محفل ادبی [ روزانه نویسی ]

[نازلـینازلـی عضو تأیید شده است.]

هوالمحبوب

با سلام

این تاپیک جهت نوشتن اتفاقات روزانه اغاز شده
اتفاقاتی که گاها میشه به شیوه ی ادبی نوشت و گاها محاوره ای ...

منتظر حظورتون هستیم

?​

 

[نازلـینازلـی عضو تأیید شده است.]

گاهی اوقات انگار میندازنم وسط ی مشت گرفتاری
میشه اوج استیصالم
وقتایی که عزیزترین آدمای زندگیم حال دلشون خوب نیست
چشماشون بی رمق میشه
ی دونه ب تارهای سفید موهاشون اضافه میشه و من به خودم بد و بیراه میگم که چرا نمیتونم کاری کنم که بخندن
که خوب باشن...
انگار دست و پامو بسته باشن و انداخته باشن تو ی برکه پر از لجن ... هی دست و پا میزنم و هیچ ...
دلم میخواد بشم قوی ترین زن روی زمین
دلم میخواد بشم آدمی که هیچجا و هیچجور کم نمیاره
کاش میشد اون چیزی که دل آدم میخواست ...


۹۹.۰۷.۰۶

 

[نازلـینازلـی عضو تأیید شده است.]

دیروز دربست گرفته بود که بیام خونه
شیشه های جلو پایین بود
یکدفعه باد شدیدی اومد و کلی گرد و خاک اومد تو
راننده گفت : باز فصل باد و بارونای مزخرف شروع شد !

نمیدونم چطور دلش اومد پاییزو اینطور خطاب کنه !

۹۹.۰۷.۰۵

 

[نازلـینازلـی عضو تأیید شده است.]

دوشنبه باهم بندو بساطمونو جمع کردیم اومدیم به شهری که ۳ سال پیش برام غریب بود و حالا شده مثل خونه واسم ..
از دوشنبه انگار خودم نیستم ... انگار یکی تو وجودم هی میخواد داد بزنه که دست از سرم بردار ... خسته ام ... فکرم ... دلم دارن له میشن!
اما خودش بهم خانومی کردنو یاد داد و در مقابل خودشون بهم یاد دادن که همیشه یه سد بسازم جلوی احساسم .. همیشه خفه کنم حسم رو ...
جالبه که امروز میگفت بدیه تو اینه که همیشه ناراحتیتو میریزی تو خودت،گفتم ناراحت نیستم .. میگفت اگه ناراحت نبودی دیشب اونقدر تو خواب حرف نمیزدی و ناله نمیکردی !
انگار لو رفته باشم. دیگه نتونستم حرفی بزنم. فقط یه لبخند زدم و فرار کردم از زیر نگاهش.
کاش میشد برم از این شهر ... برای همیشه ... از مسئولیت خسته ام... خیلی خسته... اونقدری که پتانسیل سالها خوابیدن رو دارم، بدون دلتنگی،بهش میگم کاش من نبودم
میگه نگو این حرفو، تو تکیه گاه منی، همه ی زندگیمی، کاش میشد بهش بگم: من میخوام تو تکیه گاهم باشی نه من تکیه گاه تو،همینه که روی شونه هام سنگینی میکنه، همینه که داره منو له میکنه.


۹۹.۰۷.۱۱

 

[نازلـینازلـی عضو تأیید شده است.]

کم کم پلک هام داره سنگین میشه
امروز رفتم کنارش دراز کشیدم
چقدر دلم تنگ شده بود واسه بغلش
واسه بودن کنارش
واسه حرف زدن باهاش
واسه گپ زدن باهاش
اما انگار مثل قبل نیست
هیچی ترسناکتر از این نیست که بفهمی آدمی که میپرستیش دیگه چشماش رمق قبلو نداره
دیگه صداش جون و حال قبلو نداره
دیگه ...
چقدر دلم میگیره این روزا چقدر‌...

۹۹.۰۷.۱۲

 

[MonjiMonji عضو تأیید شده است.]

شب گذشته می‌پنداشتم امروز نیز تکرار روزهایی می‌شود که من در آن بی‌تاب فردا خواهم بودو اکنون می‌بینم یک تو، حادثه‌ای به غایت زیبا، در میان تکرار‌هایم افتادی!
درست مانند چیزی در وجودم که فرومیریزد؛ زمانی که رد لبخندت در ذهنم تداعی می‌شود و زمزمه‌هایت در گوش‌هایم اواز سر می دهد.
✍معصومه نوشت
شنبه/ ۲۶/ ۱۳۹۹

 

[Lidiya]

چیزی که هرروز به طور آشکار متوجهش میشم اینه که از روز قبل بیشتر دوست دارم!
و تو تنها خواسته ی قلبی و دوست داشتنی من از خدایی .
و من هیچگاه به یاد ندارم چیزی یا کسی رو اینگونه دوست داشته باشم.
99/7/27

#گیسو_نویس
#جانِ_دل

 

[نازلـینازلـی عضو تأیید شده است.]

مثل باد سرد پاییز غم لعنتی به من زد
حتی باغبون نفهمید که چه آفتی به من زد

آهنگ روزای روشن از هایده رو تو گوگل پیدا کردم، پخش آنلاینش رو. داره میخونه .. منم دارم به این فکر میکنم که چقدر بده همیشه در دسترس بودن برای آدما!
باعث میشه این همیشه بودن بشه یک وظیفه ای که اگر انجامش ندی مستحق مجازات باشی و همه انگشت اتهامشون رو به سمتت بگیرن و گله کنن ازت که چرا خواسته شون برآورده نشده ...
من همیشه در دسترس بودم برای آدمای زندگیم،مثل وقتی که یک بچه دستش میخوره به ظرف چینی و درحال افتادن از روی میزه و اونی که ظرفو بین زمین و هوا میگیره منم.
خودمو یادم رفته ... حقی که دارم از زندگی رو یادم رفته و انتظاراتم کم شده از آدما و در مقابل انتظار اونها زیاد از من!
اونقدر همیشه بودم که شدم ی تکیه گاه اشتباهی، تکیه گاهی که هر لحظه درحال فرو ریختنه.
حالا وقتش رسیده خودمو از زندگی اطرافیانم بکشم بیرون، اجازه بدم تکیه گاه واقعی پیدا کنن، اجازه بدم رو پای خودشون بایستن و بزرگ بشن، حالا که من دیگه درونم ی زن جا افتاده ی ۴۵ یا ۵۰ ساله داره زندگی میکنه، هرچند خیلی دیره.

۲۷ مهر ۹۹

 

[Lidiya]

فکر کنم درحال حاضر نباید به چیزی فکر کنم، نه نگران از دست دادن چیزی باشم، نه نگران برای ساختن فردا...
حتی
حتی نباید تلاش کنم.

فقط میدونم الان به همین احتیاج دارم که هیچی نخوام، و فقط سعی کنم اینبار حال خودمو خوب کنم.
یکم طول میکشه آخه تا خودمو جمع و جور کنم دوباره، سختی های زیادی کشیدم.
به هرحال فهمیدم بیشتر از هرچیز نیاز به آرامش دارم...
شاید دیگه جون اینو نداشته باشم که برم باشگاه یا اینکه برم آرایشگاه و ماساژ صورت با ماسک شنی و میوه ای یا خیلی کارای دیگه که عاشقشون بودم، اینبار میلی به هیچ چیز و هیچ کاری ندارم!
فقط باید یکم بگذره تا خوب بشم!
خوب بشم و از اول استارت بزنم با یه برنامه ریزی قوی تر!
بهتر و جدی تر!
اما الان خستم... الان خوب نیستم... الان باید از زندگی و آدما فاصله بگیرم تا حالم خوب شه و برگردم سراغ اهدافم!

99/7/28

#گیسو_نویس

 

[Lidiya]

از اینکه اتفاقات قشنگ که منتظرش بودم به تاخیر افتاد کمی ناراحتم.
انگاری خیلی بیشتر از اینا باید صبر کنم =)
اینکه حتی تو هم نمیدونی چقدر دیگه باید صبر کنم هم بدتره...
اما گاهی انتظار قشنگه...
درست مثل الان

99/7/29
#گیسو_نویس