Noghre
مدیر آزمایشی تالار ادبیات
پرسنل مدیریت
مدیر آزمایـشی تالار
منتقد ادبی
ناظر همراه
نویسنده نوقلـم
ویرایش شدن عسلم
نظارت همراه رمان پادزهر مهلک | ناظر Noghre
- نویسنده موضوع دیدگـــانــــــــــ
- تاریخ شروع
دالسین
مدیر رسمی تالار نقد
پرسنل مدیریت
مدیر رسـمی تالار
منتقد
منتقد ادبی
ناظر ارشد آثار
نویسنده نوقلـم
سلام وقت بخیر
تا پست ۳۸ گذاشتم
تا پست ۳۸ گذاشتم
Noghre
مدیر آزمایشی تالار ادبیات
پرسنل مدیریت
مدیر آزمایـشی تالار
منتقد ادبی
ناظر همراه
نویسنده نوقلـم
سلام عزیزم من تا امروز بیمارستان بودم حالم خوب نبود، حتما که بهتر شدم چک میکنم
دالسین
مدیر رسمی تالار نقد
پرسنل مدیریت
مدیر رسـمی تالار
منتقد
منتقد ادبی
ناظر ارشد آثار
نویسنده نوقلـم
سلام گلمسلام عزیزم من تا امروز بیمارستان بودم حالم خوب نبود، حتما که بهتر شدم چک میکنم
امیدوارم الان بهتر باشی
باشه عزیزم خوب استراحت کن و سلامت برگرد پیشمون
فقط من میتونم ادامه بدم به پارت گذاری یا دست نگه دارم فعلا؟
Noghre
مدیر آزمایشی تالار ادبیات
پرسنل مدیریت
مدیر آزمایـشی تالار
منتقد ادبی
ناظر همراه
نویسنده نوقلـم
کتابچهای را که صبح از پست رسیده بود، زیر نور زرد و تنهای لامپِ بالای میز، با حوصله کادوپیچ میکردم. در دفترکار کوچک، اما دنجی که بالاخره موفق شدهبودم(شده بودم) برای خودم دست و پا کنم. امروز، سرحالتر از روزهای دیگر بودم. کارهایم به سختی قبل پیش نمیرفتند و ذهنم کمتر مشوش بود. مخصوصاً که جلوی جعل سند را به کمک پدر فرزاد گرفتهبودیم و «سرمهچال» فعلاً در امان بود. با لبخندی محو و در همان نور اندک، به کارم ادامهدادم. از آن کارهای کوچکی بود که تهش میدانستم قرار است دنیا را خوشحال کند. خصوصاً بعد چند روز اهمالکاری در موردش و اینکه به او سر نزدهبودم.(نزده بودم )
پروندهها هنوز پخش بودند روی میز، بعضیها باز، بعضیها نیمهکاره. ولی من میان آن همه شلوغی، داشتم لحظهای را برای یه آدم مهم میساختم.
صفحهی گوشیم روشن شد. دومین تماس از دست رفته. لبخندم پررنگتر شد. آن فسقلیِ سمج، که همیشه بیوقفه زنگ میزد تا بالاخره جواب دهم، امروز فقط دو بار زنگ زدهبود.(و ) داشت نهایت خودداری را میکرد. شاید چون تولدش بود و نمیخواست زیادی مشتاق به نظر بیاید. شاید هم، واقعاً داشت بزرگ میشد.
برخاستم و پس از مرتب کردن میزکارم، قوطی کارتنی کوچک را هم که رویش برچسب فروشگاه خارجی داشت دور ریختم. بارانیم را پوشیدم و همزمان که مشغول درست کردن یقهام بودم، زل زدم به تابلویی که تصاویر افراد مختلف را با آهنربا(آهنربا) بر رویش ثابت کردهبودم. به زودی به حساب تکتکشان میرسیدم. اما باحوصله(با حوصله)، با صبر، و با حساب و کتاب. همه را جدا کردم و ریختمشان داخل جعبهای که همیشه انتهای روز میرفتند داخل گاوصندوق.(همه را جدا کردن و داخل جعبهای که همیشه انتهای روز داخل گاوصندوق میرفتند، ریختمشان.) کتابچهی کادوپیچ شده را برداشتم و از دفتر تاریک خارج شدم. درست مثل یک وکیل تازهکار و ذوقزده(ذوق زده)، از تابلوی نوِ سردر عکس گرفتم. سر راه، به رسم هرسال، جای کیک، جعبههای پیتزا را که از قبل سفارش دادهبودم(داده بودم) هم تحویل گرفتم و گذاشتمشان کنار کادو و شمعهای روی صندلی شاگرد.
و کنار کادو و شمعهای روی صندلی شاگزد، گذاشتم.
رسمی که دنیا برای خودش راه انداختهبود(انداخته بود)… . دنیا، شاید عجیبترین دختربچهی این دنیا بود. بچهای که کوچکترین علاقهای به شیرینی و چیزهای شیرین نداشت، اما خودش شیرینترین بچهی دنیا بود.
باران نمنم میزد(میبارید). از آن بارانهایی که انگار فقط آمده باشند تا هوایت را عوض کنند، نه خیسات. شیشههای ماشین بخار گرفته بودند و هوا طوری گرفته بود که انسان دلش میخواست برود جایی که چراغها روشن بود، بوی غذا میآمد و کسانی منتظرش بودند… . درست مثل همانجایی که من داشتم میرفتم. جایی که آدمهایش شاید هیچ نسبت خونی با من نداشتند، اما از هر خانوادهای که اکنون داشتم، به من نزدیکتر بودند.
به محض اینکه کوچهی باریک میان درختهای بلند را پیچیدم، صدای موسیقی از خانهی آجرنمای قدیمی آمد. همان آهنگ فرانسوی مسخرهای که همیشه فقط روز تولدش پخش میکرد و به خیال خودش فضا را «شاعرانه» میکرد.
بیبی، در آهنی رنگ و رو رفته را باز کرد. صورتش نگران بود، مثل همیشهای که دنیا حالش خوب نبود. با این حال لبخند گرمی زد.
- دیگه داشتم نگران میشدم نکنه واقعاً نیای.
بیاعتنا به حجم وسایل در یک دستم، سریع دستش را با احترام بوسیدم.
- شرمندتونم بیبی. بخدا این چند روز اینقدر کار ریختهبود(ریخته بود) روی سرم که حتی وقت نداشتم بخوابم.
لبخند مهربانی زد، دستش را روی دستم گذاشت و به آرامی، از روی دلگرمی و حمایت فشاری داد.
- خسته نباشی پسرم. چه تفاهمی… دنیا هم دو شبه که نخوابیده.
بی اختیار اخم کمرنگی کردم و با نگرانی به نور پنجرهی اتاقش نگاه کردم.
- چرا؟ نکنه مریضه؟
سرش را به چپ و راست تکان داد و به سمت ورودی اصلی هدایتم کرد. حتی همین حیاط کوچیک سنگی محدود، آرامش عجیبی به من میداد. روی یکی از دیوارهاش پیچک رشد کردهبود و به پنجرهی اتاق دنیا رسیدهبود. انگار که حتی پیچک هم تشخیص دادهبود(داده بود) منبع نور و زندگی این خانه چه کسی بود.
- نه. فقط مثل همیشه دلتنگه.
نگاهم دوباره با عذابوجدان برگشت روی پنجرهی اتاقش. پنجرهای که همیشه وقتی حالش خوب بود، کنارش مینشست و به تنها درخت حیاط زل میزد. درخت خرمالویی که سالها پیش با هم زیر پنجرهی اتاقش کاشته بودیم. زمانیکه من جوانتر بودم. با وجود این که دغدغههایم نسبت به سنم از همان موقعها زیاد بود، اما هرگز سرم تا اینحد(این حد) شلوغ نمیشد که این گونه چند روز پشت سر هم نتوانم به او سر بزنم. هیچ پیشبینی از واکنشش نداشتم…
پروندهها هنوز پخش بودند روی میز، بعضیها باز، بعضیها نیمهکاره. ولی من میان آن همه شلوغی، داشتم لحظهای را برای یه آدم مهم میساختم.
صفحهی گوشیم روشن شد. دومین تماس از دست رفته. لبخندم پررنگتر شد. آن فسقلیِ سمج، که همیشه بیوقفه زنگ میزد تا بالاخره جواب دهم، امروز فقط دو بار زنگ زدهبود.(و ) داشت نهایت خودداری را میکرد. شاید چون تولدش بود و نمیخواست زیادی مشتاق به نظر بیاید. شاید هم، واقعاً داشت بزرگ میشد.
برخاستم و پس از مرتب کردن میزکارم، قوطی کارتنی کوچک را هم که رویش برچسب فروشگاه خارجی داشت دور ریختم. بارانیم را پوشیدم و همزمان که مشغول درست کردن یقهام بودم، زل زدم به تابلویی که تصاویر افراد مختلف را با آهنربا(آهنربا) بر رویش ثابت کردهبودم. به زودی به حساب تکتکشان میرسیدم. اما باحوصله(با حوصله)، با صبر، و با حساب و کتاب. همه را جدا کردم و ریختمشان داخل جعبهای که همیشه انتهای روز میرفتند داخل گاوصندوق.(همه را جدا کردن و داخل جعبهای که همیشه انتهای روز داخل گاوصندوق میرفتند، ریختمشان.) کتابچهی کادوپیچ شده را برداشتم و از دفتر تاریک خارج شدم. درست مثل یک وکیل تازهکار و ذوقزده(ذوق زده)، از تابلوی نوِ سردر عکس گرفتم. سر راه، به رسم هرسال، جای کیک، جعبههای پیتزا را که از قبل سفارش دادهبودم(داده بودم) هم تحویل گرفتم و گذاشتمشان کنار کادو و شمعهای روی صندلی شاگرد.
و کنار کادو و شمعهای روی صندلی شاگزد، گذاشتم.
رسمی که دنیا برای خودش راه انداختهبود(انداخته بود)… . دنیا، شاید عجیبترین دختربچهی این دنیا بود. بچهای که کوچکترین علاقهای به شیرینی و چیزهای شیرین نداشت، اما خودش شیرینترین بچهی دنیا بود.
باران نمنم میزد(میبارید). از آن بارانهایی که انگار فقط آمده باشند تا هوایت را عوض کنند، نه خیسات. شیشههای ماشین بخار گرفته بودند و هوا طوری گرفته بود که انسان دلش میخواست برود جایی که چراغها روشن بود، بوی غذا میآمد و کسانی منتظرش بودند… . درست مثل همانجایی که من داشتم میرفتم. جایی که آدمهایش شاید هیچ نسبت خونی با من نداشتند، اما از هر خانوادهای که اکنون داشتم، به من نزدیکتر بودند.
به محض اینکه کوچهی باریک میان درختهای بلند را پیچیدم، صدای موسیقی از خانهی آجرنمای قدیمی آمد. همان آهنگ فرانسوی مسخرهای که همیشه فقط روز تولدش پخش میکرد و به خیال خودش فضا را «شاعرانه» میکرد.
بیبی، در آهنی رنگ و رو رفته را باز کرد. صورتش نگران بود، مثل همیشهای که دنیا حالش خوب نبود. با این حال لبخند گرمی زد.
- دیگه داشتم نگران میشدم نکنه واقعاً نیای.
بیاعتنا به حجم وسایل در یک دستم، سریع دستش را با احترام بوسیدم.
- شرمندتونم بیبی. بخدا این چند روز اینقدر کار ریختهبود(ریخته بود) روی سرم که حتی وقت نداشتم بخوابم.
لبخند مهربانی زد، دستش را روی دستم گذاشت و به آرامی، از روی دلگرمی و حمایت فشاری داد.
- خسته نباشی پسرم. چه تفاهمی… دنیا هم دو شبه که نخوابیده.
بی اختیار اخم کمرنگی کردم و با نگرانی به نور پنجرهی اتاقش نگاه کردم.
- چرا؟ نکنه مریضه؟
سرش را به چپ و راست تکان داد و به سمت ورودی اصلی هدایتم کرد. حتی همین حیاط کوچیک سنگی محدود، آرامش عجیبی به من میداد. روی یکی از دیوارهاش پیچک رشد کردهبود و به پنجرهی اتاق دنیا رسیدهبود. انگار که حتی پیچک هم تشخیص دادهبود(داده بود) منبع نور و زندگی این خانه چه کسی بود.
- نه. فقط مثل همیشه دلتنگه.
نگاهم دوباره با عذابوجدان برگشت روی پنجرهی اتاقش. پنجرهای که همیشه وقتی حالش خوب بود، کنارش مینشست و به تنها درخت حیاط زل میزد. درخت خرمالویی که سالها پیش با هم زیر پنجرهی اتاقش کاشته بودیم. زمانیکه من جوانتر بودم. با وجود این که دغدغههایم نسبت به سنم از همان موقعها زیاد بود، اما هرگز سرم تا اینحد(این حد) شلوغ نمیشد که این گونه چند روز پشت سر هم نتوانم به او سر بزنم. هیچ پیشبینی از واکنشش نداشتم…
Noghre
مدیر آزمایشی تالار ادبیات
پرسنل مدیریت
مدیر آزمایـشی تالار
منتقد ادبی
ناظر همراه
نویسنده نوقلـم
دالسین
مدیر رسمی تالار نقد
پرسنل مدیریت
مدیر رسـمی تالار
منتقد
منتقد ادبی
ناظر ارشد آثار
نویسنده نوقلـم
نقره عزیزم فکر کنم یکم ناقص ویرایش میکنی
از این به بد ایرادات رو بگو خودم ویرایش میکنم گلم
از این به بد ایرادات رو بگو خودم ویرایش میکنم گلم
دالسین
مدیر رسمی تالار نقد
پرسنل مدیریت
مدیر رسـمی تالار
منتقد
منتقد ادبی
ناظر ارشد آثار
نویسنده نوقلـم
دستتم درد نکنه خسته نباشی
Noghre
مدیر آزمایشی تالار ادبیات
پرسنل مدیریت
مدیر آزمایـشی تالار
منتقد ادبی
ناظر همراه
نویسنده نوقلـم
کدوم قسمت ناقصه عزیزم؟
دالسین
مدیر رسمی تالار نقد
پرسنل مدیریت
مدیر رسـمی تالار
منتقد
منتقد ادبی
ناظر ارشد آثار
نویسنده نوقلـم
درستشون کردم
میدونی الان فهمیدم فکر کنم باگ انجمنه
چون خودمم وقتی یه چیزیو ویرایش میکنم
فرداش میام میبینم برگشته به حالت قبلیش
از این به بعد دوتایی ویرایشش کنیم تا حد امکان تمیز در بیاد
