چالش [تمرین نویسندگی]5

[زهرا سلطانزاده]

«بسمه رب الجنوب»

دیالوگ بعدی را شما بنویسید:

هر بار که فکر می‌کنم همه‌چیز تحت کنترله… یه چیز عجیب رخ میده. حدس می‌زنی این بار چی قراره بشه؟
​

 

[حدیثه خانم]

درست فکرکردی، این‌بار قراره یه آشوب بزرگ درست بشه، می‌پرسی کجا؟

 

[NAHIT]

از اونجایی که از چپ و راست و بالا و پایین و جلو خوردیم؛ فقط می‌دونم این‌دفعه قراره از پشت خنجر بخورم...

 

[Wound]

…و چه تلخ مزه است این پیش‌بینی، وقتی می‌فهمی که پشت هر لبخند دروغین، سایه‌ای است که آرام‌آرام به تو نزدیک می‌شود، و پشت هر دوست دارم و هر نگرانتم یک نقشه‌ی مبهم پشتش پنهان شده است. انگار دنیا دارد با تمام ظرافتش نشان می‌دهد که هیچ‌چیز، حتی زمان و مکان و اعتماد، پایدار نیست؛ و تو، تنها تماشاگر صحنه‌ای هستی که بازیگرانش هر لحظه می‌توانند جای خود را عوض کنند.
می‌دانم که وقتی آن خنجر فرود می‌آید، نه زخمش را فقط جسم حس می‌کند و نه دردش به تن محدود می‌ماند. هر ضربه، یک کتاب تاریخچه‌ی تراژدی توست، خط به خط، فصل به فصل، در ذهن و قلبت حک می‌شود. و چه غریب است این سرنوشت، که وقتی فکر می‌کنی همه‌چیز را می‌شناسی، خودش تو را به دام می‌اندازد، همان‌جا که کوچک‌ترین غفلت کافی است تا همه‌ی نظم‌ها فرو بریزد و آشوب، تنها چیزی باشد که باقی می‌ماند.
و در نهایت، تنها کاری که از دستت برمی‌آید، نفس عمیقی کشیدن است؛ و نگاه کردن به آن لحظه‌ی محتوم با چشمانی باز، نه پر از وحشت، بلکه پر از شناخت تلخ حقیقت: که زندگی هیچ‌گاه نمی‌گذارد ما برنده‌ی مطلق باشیم، حتی وقتی گمان می‌کنیم کنترل در دست ماست… .