در حال ویرایش دلنوشته مأمن مهر| به قلم ریپر

[اقیــانــــــوس]

او را در دلِ فصل دیدم، بهاری بی‌خزان.
هر شکوفه، لبخندی از بودن بود.
مادر را در دلِ زمان نوشتم، لحظه‌ای بی‌پایان.
با هر عبور، ردّی از او باقی ماند.
مادر را در دلِ فصل بوسیدم و شکفتم.​

 

[اقیــانــــــوس]

مادر را در دلِ خودم دیدم، صدایی بی‌نام.
هر تپش، نغمه‌ای از آغوش بود.
او را در دلِ جان نوشتم، حضوری بی‌فاصله.
با هر نفس، او را بیشتر حس کردم.
مادر را در دلِ خودم جا دادم و زنده ماندم.​

 

[اقیــانــــــوس]

او را در دلِ پایان دیدم، آغازی بی‌پایان.
هر وداع، سلامی از عشق بود.
مادر را در دلِ نبود نوشتم، بودنی دیگر.
با هر رفتن، بازگشتی در راه بود.
مادر را در دلِ پایان بوسیدم، و جاودانه شدم.​

 

[اقیــانــــــوس]

در امتدادِ آغوش، من مادر را نوشتم؛
نه با جوهرِ واژه، که با خونِ خاطره.
او را بوسیدم، در دلِ خاک، در دلِ خواب، در دلِ خودم.
و دانستم: مادر، نه فقط زنی‌ست که زاده‌ام از تنش،
بلکه جهانی‌ست که در آن زیسته‌ام، بی‌نیاز از نام.​

 

[اقیــانــــــوس]

برای تو:
.
.
.
و من هرچه دارم، از چشمی‌ست که شب‌های بی‌پایانم را نگهبانی کرد… .

پایان
۱۶:۳۶
۱۴۰۳.۱۱.۰۹​

 

[Noghre]