چالش [تمرین نویسندگی]4️⃣

[AlirixAlirix عضو تأیید شده است.]

ورود برای عموم آزاد است


همراه شما هستیم با سری چهارم تمرین نویسندگی؛

دیالوگ زیر رو ادامه بدید:
«هر چه زمان جلوتر می‌رفت، من می‌ماندم و کلی…»​

 

[سونی]

هر چه زمان جلوتر می‌رفت، من می‌ماندم و کلی از آرزوهایم به خاموشی می‌گراییدند. زندگی‌ام در دامی تاریک گرفتار شده بود و هر لحظه‌اش مانند زنجیری سنگین به پاهایم چسبیده بود. یاد آن روزهای پر از امید، همچون سایه‌هایی تلخ بر قلبم نشسته است.
دوست‌داشتن‌هایم، نادیده گرفته شده بودند و صدای خنده‌ها در دل شب محو می‌شد. چشمانم به دوردست‌ها خیره مانده بود، اما تنها به سکوتی سرد و بی‌رحم می‌نگریستم. آیا در این تراژدی ابدی، هیچ‌کس نمی‌تواند مرا نجات دهد؟
گویی هر قدمی که برمی‌داشتم، مرا بیشتر در گرداب ناامیدی فرو می‌برد. و در این سکوت سنگین، فقط یادهایم باقی مانده بودند؛ یادهایی که شبیه زخم‌هایی عمیق در جانم نشسته بودند، بی‌رحم و ماندگار.

 

[Saya]

هرچه زمان جلوتر می‌رفت، من و می‌ماندم و کلی درد مضاعف که از هیچ‌‌کجا آمده بود اما چنگ در جانم می‌انداخت. باور داشتم که او را می‌شناسم؛ ولی دیگر هیچ شباهتی به گذشته‌ نداشت. درحالی که لبریز از سوال بودم، گیج و منگ به عمق چشم‌هایش، آن‌ چشم‌های بلوطی کدر، خیره ماندم. مکث کوتاهی کرد و ادامه داد:
- گاهی به آن روز‌ها فکر می‌کنم، خودم را سرزنش می‌کنم. روزهایی که برای چیزهایی دل‌تنگ می‌شدم که از دست داده بودم یا برای کسی که ترکم کرده بود. می‌دانید دکتر، این اواخر، پس از گذشت سال‌ها، نه به کسانی که رهایم کرده‌اند و نه به چیزهایی که از دست داده‌ام تعلق خاطری ندارم؛ در من دیگر نه تنفری وجود دارد و نه لذت شیرین احساسات گذشته! مغرور و با تمام قدرت، داشته‌ایم را در آغو*ش می‌گیرم و عاشقانه می‌بوسم؛ البته این را هم بگویم که من هیچ‌چیز در دست و بال خود ندارم، در نتیجه عاشق «هیچ» هستم! و اما این‌ که آدم احساسات «هیچ» خود را دوست داشته باشد، خیلی مهم است. این که ابداً هم نیازی به توضیح آن‌ها برای دیگران نیست... بله، آن‌قدر عاشق این داشته‌های نداشته هستم و عاشقانه زندگی می‌کنم که دیگر وقتی برای فکر کردن به چیزی یا کسی که دیگر نیست، باقی نمی‌ماند و همین قدرت من است!

 

[مینِرا]

هر چه زمان جلو تر می‌رفت، من می‌ماندم و کلی جنازه‌ی جدید که باید دفن یا سوزانده می‌شدند. جنازه‌هایی که حتی عذاداری نداشتند و بعضاً حتی زنده بودند. با آن قیافه‌های تکیده و زخم‌های وحشتناک، عزیزترین افراد زندگیشان هم آن‌ها ترک کرده بودند و اگر خیلی برایشان اهمیت و ارزش قائل بودند از دور دستمال تکان می‌دادند.
نامش، طاعون سیاه بود. بیماری‌ای که تب آن زندگی مردم شهر، کشور و قارّه را گرفته بود و هر روز و هر ساعت بیشتر پیش می‌رفت و قربانی بیشتری می‌گرفت. قربانی‌هایی از مردم شهری که مرا مسئول دفن جنازه‌های آلوده در گور دسته جمعی قرار داده بودند. آخر می‌دانید، وقتی جزامی باشید برای کسی مهم نیست طاعون هم بگیرید یا نه. تنها مؤضل در مرگ شما در اثر طاعون، از بین رفتن تنها کسیست که طاعون زدگان را (زنده یا مرده) به گور یا کوره می‌اندازد.
هر چه زمان جلوتر می‌رفت، زنده‌های در حال مرگ بیشتری در میان مردگان دفن می‌شدند و می‌سوختند؛ و حالا تمام مردم شهر، یا حداقل آنان که مرده بودند، در غم عمری مطرود و آزرده باقی ماندن با من شریک بودند...

 

[سایه مولوی]

هر چه زمان جلوتر می‌رفت من می‌ماندم و کلی حسرت که در دلم سنگینی می‌کرد. حسرت گرفتن دستانش، حسرت لم*س آغو*ش مهربانش، حسرت دیدن چشمان زیبایش.
پیش رویم بود، اما من از او محروم و چه دردی بیشتر از این که در کنارم باشد و برای من نباشد؟
چه زجری بیش از این که هر روز و هر ساعت ببینمش که دست در دست معشوقه‌اش می‌رود و لبخند بر ل*ب می‌نشاند و با نگاه زیبایش رقیب را می‌ستاید؟
حال من مانده‌ام و خاطرات تلخ و شیرینم با او، با اویی که دیگر حتی راه دادن فکرش در سرم هم حرام شده.
حال من مانده‌ام و قلبی که مالامال از حسرت و ناامیدیست.

 

[Gola]

هر چه زمان جلوتر می‌رفت، من می‌ماندم و کلی لحظات تکراری، همان‌هایی که به هم تکرار می‌شدند، مثل سایه‌ای که همیشه پشت سرم بود. مثل برگ‌هایی که هر روز از درخت می‌افتادند و به جایی نمی‌رسیدند. دیگر هیچ چیزی از آن شور و شوق گذشته باقی نمانده بود. فقط سکوت بود و صدای سنگینی که در دل شب مرا دربر‌می‌گرفت.
سکوتی که در آن حتی خاطرات هم خود را گم می‌کردند. هر روز به خواب می‌رفتم و انگار در دنیایی بی‌انتها گرفتار می‌شدم، دنیایی که هیچ روشنایی‌ای نداشت. مثل دنیای بی‌حالی که در آن هیچ پرتو امیدی نمی‌درخشید. فقط سردی بود و فاصله‌های پر از سوال‌های بی‌جواب. سوال‌هایی که حتی نمی‌دانستم چطور از دل سرد خود بیرون بیاورم. تنهایی مانند وزنه‌ای سنگین روی قلبم نشسته بود. گاهی فکر می‌کردم شاید همه‌چیز فقط یک رؤیا باشد، یک خیال از دست رفته که هیچ وقت به واقعیت تبدیل نشد. اما نه، این تمام واقعیت بود. این تنهایی واقعی بود. این سکوت واقعی بود. انگار همه چیز محو می‌شد، از دست می‌رفت و هیچ کسی دیگر برای من نمی‌ماند.

 

[یمنایمنا عضو تأیید شده است.]

هر چه زمان جلوتر می‌رفت، من می‌ماندم و کلی شاید که در صبح‌های بدشکلِ بد قلقِ ... به جانِ مغزم می‌افتادند. به گمانم این ذات صبح‌های اینجوری است!
مثلا، شاید یک دوچرخه آبی دوست داشته باشد روزش را با راه رفتن در خیابان محل کار صاحبش شروع کند.
شاید یک خیابان دوست داشته باشد روزش را با دیدن یک پست‌چی خندان شروع کند.
شاید یک پست‌چی دوست داشته باشد روزش را با نامه‌هایی خوش خبر شروع کند.
و شاید صاحبِ دوچرخه آبی دوست داشته باشد روزش را با لبخند خانم پست‌چی شروع کند.
می‌بینی! دور و اطرافم شده مملو از شاید!

 

[marym]

هر چه زمان جلوتر می‌رفت، من می‌ماندم و کلی در دنیای خودم غرق می‌شدم و در دل سرکوفت‌هایی را می‌شنیدم که عقل به دلم می‌زد. کم‌کم تاوان‌های قلبم را به جرم دل‌ دادن به فردی اشتباه می‌پرداختم. گویی هر روز، بهای سنگینی را برای این انتخاب نادرست می‌دادم.
پشت این انتظار، امیدی نهفته بود؛ امیدی که شاید روزی تو دل به من بدهی و عشق را به من هدیه کنی. اما با گذر زمان، عقل همچنان به قلبم هشدار می‌داد و گویی قلبم نمی‌خواست این حقیقت تلخ را بپذیرد؛
همچون دو رقیب در میدان نبردی بی‌پایان، عقل می‌گفت که باید رها کنم اما قلبم همچنان در بند خاطرات شیرین و لحظات ناب بود. این تضاد، همچون طوفانی در درونم می‌چرخید و من را به سوی پرتگاه ناامیدی می‌کشاند.

 

[سایهـ سٰـارسایهـ سٰـار عضو تأیید شده است.]

هر چه زمان جلوتر می‌رفت، من می‌ماندم و کلی کار نکرده... کلی حسرت جمع شده روی قلبی که دیگر توان تپیدن نداشت. زمان می‌گذشت و من به این می‌اندیشیدم که دیگر دیر شده، زمان دست‌یابی به آرزوها محدود شده و عمری هدر داده شده...
آه از زمان... چقدر سریع می‌گذرد و دیر می‌شود... دیر برای زندگی کردن!
جمله‌ای کلیشه‌ای، اما حقیقتی که تلخی‌اش وصف نشدنی‌ست...!