کت چرمی مشکی رنگ که در این هوای گرم سرِ ظهر پوشیده بود، باعث میشد من به جای او احساس خفگی کنم. موهای حالت دار خرمایی رنگش دقیقاً شبیه رنگ ابروهایش پرپشت هشتی شکلش بود.
آب دهانم را قورت دادم و به لیست نوشیدنی‌های که روی میز بود، نگاهی انداختم.
- من همیشه شیرکارامل اینجا رو می‌گیرم، بی نظیره! پیشنهاد می‌کنم شما هم امتحانش کنین.
لیست پِرس شده را روی میز گرد چوبی بازگرداندم و به چشم‌های درشت سیاه رنگ آدمی که خودش را اشکان نامیده بود، خیره شدم. موقر به نظر می‌آمد. شبیه فیلم‌های صدا و سیما انتظار داشتم جوانکی با شال گردن قرمز، مدام آدامس بجود و با لودگی به حرف بیاید؛ ولی انگار شیادها هم با گذشت زمان خود را به روز می‌کردند. البته حتی اگر هزار داستان می‌بافت، باز هم ممکن نبود من باور کنم واقعا لیلا را دوست دارد.
– شما واقعاً اشکانین؟
لبخند زد.
– البته! اشکان حقیقی در خدمت شما.
نگاهش خونسرد بود، بی‌خط و خش.
– لیلا رو از کجا می‌شناسین؟
دستش سمت ته‌ریشش رفت، انگار که معذب شده باشد.
– تو مطب یه دکتری دیدمش. چند ماه پیش. همون لحظه، یه چیزی تو نگاهش بود. یه سادگی خاص.
کنایه زنان پرسیدم.
– معمولاً نگاه دخترها رو دقیق تحلیل می‌کنین؟
کمی خندید.
– نه، این طور نیست. ولی آدم باید بچرخه، بگرده، کیس مناسبش رو پیدا کنه.
لبخندم خشک شد.
– لیلا کیس نیست؛ آدمه. احساس داره، زندگی داره؛ یه خانواده داره که بدجور هوایِ هم رو دارن.
سمت گلدان مصنوعی روی میز دستم را دراز کردم. نمی‌فهمیدم تا وقتی گل و گیاه طبیعی وجود داشت چرا باید سراغ اجسام صناعی می‌رفتند.
– فکر نکن تنهاست. یه برادر داره که اگر فقط بو ببره تو وجود داری، دنیا رو سرت آوار می‌کنه.
سری به چپ و راست تکون داد.
– من نیومدم تهدید بشنوم. صادقانه اینجام، چون لیلا برام مهمه.
اجازه ندادم بلوف بزند.
– مهم؟ یعنی چی برات مهمه؟ سرگرمی؟ دلسوزی؟ نجات؟ عشق؟
اخم کرد، انگشت‌هایش را در هم قفل کرد.
– نه. واقعاً دوسش دارم.
نگاه از چهره‌ی فریبنده‌اش بر نمی‌داشتم که صمیمانه پرسید.
- ببخشید می‌تونم ناهید خانوم صداتون کنم؟
با اکراه سری تکان دادم. نور پردازی‌های کافه، دود سیگار و صدای خند‌ه‌های آدم‌های اطراف اذیتم می‌کرد.
- گفتم که من لیلا رو چند ماه پیش تو مطب دکتر دیدم.
ته‌ریشش را خاراند و مثلا به نشانه‌ی خجالت سرش را پایین انداخت. بازیگری را خوب بلد بود.
- ناهید خانم راستش اون با همه‌ی دخترهایی که دیدم فرق می‌کرد، یه جاذبه‌ی خاصی برای من داشت. توضیحش راحت نیست، باورش هم همین‌طور.
شبیه معلمی که مو را از ماست بیرون می‌کشید، به حرف‌هایش گوش می‌دادم.
- زیاد دختر دیدین؟
آهسته خندید و پا روی پا انداخت.
- آره خب، شما که باید بهتر بدونین. دیگه دوره‌ی «مامان دختر همسایه رو نشون کرده» گذشته.
از اینکه من را ساده فرض می‌کرد و خیال می‌کرد با هم چرندیاتی که به خوردِ لیلا داده بودم من هم خام می‌شوم، خنده‌ام می‌آمد.
- پس چرا از راه درستی وارد نشدی؟ چطور باور کنم پسری که لیلا رو از خونه‌اش دور کرده و فرستادش برای تمیز کردن زیر پیرزن هفتاد ساله واقعا عاشقشه؟
عصبی از حرف‌های من خندید و دست روی شقیقه‌های برجسته‌اش کشید.
- من دارم آروم صحبت می‌کنم، نمی‌فهمم شما چرا این قدر زود از کوره در میرین و نسبت به من گارد دارین؟ من اینجام که صادقانه به سوالاتون جواب بدم. حتما لیلا برام مهم بوده که از بیزینس و زندگیم بزنم. پس نیومدم که بدو بیراه بشنوم.
کیف مشکی رنگ را به خودم نزدیک‌تر کردم.
- من از عمق وجودم لیلا رو دوست دارم. نمی‌خوام اذیت بشه. خانواده‌اش طردش کردن، دورش کردن من بهش یه خونه‌ی امن دادم، که اول از همه خیال خودم راحت باشه.
عصبی‌تر خندیدم.
- پس چرا تو این مخمصه انداختیش؟ این دوست داشتن از کجا دراومده یهو؟ از همون لحظه‌ای که تو مطب دیدیش؟
– ممکنه بخندی؛ ولی بعضی حس‌ها زود روشن میشن.
آب دهان قورت داد و من ادامه دادم.
- به همون سرعتم خاموش!
چهره‌اش برای لحظه‌ای تغییر کرد. انگار فهمید مستقیم متهمش می‌کنم، اما هنوز امیدوار بود.
– من برای لیلا همه کاری می‌کنم.
با تردید نگاه کردم.
– همه چی؟ حتی کنار کشیدن اگه بفهمی ضرر داره؟
مکث کرد. این بار جواب نداد. انگار که از حرفم جا خورده باشد، ابرو بالا داد.
- هر طور که لازم باشه من بهتون ثابت می‌کنم، دوسش دارم، جونمم براش میدم، از چنگال همه آزادش می‌کنم. من دارم عشق واقعی رو تجربه می‌کنم!
با کوبیده شدن مشت‌های مردانه روی میز و دیدن سایه سیاهی که بالای سرم ایستاده بود، زمان متوقف شد. دنیا دور سرم می‌چرخید. قلبم نمی‌تپید، دهانم باز مانده بود و از استرس تنم گر گرفته بود. چهره‌ی مات شهریار از شدت خشم به لبو می‌ماند، شبیه ببر زخمی سمت یقه‌ی پسرک یورش برد. به یک آن تمام آرامش کافه و موزیک ملایمش را به سخره گرفت.
- چه غلطی می‌کردی مرتیکه؟ با زنِ من چیکار داشتی؟ عشق چی‌چی بلغور می‌کردی؟
حرف که میزد گویی آتش از دهان و گوش و چشم‌هایش پاشیده میشد. از این که چه فکرهایی به ذهنش خطور کرده، گروگر عرق می‌ریختم. همه‌ی افراد کافه گرد تا گرد ما جمع شده بودند. بالاخره کیوان از طبقه‌ی بالا با هول و ولا پایین آمد.
بازوی شهریار را نیشگون گرفتم تا حداقل فرصت توضیح دادن به من هم بدهد.
- ولش کن. بذار حرف بزنم.
با چشم‌های به خون نشسته به چهره‌ی بی‌رنگم نگاه کرد، از آن نگاه‌هایی که همیشه می‌ترسیدم، نگاهی که به قلبم شلاق میزد.
- تو ساکت شو. برو تو ماشین!
کیوان را در میان جمعیت جست‌وجو می‌کردم که زودتر آبروریزی را به خاتمه برساند.
میزد
