فنجان) قهوه‌ی سرد را به جلو هُل دادم.
عمو، قاشق را داخل نعلبکی گذاشت. آرام و حساب شده. صدای تق‌تقِ برخورد فلز با چینی، تنها صدایی بود که در آن سکوت پرتنش شنیده میشد.
زن‌عمو که کاملاً تنش فضا را حس کرده بود، سریع قسمتی از وسایل را از روی میز ریخت توی سینی و به سمت آشپزخانه پا تند کرد.
عمو به صندلی کنار دست خودش اشاره کرد.
- بیا اینجا. (این جا) از چی می‌ترسی نشستی اونسر دنیا؟!
اخم کردم.
- چرا باید بترسم عمو؟ کار اشتباهی نکردم.
بعد هم، همون‌طور که خواسته بود، جایم را عوض کردم.
با غیظ نگاهم کرد.
- نکردی؟ حالا نکردی و وضع اینه؟! فکر کردی نمی‌فهمم چرا پاتو تو یه کفش کردی که خودت دفتر باز کنی؟ که نمی‌فهمم به‌محض خلوت شدن سرت، سریع رفتی دست درازی کردی تو پرونده‌ی سرمه‌چال؟!
سرم را، مطمئن از خود ، بالا گرفتم.
- دست درازی؟ من تو اون زمین‌ها حق دارم. چرا نباید برم دنبال حقم، عمو؟
عصبی شد. صدایش بالا رفت، از خشمی که چند وقت بود یقه‌گیرش شده و دیگر نمی‌توانست کنترلش کند.
- حق چی بچه؟! تو دقیقاً چه احتیاجی به دو تیکه زمین و ویلای سوخته داری که سر و تهش رو بزنی، اندازه‌ی یه درصد از سرمایه‌ای که حاضرم در اختیارت بذارم هم نمی‌ارزه؟! چرا همش دست کمک منو پس می‌زنی؟ اون پژوی قراضه چیه انداختی زیر پات میری این‌ور اون‌ور باهاش، اعتبار منو بردی زیر سؤال که اینه حال و روز برادرزاده‌ی پرویز کمالی‌فر؟!
برخلاف خشم اون، من کاملاً خونسرد و آرام بودم.
- حال و روزم چشه؟ مگه دزدی کردم؟ یا کسیو کشتم؟ این‌که بچه‌ی یتیمِ یه آدم ورشکسته‌ام، کجاش مایه‌ی ننگه، عمو؟ اگه هم ننگه، برای خودمه. نه برای شمایی که تا این سن هوامو داشتین و چیزی برام کم نذاشتین.
دستش را چنان روی میز زد که ظروف روی میز لرزیدند! صاف نشستم و زل زدم به میز. این همه خشم واقعاً از کجا می‌آمد؟ نمی‌فهمیدم.
- کی گذاشتی هواتو داشته باشم؟! تو از بچگی همین بودی! خودسر و لجباز! هنوز درست رو تموم نکرده بودی، سال کنکورت بود، رفتی شاگردی کردی صدجا! واسه چی؟! واسه کی؟! واسه اون پیرزن و اون دختر‌بچه‌ی غریبه؟!
آرامش صورتم در چند ثانیه دود شد و به هوا رفت. ابروهایم در هم کشیده شدند. ستون فکم قفل شد و نگاهم سخت شد! می‌دانست که هردویشان خط قرمزم هستند.
- غریبه نیستن، خانوادمن! درست مثل شما!
پوزخند زد!
- حالا دیگه منم شدم هم‌ردیف دو نفر آدم به‌دردنخور که این‌همه سال جز زحمت هیچی واست… .
حرفش را قطع کردم.
- دقیقاً همینه عمو! برام ارزشمندن، چون براشون زحمت کشیدم!
بعد، صندلی را با صدای تیزی عقب دادم و بلند شدم.
- سرم شلوغه، اگه حرف دیگه‌ای نیست… .
پشتم را که بهش کردم، صدایش دوباره بالا رفت!
- باشه! تو بردی!
مکث کردم. درمورد چه حرف می‌زد؟! مردد، از بالای شانه‌ام نگاهش کردم.
- چیو بردم؟
- اون‌ها رو هم حمایت میکنم. اگه به‌خاطر اوناست که این‌همه سفت و سخت چسبیدی به تک‌روی و سرمه‌چال، اون‌ها رو هم تأمین میکنم! این برات کافیه؟
چرخیدم سمتش. چند ثانیه فقط نگاهش کردم. یک نگاه طولانی، سرد، بی‌حرف.
لبخند تلخ نزدم، فریاد نزدم، فقط همان‌طور خیره ماندم، انگار داشتم دنبال رگه‌ای از فهم در چشم‌هاش (چشم‌هایش) می‌گشتم… . و نیافتم. درونم طوفانی به پا بود، اما ظاهر و لحنم آرام.
- منی که این‌همه سال، برای خودم چیزی ازتون نخواستم… حالا واقعاً فکر می‌کنین که برای کسایی که مسئولیت منن، قراره قبول کنم همچین معامله‌ای رو؟ واقعاً نمی‌فهمین عمو؟! خشمگین نگاهم کرد.
- نه! نمی‌فهممت! دارم میگم حاضرم هر کاری کنم که توی زحمت نیفتی! که با پای خودت نری تو دهن شیر و خطر اون زمینای لعنتی… . بعد تو… .
حرفش را دوباره قطع کردم.
- عمو، من از شونزده سالگی شما رو جای پدر نداشته‌م گذاشتم. احترامتون رو تحت هر شرایطی حفظ کردم و قدردان هر کاری که برام کردین هستم. ممکنه شما فکر کنین که اجازه ندادم کاری برام بکنین، ولی همین که یه سقف گذاشتین بالای سرم، همین که این‌قدر از دغدغه‌هام کم کردین، شکمم رو سیر نگه داشتین که من وقت کنم و به عزیزام برسم، یه دنیا برام ارزش داره.
خواست چیزی بگوید که دوباره ادامه دادم:
- اما توی این‌همه سال، به‌قدر کافی هم شناختمتون. بزرگ‌ترین مشکل شما اینه که سعی می‌کنین دور گردن همه یه افسار بندازین… . از جنس پول و کنترل. فکر می‌کنین اگه خرجشون رو بدین، دیگه نمی‌تونن بهتون «نه» بگن. این چیزیه که من این‌همه سال، سعی کردم با تموم وجودم در برابرش مقاومت کنم.
هاج و واج به صورتم خیره ماند. نمی‌دانست باید چه بگوید، چون می‌دونست این حقیقت بود. اما همچنان آن اخم‌های حق به جانبش روی صورتش بود. قبل این‌که بتواند حرفی بزند، بیتا با لباس رسمی و مقنعه، نفس‌نفس‌زنان ظاهر شد.
- صدای چی بود یه لحظه اومد؟ داشتی داد می‌زدی بابا؟
عمو کمی خودش را جمع‌و‌جور کرد، اما هنوز در بهت حرف‌هایم بود. با صدایی خشدار گفت:
- نه باباجان. برو موفق باشی.
بارانیم را از پشت صندلی برداشتم و بدون این که پشت سرم رانگاه کنم، راه خروجی را پیش گرفتم.
- بیا بریم. خودم می‌رسونمت… .
نیم نگاهی به عمو انداخت که در خودش بود و ناگهان حسابی آرام شده بود، بعد پشت سرم راه افتاد.
- کی گذاشتی هواتو داشته باشم؟! تو از بچگی همین بودی! خودسر و لجباز! هنوز درست رو تموم نکرده بودی، سال کنکورت بود، رفتی شاگردی کردی صدجا! واسه چی؟! واسه کی؟! واسه اون پیرزن و اون دختر‌بچه‌ی غریبه؟!
آرامش صورتم در چند ثانیه دود شد و به هوا رفت. ابروهایم در هم کشیده شدند. ستون فکم قفل شد و نگاهم سخت شد! می‌دانست که هردویشان خط قرمزم هستند.
- غریبه نیستن، خانوادمن! درست مثل شما!
پوزخند زد!
- حالا دیگه منم شدم هم‌ردیف دو نفر آدم به‌دردنخور که این‌همه سال جز زحمت هیچی واست… .
حرفش را قطع کردم.
- دقیقاً همینه عمو! برام ارزشمندن، چون براشون زحمت کشیدم!
بعد، صندلی را با صدای تیزی عقب دادم و بلند شدم.
- سرم شلوغه، اگه حرف دیگه‌ای نیست… .
پشتم را که بهش کردم، صدایش دوباره بالا رفت!
- باشه! تو بردی!
مکث کردم. درمورد چه حرف می‌زد؟! مردد، از بالای شانه‌ام نگاهش کردم.
- چیو بردم؟
- اون‌ها رو هم حمایت میکنم. اگه به‌خاطر اوناست که این‌همه سفت و سخت چسبیدی به تک‌روی و سرمه‌چال، اون‌ها رو هم تأمین میکنم! این برات کافیه؟
چرخیدم سمتش. چند ثانیه فقط نگاهش کردم. یک نگاه طولانی، سرد، بی‌حرف.
لبخند تلخ نزدم، فریاد نزدم، فقط همان‌طور خیره ماندم، انگار داشتم دنبال رگه‌ای از فهم در چشم‌هاش (چشم‌هایش) می‌گشتم… . و نیافتم. درونم طوفانی به پا بود، اما ظاهر و لحنم آرام.
- منی که این‌همه سال، برای خودم چیزی ازتون نخواستم… حالا واقعاً فکر می‌کنین که برای کسایی که مسئولیت منن، قراره قبول کنم همچین معامله‌ای رو؟ واقعاً نمی‌فهمین عمو؟! خشمگین نگاهم کرد.
- نه! نمی‌فهممت! دارم میگم حاضرم هر کاری کنم که توی زحمت نیفتی! که با پای خودت نری تو دهن شیر و خطر اون زمینای لعنتی… . بعد تو… .
حرفش را دوباره قطع کردم.
- عمو، من از شونزده سالگی شما رو جای پدر نداشته‌م گذاشتم. احترامتون رو تحت هر شرایطی حفظ کردم و قدردان هر کاری که برام کردین هستم. ممکنه شما فکر کنین که اجازه ندادم کاری برام بکنین، ولی همین که یه سقف گذاشتین بالای سرم، همین که این‌قدر از دغدغه‌هام کم کردین، شکمم رو سیر نگه داشتین که من وقت کنم و به عزیزام برسم، یه دنیا برام ارزش داره.
خواست چیزی بگوید که دوباره ادامه دادم:
- اما توی این‌همه سال، به‌قدر کافی هم شناختمتون. بزرگ‌ترین مشکل شما اینه که سعی می‌کنین دور گردن همه یه افسار بندازین… . از جنس پول و کنترل. فکر می‌کنین اگه خرجشون رو بدین، دیگه نمی‌تونن بهتون «نه» بگن. این چیزیه که من این‌همه سال، سعی کردم با تموم وجودم در برابرش مقاومت کنم.
هاج و واج به صورتم خیره ماند. نمی‌دانست باید چه بگوید، چون می‌دونست این حقیقت بود. اما همچنان آن اخم‌های حق به جانبش روی صورتش بود. قبل این‌که بتواند حرفی بزند، بیتا با لباس رسمی و مقنعه، نفس‌نفس‌زنان ظاهر شد.
- صدای چی بود یه لحظه اومد؟ داشتی داد می‌زدی بابا؟
عمو کمی خودش را جمع‌و‌جور کرد، اما هنوز در بهت حرف‌هایم بود. با صدایی خشدار گفت:
- نه باباجان. برو موفق باشی.
بارانیم را از پشت صندلی برداشتم و بدون این که پشت سرم رانگاه کنم، راه خروجی را پیش گرفتم.
- بیا بریم. خودم می‌رسونمت… .
نیم نگاهی به عمو انداخت که در خودش بود و ناگهان حسابی آرام شده بود، بعد پشت سرم راه افتاد.
3 پارت آخر اصلاح شد