در حال ویرایش دلنوشته مأمن مهر| به قلم ریپر

[سونی]

مادر را در دلِ سکوت دیدم، فریادی بی‌صدا.
هر خاموشی، نبودنش را فریاد می‌زد.
او را در دلِ خلوت نوشتم، جمعی بی‌حضور.
با هر لحظه‌ی بی‌کس، او را بیشتر خواستم.
مادر را در دلِ سکوت جا دادم و تنها شدم.​

 

[سونی]

او را در دلِ شب‌بو دیدم، عطری از خاطره.
هر بویش، آغوشی از گذشته بود.
مادر را در دلِ گل نوشتم، لطافتی بی‌نام.
با هر نفس، بویش را نوشیدم.
مادر را در دلِ شب‌بو بو*سیدم و گریه کردم بی‌دلیل.​

 

[سونی]

مادر را در دلِ سؤال دیدم، پرسشی بی‌پاسخ.
هر چرا، راهی به سوی نبودن بود.
او را در دلِ ندانستن نوشتم، دانشی بی‌معنا.
با هر فکر، بیشتر گم شدم.
مادر را در دلِ سؤال جا دادم و جهان بی‌معنا شد.​

 

[سونی]

مادر را در دلِ خیال دیدم، حضوری بی‌جسم.
هر تصور، آغوشی از گذشته بود.
او را در دلِ رؤیا نوشتم، بیداریِ شیرین.
با هر چشم‌بستن، به او نزدیک‌تر شدم.
مادر را در دلِ خیال جا دادم و آرام گرفتم.​

 

[سونی]

او را در دلِ خاطره دیدم، ردّی از بودن.
هر یاد، نغمه‌ای از آغو*ش بود.
مادر را در دلِ حافظه نوشتم، جاودانگیِ بی‌جسم.
با هر مرور، لبخندش را دیدم.
مادر را در دلِ خاطره بو*سیدم و زنده شدم.​

 

[سونی]

مادر را در دلِ بوسه دیدم، گرمایی بی‌مرز.
هر لم*س، بازگشتی به بودن بود.
او را در دلِ ل*ب نوشتم، نرمیِ بی‌نام.
با هر بوسه، آغوشش را حس کردم.
مادر را در دلِ بوسه جا دادم، و کودک شدم.​

 

[سونی]

او را در دلِ نان دیدم، بویی از صبح.
هر لقمه، طعمی از عشق بود.
مادر را در دلِ سفره نوشتم، برکتی بی‌پایان.
با هر خوردن، سیر شدم از خاطره.
مادر را در دلِ نان بو*سیدم، و زندگی را چشیدم.​

 

[سونی]

مادر را در دلِ لباس دیدم، گرمایی از بودن.
هر نخ، رشته‌ای از آغو*ش بود.
او را در دلِ پارچه نوشتم، نرمیِ بی‌ادعا.
با هر پوشیدن، حضورش را حس کردم.
مادر را در دلِ لباس جا دادم و پناه گرفتم.​

 

[سونی]

او را در دلِ خانه دیدم، دیواری از عشق.
هر اتاق، خاطره‌ای از آغو*ش بود.
مادر را در دلِ در نوشتم، ورودیِ آرامش.
با هر باز شدن، صدایش را شنیدم.
مادر را در دلِ خانه بو*سیدم و ماندگار شدم.​

 

[سونی]

مادر را در دلِ شعر دیدم، قافیه‌ای از عشق.
هر بیت، نغمه‌ای از آغو*ش بود.
او را در دلِ واژه نوشتم، وزنی از آرامش.
با هر مصرع، لبخندش را شنیدم.
مادر را در دلِ شعر جا دادم و شاعر شدم.​