چالش [ تمرین نویسندگی ]2️⃣

[AlirixAlirix عضو تأیید شده است.]

ورود برای عموم آزاد است



همراه شما هستیم با سری دوم تمرین نویسندگی؛
جمله‌ی زیر را ادامه دهید.



« در تاریکی مطلق، صدایی آشنا نامم را زمزمه کرد... »


​

 

[AlirixAlirix عضو تأیید شده است.]

در تاریکی مطلق صدایی “آشنا” نامم را زمزمه کرد… .
طنینش آرام بود، دلنشین بود و خواستنی… .
احساس کردم مرا بیشتر از یک اسم می‌شناسد و ملاحت آوایش، الفبای مرا از بر بود… .
ناگهان نیرویی نامرئی مرا از لبه‌ی تاریکی پرتاب کرد به یک خاطره‌ی قدیمی..یک روز تابستانی گرم در حیاط سرسبزِ “آشنا” و نسیمی که موقرانه می‌وزید… . من و چند تن از کودکان با ذوقی وصف‌نشدنی و لباس‌های خیس به دور حوض آبی می‌دویدیم و خنده‌هایمان حس نوستالژی عجیبی داشت.. نه خبر از درد بزرگسالی بود نه افکار پریشان.. رهاتر از یک قاصدک به نظر می‌رسیدیم.. دوباره همان نوای دل‌انگیز را شنیدم.. چه مادرانه اسم هرکداممان را زمزمه می‌کرد… .
صدا، طعم گیلاس‌های سرخ و زردآلوهای آبدار داشت.. صدا، یادآور ادابازی‌ها جلوی پنکه‌ی قدیمیِ “آشنا” بود… .
با طمانینه از پشت پرده‌ی حریر بیرون آمد.. چه دیدار عاشقانه‌ای! صدای “مادربزرگ” در آن روزهای بی‌بازگشت، خنکی مهربانی داشت… .

 

[لیلا محمدی]

ورود برای عموم آزاد است



همراه شما هستیم با سری دوم تمرین نویسندگی؛
جمله‌ی زیر را ادامه دهید.



« در تاریکی مطلق، صدایی آشنا نامم را زمزمه کرد... »


​

گرچه دلهره امانم نمیداد اما هر لحظه دلم میخواست از این تردید دو راحی به پشت سر نگاه کنم که درست شنیدم، خودش است همان که سالها انتظارش به زندگی ام امید میبخشید

 

[سایه مولوی]

در تاریکی مطلق صدایی آشنا نامم را زمزمه کرد...
وحشت زده به پشت سر برگشتم؛ از ترس و حشت به نفس‌نفس افتاده بودم و قلبم قصد بیرون پریدن از سینه‌ام را داشت.
- ت... تو کی هستی؟
پژواک صدای خودم را شنیدم و از طرف آن صدای آشنا هیچ جوابی نرسید.
باز فریاد زدم:
- تو کی هستی؟
این‌بار هم انتظار جوابی را نداشتم، اما در عین ناباوری‌ام آن صدای رسا و آشنا گفت:
- من فرشته‌ی نگهبان تو هستم، سالهاست که از تو در برابر هر خطری حفاظت کرده‌ام.
گیج و گنگبه دور و اطرافم چشم می‌چرخاندم.
- نترس، این‌بار هم از خطر رهانیده می‌شوی؛ فقط کافیست تا در قلبت به خدا و قدرتش اعتماد کنی.

 

[Leila Moradii]

در تاریکی مطلق، صدایی آشنا نامم را زمزمه کرد‌، مژده‌ی کلامش، همچون چلچراغی فروزان مرا از سیاهی شب به سپیده‌دم عشق برد. به راستی او که بود که چشمان کورم از حلول وجودش نورانی میشد و یخ‌های روحم را آب می‌کرد؟ دستان بزرگش چون نسیم تن آلوده‌ام را نوازش می‌داد و ناپاکی‌ها را از رویش می‌زدود. حسش می‌کردم، لبخندش را می‌دیدم. تکه‌ای از قلب بزرگ و منزه‌اش را به دل کوچک چرکینم پیوند داده بود. دیگران گمان می‌کردند، شیدا و فریفته مردی شده‌ام! مرا دیوانه می‌خواندند. کاش می‌توانستم زهر نادانی را از رگ مردمان بیرون بکشم و بلند فریاد بکشم که عاشق شده‌ام، عاشق خدایی که منِ گناهکار را بمیراند و از نو خلق کرد.

 

[ZeinabHdm]

در تاریکی مطلق، صدایی آشنا نامم را زمزمه کرد؛ چشمان خسته از خوابی کسل‌کننده و ناتمامم را گرداندم؛ هنوز پس از گذشت چند روز نتوانسته بودم عمیقأ آرامش خواب را به ذهن خسته ام هدیه دهم؛ هر بار این فکر بود که سایه اش را از اعماق ذهن بی‌قرارم برنمیداشت؛ به نوعی باید به انبار ذهنم قفلی از سکوت می‌زدم تا صدای امواج افکار درهم و برهمم، دستشان را از این جمجمه بینوا برمی‌داشتند؛ خسته و نالان به سوی تخت رفته و سرم را میان دو دستم اسیر کردم؛ دوباره همان صدا نجوا کرد؛ نگاهم را از زیر به بالا کشاندم؛ این بار قاب عکس او بود که صدایم میزد؛ بلند شده و به آن نزدیک شدم؛ هنوز هم امواج نگاهش با من حرف می‌زدند؛ شاید این سکوت موج‌دار صدای عزیز دلی باشد که قاب عکسش را برایم به یادگار گذاشته است.

 

[RPR"]

در تاریکی مطلق، صدایی آشنا نامم را زمزمه کرد، و این زمزمه چنان عمیق و پرمعنا بود که گویی از دل تاریخ و زمان برمی‌خاست. این صدا مثل یک شعله کوچک در دل شب بود، که امید را در دل زنده می‌کرد. اما در این میان، حسی از تنهایی و فقدان هم وجود داشت؛ انگار این صدا تنها یادآور گذشته‌ای بود که هرگز نمی‌توانستم به آن برگردم. چشمانم پر از اشک شد، و در دل تاریکی فقط سکوتی عمیق و غمی بی‌پایان حاکم بود.

 

[یمنایمنا عضو تأیید شده است.]

در تاریکی مطلق، صدایی آشنا نامم را زمزمه کرد. صدا، سایه‌ای از نگرانی من بود!
مرا برای بستن پنجره‌ی باز اتاق، صدا می‌زد.
مرا به سوی نامه‌های نصفه و نیمه‌ام صدا می‌زد.
مرا برای حسرت‌های خفته‌ام صدا می‌زد.
مرا برای رها کردن عکسِ خاطراتم، صدا ‌می‌کرد.
آخر من، همه‌ی این نامه‌ها و حسرت‌ها و خاطرات را به رنگِ قلم زده بودم و با آن صورتم را سرخ نگه می‌داشتم.
شاید هم نگران چیز دیگری بود و مرا برای این صدا می‌زد که در گوشه‌ی خانه، به انتظار تحولی نشسته؛ مثل همه‌ی وقت‌هایی که از چیزی ناامید می‌شوی و به جای تقلا و دست و پا زدن، به انتظار یک تغییر می‌مانی!
شاید تغییر یک فصل، شاید تغییر یک شهر، شاید هم تغییر یک آدم!
اما در آخر، برخلاف پایان داستان‌ها، من فقط توانستم پنجره‌ی باز اتاقم را ببندم تا دیگر بیشتر از این حسرت خاطره‌ی درون نامه را نخورم.

 

[malihe]

لحظه‌ای در تاریکی مطلق، صدایی آشنا نامم را زمزمه کرد….
نمی‌دانستم حقیقی‌ست یا که توهم است. چیزی که شنیدم ورای زمان و مکان، از اعماق قلبم بود:«انجامش بده.» اعتنایی نکردم و دوباره:«انجامش بده.» حالا که این تندیس افتخار را در دست دارم چیزی را مدیون او هستم. اکنون آن صدا، باافتخار می‌گوید«درسته، انجامش دادی.»

 

[HADIS.HPFHADIS.HPF عضو تأیید شده است.]

در تاریکی مطلق، صدایی آشنا نامم را زمزمه کرد.
نه جایی بود، نه زمانی. فقط من بودم و آن صدا.
انگار کسی از دل خودم، از جایی که سال‌ها دفنش کرده بودم، بیدار شده باشد!
گفتم: «تو دیگه چرا برگشتی؟»
پاسخی نداد. فقط نفس کشید، درست کنار گوشم.
سرد، آهسته، شبیه کسی که هنوز نمرده، اما مدت‌هاست زنده نیست.
احساس کردم چشم‌هایم باز است، ولی هیچی نمی‌دیدم.
بعد، صدایش دوباره آمد؛ این بار زمزمه نبود.
گفت: «وقتشه برگردی… به جایی که همه‌چی شروع شد.»