متون و دلنوشته |✖ ضـَـرَبــانِ مَعکـــ♥ـــوس✖|

[Diako]

با از دست دادن تو، دیگر هیچ چیز شیرین نیست، جان شیرینم. زندگی شبیه به جهنمی شده است که هر آن قدر هم در آن با شجاعت پیش بروم، از گلستان خبری نخواهد بود. تمام گل‌ها با تو رفتند و بیابانی برای من باقی ماند.

 

[Diako]

می‌دانم یک قدم جلوتر، اندوه به شکلی بدمنظر و زشت به انتظارم ایستاده است، اما راهی برای بازگشت به عقب ندارم و باید همین راه معیوب و سراسر بیچارگی را پیش بروم.

 

[Diako]

تو مرا ویران کرده و به شکل امروزی‌ام درآورده‌ای، اما باکی نیست؛ تندیس تو را هر آن قدر هم که زشت و ویرانه باشد، هنوز دوست دارم.

 

[Diako]

تمام شده‌ام، نمی‌بینی؟ این چیزی که خش خش کرده و روی برگ‌های خشکیده راه می‌رود، تنها جسم من است و هیچ نشانی از منه من در آن نیست.

 

[Diako]

چرا خداوند اجازه می‌دهد بشر تا این اندازه به نوع خود وابسته باشد، وقتی بیشتر رسم بی ‌وفایی را آموخته است؟

 

[Diako]

دلم شکسته است و درد و اندوهم را هیچکس نمی‌داند. این لحظات داغ و ناگوار را روی کاغذ می‌آورم، شاید کاغذ کمی با بیشتر با دلم راه بیاید.

 

[Diako]

خداحافظی تلخی بود، اما تک تک لحظات پس از آن بارها و بارها تلخی بیشتری را با خود گره زده و همراه داشتند.

 

[Diako]

سنگ هم اگر بود پس از این همه اندوه جایی ترک می‌خورد، اما گویی خداوند من را برای صبوری غم ساخته است.

 

[Diako]

اگر روزگار می‌خواست می توانست سرنوشت من را به شکل دیگری رقم بزند، اما بازی عجیبی‌ست که با من و دل راه انداخته است.

 

[Diako]

بگذار دردهایم دیواری آجری باشند که دور تا دور وجودم را گرفته و بالا و بالاتر می‌روند. تا جایی که دیگر امکان رهایی و بیرون آمدن از آن وجود نداشته باشد.

 

[Diako]

این چوب خشکیده‌ای که بر آن آرمیده‌ام، شاید شبیه به تختخوابی باشد که خیال می‌کردیم، اما اکنون برای من تنها نقش تابوتی مشتاق به در آغو*ش کشیدن جسد خود را بازی می‌کند.

 

[Diako]

خیره مانده‌ام به راهی که از آن رفتی، می‌دانم دیگر هیچ سواری از این جاده پیش نمی‌آید و تنها چشمان من است که از سر پیری و ناتوانی در آن سراب‌های پی در پی می‌بیند.

 

[Diako]

غم در سراسر دیوارهای دلم لانه کرده و هیچ جایی را روشن و سفید باقی نگذاشته است. گویی آشیانه خود را یافته و هرگز از اینجا دیگر بیرون نخواهد شد.

 

[Diako]

خیال می‌کردم زندگی از این پس روی شیرین خود را به من نشان می‎دهد، نمی‌دانستم خنجرهای تیز اندوه همین حوالی در انتظارم نشسته‌اند.

 

[Diako]

بی پناهی یعنی زیر آوار کسی ویران شوی که بنا بود خود تکیه‌گاهت باشد.

 

[Diako]

قلب من از رفتن تو فلج شده است، این نتیجه تمام آن لحظاتی است که با بودن تو به اوج رسیده بود.

 

[Diako]

کاش می توانستم بمیرم که تنها یک لحظه زندگی کنم. شاید زندگی در همان لحظه مرگ جای داشته باشد.

 

[Diako]

جدایی و غربت چیزی نیست که هرگز به آن عادت کنیم، مرگ روزمرگی‌ها، هر روز آزاردهندگی بیشتری به خود می‌گیرد.

 

[Diako]

مرگ از زندگی شیرین‌تر است، وقتی به این اندازه طعم آن تلخ باشد.

 

[Diako]

خنده تلخ من از گریه غم‌انگیزتر است. کارم از گریه گذشته است، به آن می‌خندم.