در حال ویرایش دلنوشته نجوای پنهان | به قلم ریپر

[اقیــانــــــوس]

تو را در دلِ نخل‌ها دیدم، ایستاده در عطش.
هر برگ، دعایی از تو داشت، بی‌صدا و بی‌سایه.
تو را در دلِ کویر نوشتم، تا باران شوی.
با هر تشنگی، تو را طلب کردم.
تو را در دلِ بی‌آبی، به جاری رساندم.​

 

[اقیــانــــــوس]

تو را در دلِ شب‌های قدر دیدم، نوری از بی‌زمانی.
هر دعا، ردّی از تو داشت، بی‌واسطه و بی‌مرز.
تو را در دلِ سحرها بوسیدم، با لب‌هایی از نیاز.
با هر ناله، تو را به جان رساندم.
تو را در دلِ راز، به روشنی رساندم.​

 

[اقیــانــــــوس]

تو را در دلِ کودکان دیدم، نگاهی از امید.
هر لبخند، نشانی از تو داشت، بی‌دلیل و بی‌نام.
تو را در دلِ بازی‌ها نوشتم، تا بی‌گناه بمانی.
با هر خنده، تو را به فردا رساندم.
تو را در دلِ پاکی، به حضور رساندم.​

 

[اقیــانــــــوس]

تو را در دلِ مادران دیدم، اشکی از دعا.
هر زمزمه، نغمه‌ای از تو بود، بی‌صدا و بی‌فاصله.
تو را در دلِ لالایی‌ها پیچیدم، تا آرامش شوی.
با هر نوازش، تو را به دل رساندم.
تو را در دلِ مهر، به ظهور رساندم.​

 

[اقیــانــــــوس]

تو را در دلِ شهیدان دیدم، ردّی از یقین.
هر قطره‌ی خون، نام تو را فریاد می‌زد.
تو را در دلِ سنگرها نوشتم، تا جاودانه شوی.
با هر ایثار، تو را به آسمان رساندم.
تو را در دلِ فدا، به بقا رساندم.​

 

[اقیــانــــــوس]

تو را در دلِ محراب‌ها دیدم، نوری از حضور.
هر سجده، راهی به سوی تو بود، بی‌پایان و بی‌مرز.
تو را در دلِ نمازها نوشتم، تا قبله شوی.
با هر رکوع، تو را به خاک رساندم.
تو را در دلِ بندگی، به پادشاهی رساندم.​

 

[اقیــانــــــوس]

تو را در دلِ عاشقانه‌ها دیدم، بی‌لب و بی‌وصال.
هر بیت، نغمه‌ای از تو بود، بی‌نقاب و بی‌نام.
تو را در دلِ غزل‌ها نوشتم، تا جاودانه شوی.
با هر مصرع، تو را به دل رساندم.
تو را در دلِ شعر، به حقیقت رساندم.​

 

[اقیــانــــــوس]

تو را در دلِ شب‌های بی‌ماه دیدم، نوری از غیبت.
هر تاریکی، نشانی از تو داشت، بی‌سایه و بی‌صدا.
تو را در دلِ ظلمت نوشتم، تا روشن شوی.
با هر امید، تو را به صبح رساندم.
تو را در دلِ نبودن، به بودن رساندم.​

 

[اقیــانــــــوس]

تو را در دلِ دل‌نوشته‌ها دیدم، واژه‌ای از عشق.
هر حرف، تپشی از تو بود، بی‌مرز و بی‌نقاب.
تو را در دلِ قلم‌ها نوشتم، تا جاری شوی.
با هر جمله، تو را به جان رساندم.
تو را در دلِ نوشتن، به نجات رساندم.​

 

[اقیــانــــــوس]

تو را در دلِ صداها شنیدم، نغمه‌ای از دور.
هر طنین، پژواکی از تو بود، بی‌فاصله و بی‌نام.
تو را در دلِ نغمه‌ها نوشتم، تا آواز شوی.
با هر زمزمه، تو را به دل رساندم.
تو را در دلِ موسیقی، به معنا رساندم.​