روانشناسی احساسی که قربانی را از درون می‌بلعد!

[سونی]

شرم: احساسی که قربانی را از درون می‌بلعد

«هرمن توضیح می‌دهد که شرم یکی از عمیق‌ترین پیامدهای روانی تروماست.
شرم، فقط یک احساس لحظه‌ای نیست؛
بلکه نوعی فروپاشی ارزشمندیِ خود است.
بازماندگان معمولاً می‌گویند:
«من باید کاری می‌کردم.»
«من ضعیف بودم.»
«من باعثش شدم.»
«اگر بهتر، قوی‌تر یا هوشیارتر بودم، این اتفاق نمی‌افتاد.»​

 

[سونی]

این باورها، واقعیت امری نیستند؛

بلکه دفاع روانیِ پیچیده‌ای هستند.
زیرا پذیرفتن این حقیقت که فرد کاملاً بی‌قدرت بوده،
گاهی از تحملِ شرم و گناه کاذب سخت‌تر است.

شرم، قربانی را منزوی می‌کند.​

 

[سونی]

او احساس می‌کند «از دیگران متفاوت» یا «ناپاک» است و بنابراین
از جامعه، رابطه‌ها و حتی از درمان فاصله می‌گیرد.​

 

[سونی]

هرمن می‌نویسد:

«شرم، زبان خاموشِ قربانی‌بودن است.»

این احساس، ذهن را در چرخه‌ای از سرزنش خود، انزوا و ناامیدی نگه می‌دارد.​