شعر شعری که دوست داری

[خط سیاه]

نفسی نماند دیگر، نفسی کشید و جان داد

 

[خط سیاه]

رفیق دردهای ماندگار، دفترش به دست
شبی کنار ایستگاه، روی نیمکت نشست

مسافری که خسته بود، چشم بست و فکر کرد
به فرصتی که نیست، یا به نیم طاقتی که هست

 

[خط سیاه]

رفیق شاعران شهر! صبر کن! کمی بمان!
برای کوچ، فصل‎های بی شمار وقت هست

ببین! دوباره چند بیت روی دفترت چکید
ببین دوباره آن پرنده روی شانه ات نشست

 

[خط سیاه]

اینجا کجا ی زمین است؟ اینجا کجای زمان است؟
از پیرمردان بپرسید این داغ داغ جوان است

گلدان خالی گلت کو؟ ای باغ کو؟ بلبلت کو؟
ای اشک مارا سبک کن بار غم او گران است

باید که‎ای دل بسازی، باید که‎ای دل بسوزی
باید دهان رابدوزی،وقتی زبان ناتوان است

ای بید آشفته رفتی، ای سرو ناگفته رفتی
ای غنچه نشکفته رفتی، این غصۀ باغبان است

فصل هجوم تگرگ است،می آید و مثل مرگ است
نه فکر غنچه، نه برگ است، پاییز نامهربان است

 

[خط سیاه]

فصل‎ها خواهد گذشت و باد
داستان آن درخت مهربان را
باز خواهد گفت
با بهارانی که می‎آید

او هنوز آنجاست

 

[خط سیاه]

خسته از شبگردی بسیار
در منظومه‎های دور
خسته از تکرار کشف رنگ‎های تازه
در رنگین کمان نور

 

[خط سیاه]

زمین را هم نمی‌خواهی، زمان را هم نمی‌خواهی
چه کردی با خودت جانا، که جان را هم نمی‌خواهی

 

[خط سیاه]

دریا دریا گهر به ساحل داری
صد دفتر ناسروده در دل داری
تو اهل دیار روشنایی‌هایی

 

[خط سیاه]

ذبح رودخانه در مسیر باغ ارغوان! تو بهتری؟
ل*ب به خنده رغبتی مرا نمی‌دهد نشان... تو بهتری؟

 

[دِلکَـــــش]

رو سر بنه به بالین، تنها مرا رها کن
ترک من خراب شبگرد مبتلا کن​