دست‌های به هم قفل شده را آهسته از دور پاهایم آزاد کردم و سریع کف پاهایم را روی کفپوش‌های سرامیکی که به خاطر باد مستقیم کولر، از شدت سرما شبیه پیست اسکی شده بود، گذاشتم. سرما از کف پا تا مغزم پیچید و لرز کردم. همزمان فکر می‌کردم اگر شهریار که سرمایی بود، در اتاق رها را نمی‌بست و سرما می‌خورد، چه باید می‌کردم؟ تنِ نحیف رها ضعیف بود، سرماخوردگی ساده هم او را از پا درمی‌آورد. سمت موبایلم رفتم که با نگاه پرسشگر سهیلا روبه‌رو شدم. یادم نمی‌آمد آخرین جمله‌اش چه بود؟ با احتمال اینکه حرفمان در مورد رها بوده باشد، جوابش را دادم.
- فعلاً نزدیک امتحاناتشه، نمی‌تونم ریسک کنم.
نچی کرد و چند جمله زیرلب گفت. دستی به شلوارک مشکی جذبش کشید و به صفحه‌ی تلویزیون خیره ماند. با فرار از دستِ سهیلا روی موبایل صفحه‌ی پیامک را باز کردم و شروع به تایپ کردم.
- مقصر خودتی نقطه ضعفت رو نشون دادی.
سعی می‌کردم پیامک‌های قبلی شهریار را نادیده بگیرم، انگار متعلق به میلیون‌ها سال قبل بودند، نه همین هفته‌ی گذشته.
- البته از من می‌شنوی بذار بیشتر پیش شهریار بمونه، هم بفهمه بچه بزرگ کردن به اون آسونیا که فکر می‌کنن نیست، هم سرش شلوغ شه وقت نکنه بره خونه‌ی.
دلم نمی‌خواست این قدر صریح اتفاقات را به رویم بیاورد. روی نیم‌رخش ثابت ماندم. بینی عملی خوش حالتش دقیقاً وسط نقطه‌ی دیدم قرار داشت. با حس کردن سایه‌ی نگاه مستقیم من از ادامه‌ی جمله‌اش منصرف شد. انگار هر لحظه فراموش می‌کردم چه اتفاقی افتاده و به یادآوری نیاز داشتم، تنها مکانیسم دفاعی مغزم در برابر این حادثه، نسیان‌ِ آگاهانه بود. حرفهای رُک سهیلا آن قدری که بد بودند، درست هم بودند، از فرستادن پیامک منصرف شدم و بی علاقه به زیرنویس‌های سفید رنگِ تلویزیونی که وسط دیوار کاشته شده بود، نگاه انداختم. بازیگر زن با کفش‌های پاشنه بلند و جامه‌ی سرخ به تن، آهسته پله‌ها را بالا می‌رفت و سهیلا غرق صحنه‌های فیلم شده بود. به خاطر شغلش فیلم زیاد می‌دید و حرفهای هم نقد می‌کرد.
دل و بی‌دل کردم؛ ولی هیچکس به اندازه‌ی یک دوست قدیمی قابل اعتماد نبود، مردد زبان در کام چرخاندم.
- قرار بود فردا برم دادخواست طلاق بدم؛ ولی نمی‌فهمم الان چرا دو دلم؟ همش تپش قلب دارم، فکر می‌کنم بهش چی به سر رهام میاد بغض خفه‌ام می‌کنه. دیوونه میشم.
صدای تلویزیون را کاست و کنترل را روی دسته‌ی مبل رها کرد و با همان آرامشِ قبل صحبت کرد.
- مشکل فقط رهاست؟ مطمئنی؟
از سمت راست مبل آهسته خزید و روی نقطه‌ی وسط مبل با فاصله‌ی میلی‌متری به من نشست.
کنار گوشم زمزمه کرد.
- خودت هنوز دلت گیر نیست؟
مردد پوست اضافی ل*ب پایینم را جدا کردم. رو راست بودن با خودم سخت‌ترین کارِ ممکن بود، دوست داشتم بیشتر از زبانِ بقیه درست و غلط را بشنوم. چون عادت داشتم طوری که آنها آدم‌های خوب را می‌دانند، نقش بازی کنم.
- ببین ناهید، اگه مشکلت رهاست مطمئن باش اینکه از یه زندگی سمی راحتش کنی، خیلی بهتره تا اینکه مجبور شه یه عمر آدمایی رو زیر یه سقف تحمل کنه که هیچ حسی بهم ندارن.
دست‌هایش را بهم سائید و محکم‌تر ادامه داد.
- بابا اصلا خودش پنج سال دیگه نه ده سال دیگه که خوب و بد رو از هم تشخیص بده، تو روت وایمیسه که چرا مثلِ کبک سرت رو زیر برف کردی؟
مکثی کرد و شمرده شمرده گفت:
– یه روز می‌رسه، میاد جلوت وایمیسته. می‌پرسه چرا گذاشتی همه چی همون طور بمونه؟ اون وقت چی می‌خوای بگی؟ اینکه از ترسِ تنها موندن جا زدی؟
از جایی به بعد فقط حرکت ل*ب‌های سهیلا را می‌دیدم و توان سمع را از دست دادم. حرف‌هایی که خودم شجاعت باورش را نداشتم یکی یکی از دهان سهیلا بیرون می‌آمدند و گرد از منِ محبوس در کنج قلبم می‌زدایید.
اشک‌هایی که روی گونه‌ام می‌غلتید را آهسته پاک کردم و با کشیدن نفس‌های عمیق ادامه دادم.
- هشت ساله با همه‌ی خوب و بد زندگی ساختم. شاید نشه یه چیزایی رو به زبون آورد، یه اتفاق‌هایی رو نمیشه تو کلمه گنجوند... راستش اصلا گفتنی نیست. هر ثانیه خودم کوچکتر می‌شدم و رها بزرگ‌تر، نمیشد تمومش کرد.
کوچکتر