آخرین محتوا توسط سونی

دیگه دلم نمی‌خواد سلام کنم خوشم نمیاد بنظرم آدم بده داستان بودن اونقدرا هم بد نیست حداقل برای حماقتی به نام خوب بودن بهتره حداقل می‌دونی همه نظرشون درموردت بده دلم نمی‌خواست سمت این دفتر چه بیام ولی مثل اینکه قراره همیشه بد باشه دنیا مثل همیشه از وقتی یادم میاد تا الان حتما میگی تو چقدری...

سلام امیلی عزیزم مرسی از شما خوشحالم خوشت اومده🌹 پایدار باشی زیبا❤️

می‌دونی که اینقدر عاشقتم که شاید روزی دست به قتلت بزنم😌😎🔪 (خدا شفام بده) @Tiam.R

سلام زهرا عزیزم مرسی گلک خوشحالم خوشت اومده🌹 حتما لحاظ میکنم تو ویرایشات پایدار باشی زیبا❤️

سلام ملیکا جان امیدوارم لذت برده باشی بله منم خیلی زبانشونو دوست دارم و زبان لری دلنوشته رو با کمک یکی از دوستان لرم نوشته‌‌م جواب سوالت خب باید بگم هردو

سلام جناب مرسی ازتون خوشحالم خوشتون اومده🌹 پایدار باشی آقا ❤️

جدیدا این دوستان @Tiam.R @Alirix @malihe @marym @آسِمان؛

سلام ملیحه عزیزم شما هم خسته نباشی مرسی گلک خوشحالم خوشت اومده🌹 حتما لحاظ میکنم تو ویرایشات پایدار باشی زیبا❤️

سلام حدیثه جان شما هم خسته نباشی مرسی گلک خوشحالم خوشت اومده🌹 پایدار باشی زیبا❤️ سلام حدیث جان مرسی گلک خوشحالم خوشت اومده🌹 پایدار باشی زیبا❤️

سلام تیام جان مرسی گلک خوشحالم خوشت اومده🌹 حتما لحاظ میکنم تو ویرایشات پایدار باشی زیبا❤️ سلام سارا جان مرسی گلک خوشحالم خوشت اومده🌹 پایدار باشی زیبا❤️

https://forum.cafewriters.xyz/threads/40717/ درخواست

دِ باغا رَتِم، گُلیا چی تو بین. ولی دَسِم نِرسی، وِت چی روزیا رَته. تو کو هِنی نِیاهی، تا دَسِم وِت بِرِسی. بیا تا هَم گُل باهِم. در باغ‌ها رفتم، گل‌ها مثل تو بودند. ولی دستم نرسید، بهت مثل روزهای رفته. تو که هنوز نمی‌آیی، تا دستم بهت برسد. بیا تا هم گل باشیم. پایان

شُو رَسی، دِلِم چی قَفَس تنگ بی. سیت اِمیرِم، تا بِفَهمی چِه اِکشِم. تو کو هِنی نِیاهی، تا قَفَس بشِکنِم. بیا تا هَم آزاد باهِم. شب رسید، دلم مثل قفس تنگ شد. برایت می‌میرم، تا بفهمی چه می‌کشم. تو که هنوز نمی‌آیی، تا قفس بشکنیم. بیا تا هم آزاد باشیم.

سلام سمانه جان امیدوارم لذت برده باشی

و در میان پچ‌پچ‌های بی‌وقفه‌ی برگ‌ها در باد، که حالا تنها صدای او را برایم تکرار می‌کردند، من در این حقیقتِ تازه‌ی خودم آرام گرفتم؛ حقیقتی که در آن، هر نفس، آغوشی بود که گویی از ابدیت آمده و هر لحظه، بوسه‌ای که نه زمان می‌شناخت و نه مکان. دیگر دستانم خالی نبود، چرا که آن‌ها در وهمی شیرین، گرمای...

سلام مریم جان امیدوارم لذت برده باشی

سلام سارا جان مقدمه‌ای تأثیرگذار و دعوت‌گر با جمله‌ای ساده اما سنگین آغاز می‌شود: «گاهی همه‌چیز از یک درد کوچک شروع می‌شود.» مقدمه نه فقط معرفی داستان، بلکه دعوتی‌ست به هم‌دردی و هم‌زیستی با راوی. نویسنده با استفاده از توصیف‌های دقیق و حسی، فضایی ملموس می‌سازد: از نور کم‌جان آفتاب تا صدای...

سلام ایملی جان ممنون عزیزم امیدوارم لذت برده باشی.

به موقعش میکنیم

چیه نکنه تو هم میخوای؟

ای بابا

بله لطفاً

تریاکو ندارید؟!

ای بابا خب منو بدید ببینم سطحتون در چه حده

جشن چی؟؟

سلام مریم جان امیدوارم لذت برده باشی

منم تا همین پارسال نمی‌دونستم برای آقایون عالیه ولی برای خانما نه سمت بعدازظهر ساعتهای چهار به بعد برای خانما عالیه

تولدتون مبارک بی صدا خان

قطعا کشتن اونایی که اعصاب برام نذاشتن

سلام تیامم خوشحالم که خوشت اومده سلام حدیثه جان خسته نباشی خانم امیدوارم لذت برده باشی. سلام سینا خان ممنون امیدوارم لذت برده باشی سلام سارا جان آره بنظر خودم هم شکل شعر شده در بازنویسی بعدی حتما درستش میکنم. امیدوارم لذت برده باشی.

سلام و خسته نباشید درخواست جلد دارم. https://forum.cafewriters.xyz/threads/40552/

سلام و خسته نباشید درخواست جلد دارم. https://forum.cafewriters.xyz/threads/40918/

خسته نباشین دوستان😎

محکومیم به زندگی دیگه چیکار میشه کرد؟! دیشب سخت گذشت، خوب زندگی امروز جریان داره دیگه. طرف دوستمون نداره، خوب نداشته باشه. اونجوری که برا بقیه ارزش قائلیم، پامون نمی ایستن؟ خوب لیاقتشون همینقدر بوده. نتیجه چیزی که میخواستیم، اونی نشد که باید میشد؟! خوب اشکال نداره، آخر دنیا نیست که. ما محکومیم...

مه روی دریاچه. قایقی بی‌حرکت، طناب رها. فانوس خاموش، بوی نفت. صدای دوردست زنگ. پرنده‌ای تنها، بال زخمی. برگ‌های خشک، چرخان در باد. رد خون روی سنگ. آسمان خاکستری، بی‌مرز. نگاه بی‌سو، چشم بی‌فروغ. پایان بی‌آغاز.

شال مشکی، افتاده روی صندلی. نامه‌ای تاخورده، جوهر پخش‌شده. عطر تلخ، مانده در هوا. پنجره نیمه‌باز، پرده لرزان. چشم‌هایی خیس، نگاه خالی. قاب شکسته، عکس دو نفره. شب بی‌ستاره، سکوت ممتد. انگشتانی سرد، لم*س آخر. خاطره‌ای گم‌شده، در گوشه‌ی ذهن.

سنگ‌فرش خیس. رد پاهای گِلی تا ل*ب پله. چراغی کم‌نور، لرزان پشت شیشه. قاب عکس شکسته، چهره‌ای محو. پرده‌ای نیمه‌کشیده، رنگ‌پریده. سکوت سنگین، بوی ترس. ساعت دیواری، عقربه‌ای ایستاده. لیوانی ل*ب‌پَر، لکه‌ای سرخ. پنجره بسته، قفل زنگ‌زده. شب سرد، بی‌صدا.

سکوت عمیق شب. آسمانی پرستاره، ماه کامل، نوری نقره‌ای بر پهنه دشت. نسیمی خنک، عطر یاس وحشی، رقص برگ‌ها. خانه‌ای قدیمی، پنجره‌هایی تاریک، یادگاری از گذشته‌ای دور. قلبی تنها، انتظاری بی‌پایان، رؤیایی شیرین. آرامشی بی‌کران، سکون محض.

با هر زمزمه، یادِ تو در دلم زنده می‌شود، ای یادِ آسمانی، آرامِ جانم باش. پایان

هنر بله گفتن

اعلام آمادگی موافقم

https://dls.musics-fa.com/song/alibz/1403/Davood%20Younesi%20-%20Maste%20Cheshatam%20(320).mp3

سلام و خسته نباشید درخواست جلد دارم. https://forum.cafewriters.xyz/threads/40435/

این پایان نیست، چون تو هنوز در منی. هر لحظه، تکرارِ آغازِ نبودنت است. من، با تو تمام نشدم، فقط بی‌تو ادامه دادم. و عشق، در نبودنت، جاودانه شد. تو، پایانی هستی که هیچ‌گاه تمام نمی‌شود. پایان

تو مُردی، بی‌تابوت، بی‌خاک، بی‌وداع. نه در واقعیت، بلکه در من. هر روز، مراسمی‌ست برای نبودنت، بی‌مهمان. و من، سوگوارِ کسی‌ام که هنوز زنده است، در خاطره. تو، مرگی بودی که زندگی را از من گرفت.

صدایم را بلند کردم، اما تو پاسخ ندادی. اکو، فقط تکرارِ خودم بود، نه تو. تو، صدایی داشتی که در سکوت می‌پیچید. حالا، سکوت، پر از توست، بی‌صدا. من، با صدایی که تو را نمی‌خواند، فریاد می‌زنم.

رنگ‌ها را دیدم، اما هیچ‌کدام تو نبود. تو، رنگی داشتی که در هیچ طیفی جا نمی‌شد. هر نقاشی، تقلیدی‌ست از حضورت، بی‌دقت. و بوم‌ها، تو را نمی‌کشند، فقط حسرتت را. من، با رنگ‌هایی که تو را نمی‌سازند، نقاشی می‌کنم.

تقویم را نگاه کردم، هیچ فصلی تو را نداشت. تو، فصلِ خودت بودی؛ نه بهار، نه زمستان. هر روز، بی‌تو، تکرارِ بی‌زمانی‌ست. و تاریخ، تو را فراموش کرده، من را هم. من، در فصلی زندگی می‌کنم که ثبت نشده.

نامت را نوشتم، اما معنا نداشت. تو، معنای واژه‌ها بودی، حالا فقط صدا مانده. هر حرف، بی‌تو، بی‌ریشه است. و جمله‌ها، بی‌تو، فقط ترکیب‌اند، نه احساس. من، با زبانی که تو را نمی‌سازد، حرف می‌زنم.

شیشه‌ی عطرت را باز کردم، اما بویی نبود. تو، بوی خاصی داشتی؛ ترکیبی از بودن و ناپدیدی. حالا، هوا بی‌تو بی‌هویت است. هر نفس، تقلیدی‌ست از لحظه‌ای که تو را داشتم. من، با عطری که دیگر نمی‌بوید، نفس می‌کشم.

آلبوم را ورق زدم، اما هیچ تصویری از تو نبود. نه چون نبودی، چون هر تصویر، تو را کم داشت. چشم‌هایت، در هیچ قاب جا نمی‌شدند. و لبخندت، از همه‌ی عکس‌ها فرار کرده بود. من، با آلبومی پر از نبودن، زندگی می‌کنم.

درختی را دیدم که شبیه من بود؛ ایستاده، بی‌برگ، بی‌زندگی. تو، بهارِ من بودی، حالا پاییزم بی‌پایان است. هر شاخه، دستی‌ست که تو را می‌طلبد، بی‌پاسخ. و ریشه‌ها، در خاکِ خاطره فرو رفته‌اند. من، درختی‌ام که دیگر نمی‌روید.

چمدان را بستم، بی‌مقصد، بی‌نقشه، بی‌تو. هر لباس، بوی تو را داشت، اما تو نداشتی. سفر، بی‌تو، فقط جابه‌جاییِ اندوه است. و راه‌ها، تو را نمی‌شناسند، من را هم نه. من، با چمدانی پر از خاطره، به هیچ‌جا می‌روم.

خواب دیدم که بیدارم، اما تو هنوز رفته‌ای. رویاهایم، بی‌تو، فقط تکرارِ نبودنت‌اند. هر شب، صحنه‌ای‌ست از رفتنِ تو، با نورِ کم. و صبح، ادامه‌ی همان کابوس است، با چشمِ باز. من، در خواب، بیشتر می‌میرم تا در بیداری.

صدایی شنیدم، شبیه تو، اما تو نبودی. هر واژه، تقلیدی‌ست از لحنِ تو که فراموش شده. و گوش‌هایم، فقط خاطره را می‌شنوند، نه حقیقت را. من، در میانِ صداها، دنبالِ سکوتِ تو می‌گردم. تو، بی‌صدا، بلندترین فریادِ منی.

لباسی را پوشیدم که تو دوست داشتی، اما تو نبود. هر چین، خاطره‌ای‌ست از لم*سِ تو که دیگر نیست. و هر رنگ، پژمرده‌تر از روزی‌ست که رفتی. من، در تنِ خود، غریبه‌ام؛ چون تو نیستی. لباسم، بی‌تو، فقط پوششی‌ست برای نبودن.

چراغ را روشن کردم، اما تاریکی خاموش نشد. نور، تو را نمی‌سازد؛ فقط نبودنت را واضح‌تر می‌کند. هر شعاع، خطی‌ست از فاصله‌ی من تا تو. و سایه‌ها، تو را تقلید می‌کنند، بی‌حضور. من، در روشنایی، بیشتر گم می‌شوم.

ساعت ایستاده، اما زمان هنوز می‌گذرد با تو، بی‌تو. هر تیک، ضربه‌ای‌ست بر استخوانِ خاطره. و هر تاک، پژواکی‌ست از لحظه‌ای که تو نبودی. من، در میانِ عقربه‌ها، گیر کرده‌ام؛ نه جلو، نه عقب. تو، زمان را بردی، من ماندم با ثانیه‌های بی‌صدا.

باد وزید، بی‌آن‌که تو را بیاورد، بی‌آن‌که چیزی ببرد. فقط خاطره‌ها را در هوا پخش کرد، مثل خاکستر. هر نسیم، یادآورِ بوسه‌ای‌ست که دیگر نیست. و هر وزش، تکرارِ رفتنِ توست، بی‌برگشت. من، در میانِ باد، ایستاده‌ام، بی‌جهت، بی‌تو.

نامه‌ای نوشتم، بی‌سلام، بی‌امضا، بی‌امید. نه برای فرستادن، فقط برای فراموش نکردن. هر واژه، زخمی‌ست که از تو خون‌چکان است. و هر خط، مسیری‌ست که به تو نمی‌رسد. من، نویسنده‌ی نامه‌هایی‌ام که هیچ‌گاه خوانده نشدند.

آینه را نگاه کردم، تو را ندیدم، خودم را هم نه. تصویرم، بی‌تو، بی‌هویت است؛ فقط سایه‌ای‌ست. هر خط چهره‌ام، ردّی‌ست از لم*سِ تو که دیگر نیست. و چشم‌هایم، قاب‌هایی‌ست برای خاطره، نه دیدن. من، آینه‌ای‌ام که تو را گم کرده، خودم را هم.

تو شعله نبودی، اما من با تو روشن بودم. حالا، شمعم دود می‌کند، بی‌نور، بی‌گرما. هر قطره‌ی موم، اشکی‌ست که از نبودنت می‌چکد. و فتیله، در حسرتِ لم*سِ تو خاکستر می‌شود. من، شمعی‌ام که بی‌تو نمی‌سوزد، فقط تمام می‌شود.

پنجره را باز کردم، اما منظره‌ای نبود جز نبودنِ تو. باد، به جای عطرِ تو، بوی فراموشی آورد. هر قاب، خالی‌ست از تو، پر از تکرارِ غریبه‌ها. و پرده‌ها، دیگر برای تو کنار نمی‌روند. من، پشت پنجره‌ای‌ام که هیچ‌گاه به تو باز نشد.

تو ستاره نبودی، اما شب‌هایم با تو روشن بود. حالا، آسمانم سیاه است، بی‌نقطه، بی‌نور. هر چشمک، خاطره‌ای‌ست از نوری که خاموش شد. و هر شب، تکرارِ بی‌پایانِ نبودنت. من، کهکشانی‌ام که ستاره‌اش را گم کرده.

تو، قطره‌ای بودی در دریای من؛ حالا خشکم. حباب‌هایی از خاطره، بی‌آب، بی‌صدا، می‌ترکند. هر موج، تقلیدی‌ست از تلاطمِ تو در من. و ساحل، بی‌ردِ پایت، بی‌معناست. من، حبابم؛ بی‌تو، بی‌دریا، بی‌هوا.

تو پرنده نبودی، اما من با تو پرواز می‌کردم. حالا، آسمانم سقف دارد و بال‌هایم حسرت. هر باد، یادآورِ جهتی‌ست که با تو گم شد. و هر پر، نشانی‌ست از پروازی که دیگر نیست. من، پرنده‌ای‌ام که پرهایش را تو بردی.

دلم، طوفانی‌ست که باد ندارد؛ فقط ویرانی‌اش مانده. تو، آغازِ آشوب بودی، نه پایانش. هر خاطره، چون برگِ خشک، در این طوفان می‌چرخد. و من، در مرکزِ بی‌حرکتِ این جنون، ایستاده‌ام. بی‌آن‌که بدانم، چرا هنوز نرفته‌ام.

تو خورشید نبودی، اما من با تو طلوع می‌کردم. حالا، سایه‌ام بی‌جهت افتاده، بی‌منبع، بی‌معنا. هر صبح، تقلیدی‌ست از نوری که دیگر نیست. و شب، پناهی‌ست برای فرار از نبودنت. من، در سایه‌ی تو، بی‌خورشید مانده‌ام.

قلبم، ضربان ندارد؛ فقط تپشِ خاطره است. تو، در هر سکوت، فریاد می‌زنی بی‌صدا. نبضِ من، با تو تنظیم نمی‌شود؛ با نبودنت می‌لرزد. هر تپش، تکرارِ رفتنِ توست، نه زندگیِ من. و من، زنده‌ام، فقط برای مردنِ دوباره.

آینه، چهره‌ام را نمی‌شناسد؛ تو را می‌جوید در خطوطِ گم‌شده. چشم‌هایم، به جای دیدن، تو را می‌گریند. هر پلک، پرده‌ای‌ست بر صحنه‌ی نبودنت. و ل*ب‌هایم، به جای حرف، خاکسترِ نامت را می‌مکند. من، انعکاسِ توام، در آینه‌ای که شکسته است.

تو را به یاد نمی‌آورم، اما فراموشت نکرده‌ام. نامت، چون بوی خاک باران‌خورده، در ذهنم جاری‌ست. نه تصویر، نه صدا فقط حسِ بودنِ بی‌حضور. مثل شعری که وزن ندارد، اما معنا را می‌لرزاند. تو، در منی، بی‌آن‌که باشی.

سلام جناب احوال شریف؟! رمانتون واقعا قشنگه و ژانرهاش رو دوست دارم به جز تراژدی ولی با همین ترکیب ژانری که انتخاب کردین متفاوت شده من یکم دیر رسیدم و دوستان چیزایی که باید رو گفتن... موفق و پایدار باشی..

حتما حتما موهاش همینطوری باشه شوهرم فرستادم که جورشون کنی ممنون

سلام و وقت بخیر درخواست تگ دارم. https://forum.cafewriters.xyz/threads/40720/

سپاس عزیزم🌹

*** سلام و خسته نباشید به منتقد عزیزم🌹 ممنون حتما علائم نگارشی رو ویرایش میکنم. فقط اینکه، فقط همین نکات نگارشی بود یا جای دیگه‌ی اثر مشکل داشت؟!

دِ آسِمو چی سِتارَه، دِلِم وِ هُنای تو چَکِنِه. هَر شُو، هَر روز، سیت بی قرارِم. تو کو هِنی نِیاهی، تا سِتارَه باهِم. بیا تا هَم سِتارَه باهِم. در آسمان مثل ستاره، دلم در هوای تو آب می‌شود. هر شب، هر روز، برایت بی‌قرارم. تو که هنوز نمی‌آیی، تا ستاره باشیم. بیا تا هم ستاره باشیم.

دِ ویرِم نَمِیره، لَویا شیرین تو. چی قَن دِ زَوونمِ، هَمیشه دِ یادِمَه. تو کو هِنی نِیاهی، تا قَن دَمِمون با. بیا تا هَم قَن باهِم. از یادم نمی‌رود، ل*ب‌های شیرین تو. مثل قند در زبانم، همیشه در یادم هست. تو که هنوز نمی‌آیی، تا قند همراهمون باشه. بیا تا هم قند باشیم.

روزیا مِیرَن، چی اَسب دِ دَشت. دِلِم دونبالِت مِیا، وِ ویرِ تو. تو کو هِنی نِیاهی، تا دونبالِت بَیاهِم. بیا تا هَم اَسب باهِم. روزها می‌روند، مثل اسب در دشت. دلم دنبالت می‌آید، در یاد تو. تو که هنوز نمی‌آیی، تا دنبالت بیایم. بیا تا هم اسب باشیم.

دِ دِلِم دَردی دارِم، چی زَخمِ کور. نَمِشه دَواش کِرد، سیت دِ یادِم نَمِره. تو کو هِنی نِیاهی، تا زَخمِم دَوا با. بیا تا هَم دَوا باهِم. در دلم دردی دارم، مثل زخم کور. نمی‌شود درمانش کرد، برایت از یادم نمی‌رود. تو که هنوز نمی‌آیی، تا زخمم دوا شود. بیا تا هم دوا باشیم.

دِ باغا رَتِم، دِرَختیا هَمَه سَرد بین. چی دِلِ مِه بی تو، بی روح. تو کو هِنی نِیاهی، تا روح دَمِمون با. بیا تا هَم روح باهِم. در باغ‌ها رفتم، درخت‌ها همه سرد بودند. مثل دل من بی تو، بی روح. تو که هنوز نمی‌آیی، تا روح همراهمون باشه. بیا تا هم روح باشیم.

شُو رَسی، چی مار دِ زَمین. دِلِم لَرز دِ هُنای تو داره. تو کو هِنی نِیاهی، تا آروم باهِم. بیا تا دِ مار دَر بَیاهِم. شب رسید، مثل مار در زمین. دلم لرز در هوای تو دارد. تو که هنوز نمی‌آیی، تا آرام باشیم. بیا تا از مار در بیاییم.

دِ آسِمو بَرق مِیزَه، چی اَتِش دِ قَل*بِم. سیت اِترسِم، دِ شُویا تاریک. تو کو هِنی نِیاهی، تا تِرسِم دَر با. بیا تا هَم دَم باهِم. در آسمان برق می‌زند، مثل آتش در قلبم. برایت می‌ترسم، در شب‌های تاریک. تو که هنوز نمی‌آیی، تا ترسم در بیاید. بیا تا هم دم باشیم.

دِ ویرِم نَمِیره، چَشیا سیا تو. چی شُویا دِراز بین، پُر دِ راز. تو کو یاهی، تا رازیا دِ دِلِم دَر با. بیا تا هَم راز باهِم. از یادم نمی‌رود، چشم‌های سیاه تو. مثل شب‌ها دراز بودند، پر از راز. تو که می‌آیی، تا رازها از دلم در بیاید. بیا تا هم راز باشیم.

روزیا مِیرَن، چی قِطارِ دِ ریل. دِلِم هَمراشون مِیره، دِ یادِ تو. تو کو یاهی، تا دِلِم دِ جا با. بیا تا هَم ریل باهِم. روزها می‌روند، مثل قطار از ریل. دلم همراهشون می‌رود، در یاد تو. تو که می‌آیی، تا دلم در جا بماند. بیا تا هم ریل باشیم.

دِ دِلِم یِه اُمیدی دارِم، چی سِتارَه دِ شُو. سیت مُونِم، تا دِ دِلِم دَربِیا. تو کو هِنی نِیاهی، تا اُمیدم بَر قَرار با. بیا تا سِتارَه باهِم. در دلم یک امیدی دارم، مثل ستاره در شب. برایت می‌مانم، تا از دلم در بیاید. تو که هنوز نمی‌آیی، تا امیدم برقرار شود. بیا تا ستاره باشیم.

دِ باغا رَتِم، بویِ گُلا رَتَه بی. دِلِم چی زِمسو سَرد بی، بی تو. تو کو هِنی نِیاهی، تا دِلِم گَرم با. بیا تا بویِ گُل دَمِمون با. در باغ‌ها رفتم، بوی گل‌ها رفته بود. دلم مثل زمستان سرد بود، بی تو. تو که هنوز نمی‌آیی، تا دلم گرم شود. بیا تا بوی گل همراهمون باشه.

شُو رَسی، دِلِم چی قَفَس تنگ بی. سیت اِخوام بیام، ولی پا نِدارِم. تو کو هِنی نِیاهی، تا دِلِم آزاد با. بیا تا پَرواز کُنِم. شب رسید، دلم مثل قفس تنگ شد. برایت می‌خواهم بیایم، ولی پا ندارم. تو که هنوز نمی‌آیی، تا دلم آزاد شود. بیا تا پرواز کنیم.

دِ دِلِم یِه غَمی دارِم، چی دَریایِ بی کِران. سیت اِگریوم، چی باروِ دِ آسِمو. تو کو هِنی نِیاهی، تا غَم دِ دِلِم دَر با. بیا تا هَم غَم باهِم. در دلم یک غمی دارم، مثل دریای بی‌کران. برایت می‌گریم، مثل باران از آسمان. تو که هنوز نمی‌آیی، تا غم از دلم در بیاید. بیا تا هم غم باشیم.

روزیا مِیرَن، چی اُو دِ جُو. ولی یادِ تو دِ دِلِم نَمِیره. چی نَقشِ خاطِرَه، دِ ویرِم حک شِکَسته. بیا تا خاطِرَهیا تازه دُرُس کُنِم. روزها می‌روند، مثل آب در جوی. ولی یاد تو در دلم نمی‌میرد. مثل نقش خاطره، در یادم حک شده است. بیا تا خاطره‌های تازه درست کنیم.

دِ دِلِم یِه اَتِشی دارِم، چی کوهِ آتِش فَشان. سیت اِسوجم، چی شَم دِ شُویا تاریک. تو کو هِنی نِیاهی، تا اَتِش خاموش با. بیا تا هَم دَم باهِم. در دلم یک آتشی دارم، مثل کوه آتشفشان. برایت می‌سوزم، مثل شمع در شب‌های تاریک. تو که هنوز نمی‌آیی، تا آتش خاموش شود. بیا تا هم دم باشیم.

ئەو خۆشەویستییە، کە بە تۆ بوو، ئێستا بە شێوەی گۆرانییەکی خەمگین، دەژیت. هەر شەو، بە دەنگی ئاهم دەگوێم، هەر ڕۆژ، بە بیرت دەدەستم، بە خۆرەشەی خۆم. آن عشقی که برای تو بود، حالا مثل آواز غمگینی زندگی می‌کند. هر شب، صدای آه‌هایم را می‌شنوم، هر روز، با یادت زندگی می‌کنم، با خورشید خودم...

دڵم، بە شێوەی گۆرانییەکی بێ‌دەنگ، لە ناو ئاوی گریان، دەهەڵسێنێت. هەر گۆرانییەک، بە تۆ دەگوێم، هەر ئاهم، بە نغمەی خۆشەویستی دەگۆڕێت. قلبم مثل آواز بی‌صدایی‌ست، در میان اشک‌ها، زمزمه می‌شود. هر آهنگی با یاد تو شنیده می‌شود، هر آهی به نغمه‌ی عشق تبدیل می‌شود.

هەر بیرەوەری، بە ناوی تۆ دەچێت، هەر شتێک، بە بۆنەی تۆ دەهەستێت. لە ناو هەموو شتێک، تۆیی، هەرگیز نەبووی، بەڵام هەرگیز نەچووی. هر خاطره‌ای با نام تو همراه است، هر چیز، بوی تو را دارد. در میان همه چیز، تویی، هرگز نبودی، اما هرگز هم نرفتی.

هەر ڕۆژێک، بە خۆرەشەی خەم دەدەستم، هەر شەوێک، بە تاریکیی تۆ دەسۆم. تۆیی، کە ڕۆشناییی دڵم بووی، ئێستا بە شێوەی سایەیەکی دوور، تەنها دەبینم. هر روز با خورشید غم آغاز می‌شود، هر شب با تاریکی نبودنت می‌گذرد. تو بودی روشنایی قلبم، حالا فقط مثل سایه‌ای دور دیده می‌شوی.

هەر گۆرانییەک، بە دەنگی تۆ دەگوێم، هەر نغمە، بە بیرت دەهەڵسێنێت. لە ناو هەموو دەنگەکان، تۆیی، هەرگیز نەهات، بەڵام هەمیشە لە ناو دڵم بووی. هر آهنگی با صدای تو شنیده می‌شود، هر نغمه‌ای یادت را زنده می‌کند. در میان همه‌ی صداها، تویی، هرگز نیامدی، اما همیشه در قلبم بودی.

لە ناو هەموو شتێک، تۆیی، هەرگیز نەبووی، بەڵام هەمیشە تۆیی. دڵم، بە تۆ دەگوێم، بە ئاوی گریان، هەر جارێک، بە بیرت دەچم، دەسووتێم. در میان همه چیز، تویی، هرگز نبودی، اما همیشه بودی. قلبم با تو حرف می‌زند، با اشک‌هایم، هر بار که به یادت می‌افتم، می‌سوزم.

ئەو خۆشەویستییە، کە بە تۆ بوو، ئێستا بە شێوەی ئاگری خەموو، دەسووتێت. هەر گریانێک، بە ناوی تۆ دەڕوات، هەر ئاهم، بە بیرت دەگوێم. آن عشقی که برای تو بود، حالا مثل آتش غم می‌سوزد. هر گریه‌ای با نام تو جاری می‌شود، هر آهی، نام تو را زمزمه می‌کند.

هەر شەو، بە خەوێکی تۆ دەدەم، هەر خەوێک، بە ئاوی گریان دەگۆڕێت. تۆیی، کە بە ناو گریانەکانم دەهات، هەرگیز نەچووی، بەڵام هەرگیز نەهاتیش. هر شب، خوابی از تو می‌بینم، هر خواب به اشک تبدیل می‌شود. تو هستی، که با گریه‌هایم می‌آیی، هرگز نرفتی، اما هرگز هم نیامدی.

دڵم، بە شێوەی دارێکی بێ‌هەست، لە ناو زستانی بێ‌تۆ، دەسۆتە. هەر گولێک، بە بیرت دەشکۆفێت، هەر بارانێک، بە ئاهم دەگۆڕێت. قلبم مثل درختی بی‌حس است، در زمستان نبودنت، پژمرده شده. هر گلی با یادت شکوفا می‌شود، هر بارانی به آه تبدیل می‌شود.

هەر ئاهم، بە ناوی تۆ دەچێت، هەر گریانێک، بە بیرت دەڕوات. لە ناو هەموو شتێک، تۆیی، هەرگیز نەبووی، بەڵام هەمیشە تۆیی. هر آهی با نام تو همراه است، هر گریه‌ای با یادت جاری می‌شود. در میان همه چیز، تویی، هرگز نبودی، اما همیشه بودی.

ئەو خۆشەویستییە، کە بە تۆ بوو، ئێستا بە شێوەی ئاگری خەموو، دەسووتێت. هەر گریانێک، بە ناوی تۆ دەڕوات، هەر ئاهم، بە بیرت دەگوێم. آن عشقی که برای تو بود، حالا مثل آتش غم می‌سوزد. هر گریه‌ای با نام تو جاری می‌شود، هر آهی، نام تو را زمزمه می‌کند.

هەر جارێک، بە بیرت دەچم، دڵم دەگوێم، تۆیی، تەنها تۆیی. هەر شەو، بە خەوێکی تۆ دەدەم، هەر خەوێک، بە ئاوی گریان دەگۆڕێت. هر بار که به یادت می‌افتم، قلبم می‌گوید: تویی، فقط تویی. هر شب، خوابی از تو می‌بینم، هر خواب، به اشک تبدیل می‌شود.

در امتدادِ آغو*ش، من مادر را نوشتم؛ نه با جوهرِ واژه، که با خونِ خاطره. او را بو*سیدم، در دلِ خاک، در دلِ خواب، در دلِ خودم. و دانستم: مادر، نه فقط زنی‌ست که زاده‌ام از تنش، بلکه جهانی‌ست که در آن زیسته‌ام، بی‌نیاز از نام. پایان

او را در دلِ پایان دیدم، آغازی بی‌پایان. هر وداع، سلامی از عشق بود. مادر را در دلِ نبود نوشتم، بودنی دیگر. با هر رفتن، بازگشتی در راه بود. مادر را در دلِ پایان بو*سیدم، و جاودانه شدم.

مادر را در دلِ خودم دیدم، صدایی بی‌نام. هر تپش، نغمه‌ای از آغو*ش بود. او را در دلِ جان نوشتم، حضوری بی‌فاصله. با هر نفس، او را بیشتر حس کردم. مادر را در دلِ خودم جا دادم و زنده ماندم.

او را در دلِ فصل دیدم، بهاری بی‌خزان. هر شکوفه، لبخندی از بودن بود. مادر را در دلِ زمان نوشتم، لحظه‌ای بی‌پایان. با هر عبور، ردّی از او باقی ماند. مادر را در دلِ فصل بو*سیدم و شکفتم.

مادر را در دلِ شعر دیدم، قافیه‌ای از عشق. هر بیت، نغمه‌ای از آغو*ش بود. او را در دلِ واژه نوشتم، وزنی از آرامش. با هر مصرع، لبخندش را شنیدم. مادر را در دلِ شعر جا دادم و شاعر شدم.

او را در دلِ خانه دیدم، دیواری از عشق. هر اتاق، خاطره‌ای از آغو*ش بود. مادر را در دلِ در نوشتم، ورودیِ آرامش. با هر باز شدن، صدایش را شنیدم. مادر را در دلِ خانه بو*سیدم و ماندگار شدم.

مادر را در دلِ لباس دیدم، گرمایی از بودن. هر نخ، رشته‌ای از آغو*ش بود. او را در دلِ پارچه نوشتم، نرمیِ بی‌ادعا. با هر پوشیدن، حضورش را حس کردم. مادر را در دلِ لباس جا دادم و پناه گرفتم.

او را در دلِ نان دیدم، بویی از صبح. هر لقمه، طعمی از عشق بود. مادر را در دلِ سفره نوشتم، برکتی بی‌پایان. با هر خوردن، سیر شدم از خاطره. مادر را در دلِ نان بو*سیدم، و زندگی را چشیدم.

مادر را در دلِ بوسه دیدم، گرمایی بی‌مرز. هر لم*س، بازگشتی به بودن بود. او را در دلِ ل*ب نوشتم، نرمیِ بی‌نام. با هر بوسه، آغوشش را حس کردم. مادر را در دلِ بوسه جا دادم، و کودک شدم.

او را در دلِ خاطره دیدم، ردّی از بودن. هر یاد، نغمه‌ای از آغو*ش بود. مادر را در دلِ حافظه نوشتم، جاودانگیِ بی‌جسم. با هر مرور، لبخندش را دیدم. مادر را در دلِ خاطره بو*سیدم و زنده شدم.

مادر را در دلِ خیال دیدم، حضوری بی‌جسم. هر تصور، آغوشی از گذشته بود. او را در دلِ رؤیا نوشتم، بیداریِ شیرین. با هر چشم‌بستن، به او نزدیک‌تر شدم. مادر را در دلِ خیال جا دادم و آرام گرفتم.

مادر را در دلِ سؤال دیدم، پرسشی بی‌پاسخ. هر چرا، راهی به سوی نبودن بود. او را در دلِ ندانستن نوشتم، دانشی بی‌معنا. با هر فکر، بیشتر گم شدم. مادر را در دلِ سؤال جا دادم و جهان بی‌معنا شد.

او را در دلِ شب‌بو دیدم، عطری از خاطره. هر بویش، آغوشی از گذشته بود. مادر را در دلِ گل نوشتم، لطافتی بی‌نام. با هر نفس، بویش را نوشیدم. مادر را در دلِ شب‌بو بو*سیدم و گریه کردم بی‌دلیل.

مادر را در دلِ سکوت دیدم، فریادی بی‌صدا. هر خاموشی، نبودنش را فریاد می‌زد. او را در دلِ خلوت نوشتم، جمعی بی‌حضور. با هر لحظه‌ی بی‌کس، او را بیشتر خواستم. مادر را در دلِ سکوت جا دادم و تنها شدم.

او را در دلِ گریه دیدم، صدایی بی‌پاسخ. هر اشک، فریادی از دلتنگی بود. مادر را در دلِ بغض نوشتم، دریایی بی‌ساحل. با هر لرزش، آغوشش را طلب کردم. مادر را در دلِ گریه بو*سیدم و آرام نگرفتم.

مادر را در دلِ گم‌شدن دیدم، نشانی بی‌نقشه. هر راه، بی‌پناه‌تر از قبل بود. او را در دلِ بی‌جهتی نوشتم، قطبی بی‌قطب‌نما. با هر قدم، دورتر شدم از آغو*ش. مادر را در دلِ گم‌شدن جا دادم و خودم را گم کردم.

مادر را در دلِ نسیم دیدم، وزشی از آرامش. هر باد، نغمه‌ای از نوازش بود. او را در دلِ هوا نوشتم، عطری از خاطره. با هر نفس، حضورش را حس کردم. مادر را در دلِ نسیم جا دادم و جان گرفتم.

او را در دلِ خاک دیدم، بسترِ بی‌مرزِ زندگی. هر ذره، قصه‌ای از آغو*ش بود. مادر را در دلِ زمین نوشتم، پناهی بی‌پایان. با هر لم*س، گرمایش را نوشیدم. مادر را در دلِ خاک بو*سیدم و ریشه گرفتم.

مادر را در دلِ آفتاب دیدم، گرمایی بی‌نام. هر پرتو، نوری از بودن بود. او را در دلِ روشنایی نوشتم، طلوعی بی‌غروب. با هر تابش، لبخندش را دیدم. مادر را در دلِ آفتاب جا دادم و روشن شدم از درون.

او را در دلِ رود دیدم، جاری و بی‌مرز. هر موج، نغمه‌ای از عشق بود. مادر را در دلِ آب نوشتم، زلالیِ بی‌ادعا. با هر قطره، آغوشش را حس کردم. مادر را در دلِ رود بو*سیدم و شسته شدم از دلتنگی.

مادر را در دلِ درخت دیدم، ریشه‌ای بی‌پایان. هر شاخه، دستی بود از نوازش. او را در دلِ برگ نوشتم، سبزیِ بی‌خزان. با هر وزش، صدایش را شنیدم. مادر را در دلِ درخت جا دادم و سایه گرفتم.

سلام و وقت بخیر درخواست تگ دارم. https://forum.cafewriters.xyz/threads/40558/ + در حال بررسی برای تگ...

در حاشیه‌ی خاموشی، من مرگ را نوشتم؛ نه با جوهرِ ترس، که با مرکبِ فهم. او را بو*سیدم، در دلِ شب، در دلِ خاک، در دلِ خودم. و دانستم: مرگ، نه دشمنِ زندگی‌ست، بلکه سکوتی‌ست که معنای بودن را فریاد می‌زند. پایان

سلام و وقت بخیر درخواست تگ دارم. https://forum.cafewriters.xyz/threads/40557/ + در حال بررسی برای تگ...

سلام و خسته نباشید ممنونم از نقدتون حتما نکاتی که گفتید رو لحاظ میکنم. 🌹🌹🌹

https://forum.cafewriters.xyz/threads/40557/

https://forum.cafewriters.xyz/threads/39375/

سلام و وقت بخیر درخواست جلد دارم. https://forum.cafewriters.xyz/threads/39375/

مادر را در دلِ دعا دیدم، نجواهایی بی‌پایان. هر زمزمه، آغوشی از امید بود. او را در دلِ نیایش نوشتم، خدایی بی‌نام. با هر التماس، حضورش را حس کردم. مادر را در دلِ دعا جا دادم و ایمانم شکفت.

سلام دنبال یه کتابی داستانی چیزی که مربوط به اهل بیت باشه و زبان اصلی باشه

پارت دو شنید شد.

سلام بانو عنوان "معشوق خاکی" به خوبی با محتوای دلنوشته که به عشق در فضایی واقعی و گاهی دشوار (کوچه پس کوچه‌ها، پشت خرابه‌ها) اشاره دارد، همخوانی دارد. نویسنده به خوبی توانسته دلتنگی، عشق، حسرت و اشتیاق خود را به تصویر بکشد. واژگانی مانند "دلتنگی آخرش جانم را بستاند"، "بی‌صبرانه برایت مشتاقم" و...

دِ آسِمو مَه اِتابِه، چی رُوخسارِ تو. ولی دِلِم غَم داره، چی شُویا تاریک. تو کو هِنی نِیاهی، تا دِلِم روشن با. بیا تا دِ مَهتاب رَته باهِم. در آسمان ماه می‌تابد، مثل رخسار تو. ولی دلم غم دارد، مثل شب‌های تاریک. تو که هنوز نمی‌آیی، تا دلم روشن شود. بیا تا در مهتاب برویم با هم.

سلام و وقت بخیر درخواست نقد دارم. https://forum.cafewriters.xyz/threads/40720/

+ هنر بله گفتن

https://forum.cafewriters.xyz/threads/40717/

https://forum.cafewriters.xyz/threads/40720/

دِ ویرِم نَمِیره، صِدایِ خَندَهیا تو. چی مُوسیقی دِ گوشِم اِمایَه، آروم آروم. ولی افسوس، صِدا رَت و تِهنا مَندِم. بیا تا هَم صِدا باهِم. از یادم نمی‌رود، صدای خنده‌های تو. مثل موسیقی در گوشم می‌آید، آرام آرام. ولی افسوس، صدا رفت و تنها ماندم. بیا تا هم صدا باشیم.

دِ باغا رَتِم، گُلیا پژمُردَه بین. دِرَختیا سَرد بین، چی دِلِ مِه بی تو. تو کو هِنی نِیاهی، تا باغا زِنده با. بیا تا دِ زِمسو دَر بَیاهِم. در باغ‌ها رفتم، گل‌ها پژمرده بودند. درخت‌ها سرد بودند، مثل دل من بی تو. تو که هنوز نمی‌آیی، تا باغ‌ها زنده شوند. بیا تا از زمستان در بیاییم.

شُو رَسی، وِلاتِ دِلِم تاریک بی. دِ چَشِم اَسرِ مِیا، چی باروِ پاییز. تو کو هِنی نِیاهی، تا دِلِم روشن با. بیا تا دِ تاریکی دَر بَیاهِم. شب رسید، سرزمین دلم تاریک شد. از چشمم اشک می‌آید، مثل باران پاییز. تو که هنوز نمی‌آیی، تا دلم روشن شود. بیا تا از تاریکی در بیاییم.

دِ آسِمو سِتارَه اِتابِه، چی چَشیا تو. دِ زَمین گُل دَر مِیا، چی لَویا تو. هَمَه چی سیت زیبا بیَه، ولی تو دور دِریایی. کاشکی بِیاهی، تا دِلِم شاد با. در آسمان ستاره می‌تابد، مثل چشم‌های تو. در زمین گل در می‌آید، مثل ل*ب‌های تو. همه چیز برایت زیبا شده، ولی تو دور می‌تابی. کاشکی بیایی، تا دلم شاد شود.

سلام و وقت بخیر درخواست نقد دارم. https://forum.cafewriters.xyz/threads/40717/

سلام و وقت بخیر درخواست جلد دارم. https://forum.cafewriters.xyz/threads/40717/

روزیا مِیرَن، چی بادِ سُوز. ولی یادِ تو دِ دِلِم نَمِیره. چی نَقشِ سنگ، دِ ویرِم حک شِکَسته. هَر جا رَتِم، یادِ تو هَمراهِمَه. روزها می‌روند، مثل باد سبز. ولی یاد تو در دلم نمی‌میرد. مثل نقش سنگ، در یادم حک شده است. هر جا رفتم، یاد تو همراهم است.

دِ دِلِم یِه دَردی دارِم، چی کوهِ گِرو*ن. نَمِ دونِم چِه باکِم، ولی سیت بی قرارِم. چی مَرغِ بال شِکَه، دِ هُنایِ تو مَندِم. بیا تا بال بِگِرِم، دِ آسِمو پَرواز کُنِم. در دلم یک دردی دارم، مثل کوه گران. نمی‌دانم چه بگویم، ولی برایت بی‌قرارم. مثل مرغ بال شکسته، در هوای تو مانده‌ام. بیا تا بال...

دِ دِلِم یِه دَردی دارِم، چی کوهِ گِرو*ن. نَمِ دونِم چِه باکِم، ولی سیت بی قرارِم. چی مَرغِ بال شِکَه، دِ هُنایِ تو مَندِم. بیا تا بال بِگِرِم، دِ آسِمو پَرواز کُنِم. در دلم یک دردی دارم، مثل کوه گران. نمی‌دانم چه بگویم، ولی برایت بی‌قرارم. مثل مرغ بال شکسته، در هوای تو مانده‌ام. بیا تا بال...

چَشیا مِه وِ رَه، دِلِم پُر دِ اُمید. شایَد اِمشو بیاهی، دِ باغا دِریایی. چی سِتارَه دِ آسِمو، نِشونِت دِهِم. ولی افسوس، شُو رَت و تو نِیاهی. چشم‌های من به راه، دلم پر از امید. شاید امشب بیایی، در باغ‌ها بتابی. مثل ستاره در آسمان، نشانت دهم. ولی افسوس، شب رفت و تو نیامدی.

دِ خیالِم می بینِم، کِه دَسِم دِ دَسِت گِرِتِم. دِ باغا رَتِم، وِلاتِ دِلِم. صِدایِ تو میایَه، چی شُرشُرِ اُو. ولی هَنی دِلِم غَم داره، تا تو بیایی. در خیالم می‌بینم، که دستم را در دستت گرفتم. در باغ‌ها رفتم، به سرزمین دلم. صدای تو می‌آید، مثل شرشر آب. ولی هنوز دلم غم دارد، تا تو بیایی.

آخِر شُو رَسی، وِلاتِ غَم دِ دِلِم پَهنا بی. دِ چَشِم اَسرِ مِیا، چی بارو دِ آسِمو. تو چی اَفتو، دِ دور دِریایی، ولی دِلِم سیت تنگه. کاشکی بیاهی، تا دِلِم آروم با. آخر شب رسید، سرزمین غم در دلم پهناور شد. از چشمم اشک می‌آید، مثل باران از آسمان. تو مثل آفتاب، از دور می‌تابی، ولی دلم برایت تنگ...

دِ ویرِم نَمِیره، او روزیا کِه دَسِم دِ دَسِت بی. چی قاصِدِ خوش خَوَر، دِلِم پُر بی دِ شادی. ولی افسوس، قاصِدِ رَت و خَوَر نِیاورد. چی بیدِ مَجنون، دِ ویرِ تو مَندِم. از یادم نمی‌رود، آن روزهایی که دستم در دستت بود. مثل قاصد خوش خبر، دلم پر بود از شادی. ولی افسوس، قاصد رفت و خبر نیاورد. مثل...

هَر شو دِ خیالِم، دَس وِ دَسِ تو می گیرِم. دِ باغا رَتِم، وِلاتِ دِلِم. بَهار اِ هومایَه، ولی دِلِم هَنی پاییزه. تو کو هِنی نِیاهی، تا دِلِم بَهار با. هر شب در خیالم، دست در دست تو می‌گیرم. در باغ‌ها رفتم، به سرزمین دلم. بهار دارد می‌آید، ولی دلم هنوز پاییز است. تو کی هنوز نمی‌آیی، تا دلم...

شوگارِ دالِ آسمو، چی چَشیا تو دِرازِن. دِلم چی بَرفِ سُوز، وِ یادِ تو چَکِنِه. تو چی افتو، وِ کولِم دِریایی، ولی دَسِم نِرسی وِت. ای کاش دَسِم بِرِسی، تا دِ دِلِم دَربِیا. شب‌های سیاه آسمان، مثل چشم‌های تو درازند. دلم مثل برف سبز، به یاد تو آب می‌شود. تو مثل آفتاب، به شانه‌ام می‌تابی، ولی...

سلام و وقت بخیر درخواست جلد دارم. https://forum.cafewriters.xyz/threads/40720/

تۆیی، کە بە ناو هەموو گولەکانم دەهات، هەر گولێک، بە بیرت دەشکۆفێت. لە ناو زستانی بێ‌تۆ، منم، دارێکی بێ‌بەر، بە ئاوی گریان دەسۆم. تو هستی، که با نام همه‌ی گل‌ها می‌آیی، هر گلی با یادت شکوفا می‌شود. در زمستان نبودنت، منم، درختی بی‌ثمر، که با اشک‌هایم پژمرده می‌شوم.

هەر شەو، بە ئاوی خەو دەسۆم، لە ناو خەوەکانم، تۆیی، بە شێوەیەکی نادروست. هەر گریانێک، بە بیرت دەچێت، دڵم، بە تۆ دەگوێم، بە ئاوی ئاهم. هر شب، در آب خواب غرق می‌شوم، در خواب‌هایم، تویی، به شکلی نادر. هر گریه‌ای با یادت همراه است، قلبم با تو حرف می‌زند، با آب آه‌هایم.

لە ناو ئاوی چاوم، وێنەی تۆ دەگوێم، هەر گریانێک، بە ناوی تۆ دەڕوات. تۆیی، کە بە ناو هەموو خەمەکانم دەهات، هەرگیز نەبووی، بەڵام هەرگیز نەچووی. در میان اشک چشمانم، تصویر تو را می‌بینم، هر گریه‌ای با نام تو جاری می‌شود. تو هستی، که با تمام غم‌هایم می‌آیی، هرگز نبودی، اما هرگز هم نرفتی.

ئەو خۆشەویستییە کە بە تۆ بوو، ئێستا بە شێوەی ئاگری خەموو دەسووتێت. هەر جارێک بە بیرت دەچم، دڵم دەگوێم: تۆیی، تەنها تۆیی. آن عشقی که برای تو بود، حالا مثل آتش غم می‌سوزد. هر بار که به یادت می‌افتم، قلبم می‌گوید: تویی، فقط تویی.

تۆیی، کە بە ناو گریانەکانم دەهات، هەر شەو، بە خەوێکی تۆ دەدەم. لە ناو خەوەکانم، تۆیی، هەرگیز نەچووی، بەڵام هەرگیز نەهاتیش. تو هستی، که با گریه‌هایم می‌آیی، هر شب، خوابی از تو می‌بینم. در خواب‌هایم، تویی، هرگز نرفتی، اما هرگز هم نیامدی.

دڵم، بە شێوەی دارێکی بێ‌بەر، لە ناو زستانی بێ‌تۆ، دەسۆتە. هەر گولێک، بە بیرت دەشکۆفێت، هەر ئاوی باران، بە ئاهم دەگۆڕێت. قلبم مثل درختی بی‌ثمر است، در زمستان نبودنت، پژمرده شده. هر گلی با یادت شکوفا می‌شود، هر قطره باران، به آه من تبدیل می‌شود.

هەر چاوەکانم، بە ڕێگای تۆ دەچن، هەر دەنگێک، بە ناوی تۆ دەگوێم. لە ناو هەموو شتێک، تۆیی، هەرگیز نەبووی، بە شێوەیەکی ڕاستەقینە، بەڵام هەمیشە تۆیی. چشمانم همیشه به راه تو می‌روند، هر صدایی را با نام تو می‌شنوم. در میان همه چیز، تویی، هرگز واقعی نبودی، اما همیشه بودی.

لە ناو ئاهم، ناوت دەگوێم، هەر جارێک، بە بیرت دەچم، دڵم دەسووتێت. تۆیی، کە بە خەوەکانم دەهات، لە ناو شەوەکانی بێ‌خۆر، تەنها تۆیی. در میان آه‌هایم، نامت را زمزمه می‌کنم، هر بار که به یادت می‌افتم، دلم می‌سوزد. تو هستی، که در خواب‌هایم می‌آیی، در شب‌های بی‌خورشید، فقط تویی.

نفس‌ها در سینه حبس شده بودند. نه از ترس، که از وسعت و ژرفای آبیِ بی‌پایان. او در حال سقوط بود، اما نه با شتابی که زمین را نشانه گرفته باشد. انگار که میان دو جهان معلق مانده، نه به سمت بالا می‌رفت و نه با سرعت به پایین کشیده می‌شد. پیراهن سفیدش، مثل ابری کوچک در میان هاله‌ای از نور آبی می‌درخشید...

شنیده شد.

طبیعت

دنیا رنگی بود، سیاه شد...

نوشتم دوستت دارم. جواب: همکار؟

انتظار کشید و سایه برگشت.

خداحافظی کرد. در را نبست.

دروغ بود؛ چمدان بسته بود.

دخترش پرسید: بابا، کیه؟

سلام هورزاد جان خوبی جانم؟! بارزترین نقطه قوت این دلنوشته، ابراز احساسات بسیار عمیق و صادقانه نویسنده است. خواننده به خوبی می‌تواند درد، پشیمانی، عشق، و حتی خشم پنهان در کلمات را حس کند. این صداقت، ارتباط قوی با مخاطب برقرار می‌کند. استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های خلاقانه و زیبا (مانند "آشیان...

سلام نازی جان در کل داستان شروعی جذاب و پر از تعلیق داره که خواننده رو به خوبی درگیر می‌کنه. فضای معمایی داستان از همون ابتدا شکل می‌گیره و سوالات زیادی رو در ذهن ایجاد می‌کنه. به طور کلی، ترجمه بسیار روان و قابل فهمه. جملات ساختار مناسبی دارن و به خوبی از فارسی به انگلیسی و بالعکس منتقل شدن...