در حال ویرایش دلنوشته مأمن مهر| به قلم ریپر

[سونی]

مادر را در دلِ قاب دیدم، تصویری بی‌زمان.
هر لبخند، قصه‌ای از گذشته بود.
او را در دلِ عکس نوشتم، نوری بی‌فروغ.
با هر نگاه، گرمایش را حس کردم.
مادر را در دلِ قاب جا دادم و زمان ایستاد.​

 

[سونی]

او را در دلِ خواب دیدم، آغوشی بی‌مرز.
هر رؤیا، بازگشتی به بودن بود.
مادر را در دلِ رؤیا نوشتم، بیداریِ شیرین.
با هر خواب، آرامش را نوشیدم.
مادر را در دلِ خواب بو*سیدم و بیدار شدم بی‌هراس.​

 

[سونی]

مادر را در دلِ دعا دیدم، نجواهایی بی‌پایان.
هر زمزمه، آغوشی از امید بود.
او را در دلِ نیایش نوشتم، خدایی بی‌نام.
با هر التماس، حضورش را حس کردم.
مادر را در دلِ دعا جا دادم و ایمانم شکفت.​

 

[سونی]

مادر را در دلِ درخت دیدم، ریشه‌ای بی‌پایان.
هر شاخه، دستی بود از نوازش.
او را در دلِ برگ نوشتم، سبزیِ بی‌خزان.
با هر وزش، صدایش را شنیدم.
مادر را در دلِ درخت جا دادم و سایه گرفتم.​

 

[سونی]

او را در دلِ رود دیدم، جاری و بی‌مرز.
هر موج، نغمه‌ای از عشق بود.
مادر را در دلِ آب نوشتم، زلالیِ بی‌ادعا.
با هر قطره، آغوشش را حس کردم.
مادر را در دلِ رود بو*سیدم و شسته شدم از دلتنگی.​

 

[سونی]

مادر را در دلِ آفتاب دیدم، گرمایی بی‌نام.
هر پرتو، نوری از بودن بود.
او را در دلِ روشنایی نوشتم، طلوعی بی‌غروب.
با هر تابش، لبخندش را دیدم.
مادر را در دلِ آفتاب جا دادم و روشن شدم از درون.​

 

[سونی]

او را در دلِ خاک دیدم، بسترِ بی‌مرزِ زندگی.
هر ذره، قصه‌ای از آغو*ش بود.
مادر را در دلِ زمین نوشتم، پناهی بی‌پایان.
با هر لم*س، گرمایش را نوشیدم.
مادر را در دلِ خاک بو*سیدم و ریشه گرفتم.​

 

[سونی]

مادر را در دلِ نسیم دیدم، وزشی از آرامش.
هر باد، نغمه‌ای از نوازش بود.
او را در دلِ هوا نوشتم، عطری از خاطره.
با هر نفس، حضورش را حس کردم.
مادر را در دلِ نسیم جا دادم و جان گرفتم.​

 

[سونی]

مادر را در دلِ گم‌شدن دیدم، نشانی بی‌نقشه.
هر راه، بی‌پناه‌تر از قبل بود.
او را در دلِ بی‌جهتی نوشتم، قطبی بی‌قطب‌نما.
با هر قدم، دورتر شدم از آغو*ش.
مادر را در دلِ گم‌شدن جا دادم و خودم را گم کردم.​

 

[سونی]

او را در دلِ گریه دیدم، صدایی بی‌پاسخ.
هر اشک، فریادی از دلتنگی بود.
مادر را در دلِ بغض نوشتم، دریایی بی‌ساحل.
با هر لرزش، آغوشش را طلب کردم.
مادر را در دلِ گریه بو*سیدم و آرام نگرفتم.​