روانشناسی چرا تروما فراموش می‌شود؟

[اقیــانــــــوس]

چرا تروما فراموش می‌شود؟​

 

[اقیــانــــــوس]

«در هر سه موج تاریخی مطالعه‌ی تروما هیستری، نوروز جنگ و خشونت خانگی یک الگوی تکراری وجود دارد:

1 ابتدا، نوعی از آسیب روانی ناگهان وارد آگاهی اجتماعی می‌شود.

2 بعد، پژوهشگران و درمانگران با اشتیاق و همدلی به شنیدن و ثبت تجربه‌ی قربانیان می‌پردازند.

3 سپس، با واکنش‌های دفاعی نهادهای قدرت مواجه می‌شوند: انکار، تحقیر، سانسور.

4 در نهایت، موضوع تروما دوباره به حاشیه رانده می‌شود، قربانیان دوباره ساکت می‌شوند، و دانش به‌دست‌آمده به فراموشی سپرده می‌شود.
​

 

[اقیــانــــــوس]

این الگوی تکراری، فقط به دلیل فقدان داده‌های علمی یا روش‌های تحقیق نیست؛ بلکه ریشه در ساختارهای اجتماعی دارد.

زیرا حقیقت تروما، همواره ساختار قدرت را تهدید می‌کند.​

 

[اقیــانــــــوس]

عامل آزار معمولاً قدرتمند است: پدر، شوهر، رئیس، ارتش، دولت.

و قربانی، معمولاً بی‌قدرت: زن، کودک، سرباز ساده، زندانی.​

 

[اقیــانــــــوس]

پذیرفتن حقیقتِ تروما، یعنی پذیرفتن نابرابری قدرت و این برای بسیاری، پذیرفتنی نیست.

در نتیجه، هم روان‌پزشکی و هم جامعه، بارها به این چرخه‌ی آشنای فراموشی بازمی‌گردند. و قربانیان، برای شنیده شدن، باید هر بار از نو مبارزه کنند.​