همگانی هم‌نویسی | سری دوم

[AlirixAlirix عضو تأیید شده است.]

شروع سری دوم هم‌نویسی


یه پاراگراف می‌نویسم و نفر بعدی ادامه‌ش بده و به همین ترتیب ادامه میدیم.
مخترع ایده: @sambal




[ اعتماد.. عجیب‌ترین و غریب‌ترین واژه‌ی این روزهایم شده است. حدود بیست دقیقه‌ای می‌شود که مرد روبرویم با خونسردی و صبوری جلویم نشسته و منتظر است که من بالاخره حرف بزنم. خودکار آبی میان انگشتانش مانند عقابی وحشی به کمین نشسته است تا هر لحظه که حرفی زدم، بی‌درنگ، کلماتم را شکار بکند. هوای سنگین اتاق حتی توان نفس کشیدن را هم از من گرفته چه برسد به شرح کامل جنایت دیشب… . ]​

 

[مینِرا]

شروع سری دوم هم‌نویسی


یه پاراگراف می‌نویسم و نفر بعدی ادامه‌ش بده و به همین ترتیب ادامه میدیم.
مخترع ایده: @sambal




[ اعتماد.. عجیب‌ترین و غریب‌ترین واژه‌ی این روزهایم شده است. حدود بیست دقیقه‌ای می‌شود که مرد روبرویم با خونسردی و صبوری جلویم نشسته و منتظر است که من بالاخره حرف بزنم. خودکار آبی میان انگشتانش مانند عقابی وحشی به کمین نشسته است تا هر لحظه که حرفی زدم، بی‌درنگ، کلماتم را شکار بکند. هوای سنگین اتاق حتی توان نفس کشیدن را هم از من گرفته چه برسد به شرح کامل جنایت دیشب… . ]​

با تمام صلابت ممکن در نگاهش به چشمانم خیره می‌شود و بعد برای اولین بار دهان باز می‌کند:
- بگو چرا کشتیش.
هجوم افکار به سرم به حمله‌ی قومی بربر برای به آتش کشیدن تمدن باستانیمان شباهت دارد. افکاری که یکی از دیگری دهشتناک تر و ملال آور ترند یکی یکی در ذهنم را می‌کوبند و بی‌اجازه وارد می‌شوند و رگ‌های مغزم را پاره می‌کنند...

 

[AlirixAlirix عضو تأیید شده است.]

برخلاف ظاهر خونسردم، درونم جنگ بی‌پایانی‌ست با صدها هزار امید کشته شده… .بی‌اراده به لیوان و پارچ آب روی میز پناه میبرم:
- میتونم یه لیوان آب بخورم؟
پس از کمی مکث اجازه می‌دهد تا کمی گلویم را تر کنم. یعنی یک لیوان آب می‌تواند به این جنگ پایان دهد؟ آرزو می‌کردم قطره‌ی آخر از گلویم رد نشود و حال من مجبورم با کلمات این جنگ درونی را خاتمه دهم… .
- من چیزی یادم نمیاد… .
پوزخندش را ندیدم ولی چشمانش فریاد می‌زدند “دروغ می‌گویی” . دروغ نبود. من واقعا چیزی به یاد نداشتم… .

 

[AlirixAlirix عضو تأیید شده است.]

کمی در جایش تکان میخورد. انگشتان کلفتش را با ظرافت در هم قفل میکند و متمرکز تر از قبل در چشمانم خیره می‌شود. در تاریکی چشمانش چیزی نمیبینم. همین مرا می‌ترساند... .
-ساعت هشت دیشب، یه پسر بچه‌ی دوازده ساله به اسم فیلیپ کشته می‌شه. قاتلش هم... مادرشه. می‌خوای بگی یادت نمیاد چی شد؟
مبهوت به او می‌نگرم. سکوت سردی که مانند حباب این اتاق خفقان‌آور را در بر گرفته بود، ناگهان ترکید. حالا عرق سرد را روی قلبم هم حس می‌کنم. چه شنیده بودم؟! مادری که فرزند خود را به قتل رسانده است؟! مگر همچین چیزی ممکن است؟! تصویری مثل جرقه‌ای از خونِ پاشیده بر کف‌پوش آشپزخانه از ذهنم گذشت. اسم "فیلیپ" را که شنیدم، دلم لرزید. احساس می‌کنم مانند یک گوی پُر از هزیان درون خلائی تمام نشدنی معلق هستم. چیزی درونم با زبان بریده شده فریاد می‌کشد... .
چیزی درونم اصرار می‌کند که مقاومت کنم! مقاومت در پذیرش این حادثه….
- نه! امکان نداره من فیلیپ رو کشته باشم!
صدایم بلند و مصر بود. ولی درونم... چیزی شکست و فرو ریخت.
فیلیپ.. سومین فرزندم بعد از دوبار مرده‌زایی.. هنوز هم چهره‌ی مغمومش را در اولین روز مدرسه‌اش به یاد دارم! هم اکنون تنها چیزی که از او به یاد دارم همین است. چهره‌ای که بعد از دو روز گریه و داد و بیداد سر مدرسه نرفتن، بالاخره تسلیم خواسته‌ی مادرش شد و با همان حال ناخوش اولین نقطه‌ی عطف زندگی‌اش را شروع کرد... .

 

[RPR"]

تمام وجودم در این جمله خلاصه شد: “من فیلیپ رو نکشتم!” اما انگار صدای خودم هم به گوش نمی‌رسید. مرد روبروییم فقط سرش را تکان داد و دوباره چشمانش را به دفترچه‌اش دوخت. انگار تمام حرف‌هایم را شنیده بود و فقط منتظر بود تا ببیند چقدر دیگر می‌توانم مقاومت کنم. ذهنم دوباره به سمت تصویر آن آشپزخانه هجوم برد. لکه‌های خون روی زمین… تکه‌ای از پارچه‌ی سفید که حالا دیگر رنگش مشخص نبود… عطر تلخ و شیرین قهوه‌ای که همیشه صبح‌ها در خانه می‌پیچید… اما هیچ کدام ربطی به “من” نداشت. هیچ کدام از این‌ها مرا به قاتل فیلیپ، به قاتلِ سومین فرزندم، وصل نمی‌کرد...

 

[سایهـ سٰـارسایهـ سٰـار عضو تأیید شده است.]

ـ تو کشتی، توی اون ساعت بجز تو کسی اونجا حضور نداشته!
صدایش منحوس است؛ همچون تیغ داغ و برنده‌ای که روی رگ و پی جانم کشیده می‌شود و آتشین می‌برد!
سرم را میان دستان لرزانم می‌گیرم و به میز چوبی چشم می‌دوزم. اختیار پاهای لرزانم را ندارم و ریتمیک‌وار، به پارکت‌های کف زمین ضربه می‌زنم.
من نکشتم...
نکشتم...
نکشتم!
اما شواهد، گویایِ چیز دیگری‌ست...!