تنکس بیبمیتونی پیشوند رو خودت بدی الآن.
یه روشی هست میشینن بی پیرنگ مینویسن بعد ویرایشش میکننخب شما توجه بفرمایید نوشتن بدون پیرنگ حالی داره که اصلا لایوصف با هیچ واژه ای؛ اما بدیش اینه که الان نمیدونی کجای داستان ایستادی، کجا داری میری، پایانت چی میشه و به طور کلی جزئیات داستانتو نداری.
وقتی بدون پیرنگ بنویسی ضرر میزنی به خودت؛
1. به احتمال خیلی زیاد باورپذیری اثرت به شدت کاهش پیدا میکنه. چون فقط دنبال اینی که جورچین مغزت رو در آن واحد بچینی و عملا فکر نکردی که چه بلایی سر داستان بیاد معقولانه تره.
2. انسجام داستان کم میشه؛ یه جا ادبی طور و فلان، یه جا محاوره، یه جا کاملا جدی، یه جا با لحن طنز؛ به ویژه بین دیالوگ و مونولوگ.
3. پیرنگ نداشته باشی، به شدت تو متن داستانت اضافه گویی میکنی؛ طوری که انگار خودت هم نمی دونی از داستانت چی میخوای.
سو، پیرنگ سیریسلی مهمه.
مارگارت میچل با یه روش فوق العاده نوشته برباد رفته رو...فانتزیمه اونطوری بنویسم??

آخرین ویرایش توسط مدیر: