همگانی [ جبران خلیل جبران ]

[HILDA]

پیشوایان ، دانه های نبات و گیاهان ناشناخته و شگفت انگیزی هستند که به هنگام باروری و کمال قلبشان به باد هدیه می شود تا بر روی زمین پراکنده شوند.


جبران خلیل جبران​

 

[HILDA]

ذات آدمی اقیانوسی است خارج از محدوده وزن و سنجش . ذات خود را شکوفا می سازد مانند گلی با گلبرگ‌های غیر قابل شمارش.


جبران خلیل جبران​

 

[HILDA]

اگر کار و کوشش با محبت توام نباشد پوچ و بی ثمر است ، زیرا اگر شما با محبت به تلاش برخیزید ، می توانید ارواح خویش را با یکدیگر گره بزنید و آنگاه همه شما با خدای بزرگ پیوند خورده اید.


جبران خلیل جبران​

 

[HILDA]

اندوه و نشاط همواره دوشادوش هم سفر کنند و در آن هنگام که یکی بر سفره ی شما نشسته است ، دیگری در رختخوابتان آرمیده باشد. شما پیوسته چون ترازویید بی تکلیف در میانه اندوه و نشاط!


جبران خلیل جبران​

 

[HILDA]

چه ناچیز است زندگی کسی که با دست هایش چهره خویش را از جهان جدا ساخته و چیزی نمی بیند، جز خطوط باریک انگشتانش را!


جبران خلیل جبران​

 

[HILDA]

چون عاشقی آمد، سزاوار نباشد این گفتار که : خدا در قلب من است ، شایسته تر آن که گفته آید : من در قلب خداوندم.


جبران خلیل جبران​

 

[HILDA]

هنگامی که در سکوت شب گوش فرا دهی خواهی شنید که کوه‌ها و دریاها و جنگل‌ها با خود کم بینی و هراس خاصی نیایش می کنند.

جبران خلیل جبران​

 

[نهنــگنهنــگ عضو تأیید شده است.]

کجايی ای محبوب من ؟
آه ؛ چه بزرگ است عشق !
و چه بی مقدارم من !


جبران خلیل جبران

 

[نهنــگنهنــگ عضو تأیید شده است.]

درباره‌ی خویشتنِ خویش اندیشیدن، وحشتناک است.
اما این تنها راهِ صمیمانه‌ی کار است:
اندیشیدن درباره‌ی خویشتنِ خویشم بدانگونه که هستم،
اندیشیدن به جنبه‌های زشتم،
اندیشیدن به جنبه‌های زیبایم،
و در شگفت‌شدن از آن‌ها.
چه آغازی می‌تواند محکم‌تر و استوارتر از این باشد؟
از چه چیزی می‌توانم رشدِ خود را آغاز کنم
جز از خویشتنِ خویشم؟



جبران خلیل جبران

 

[MonjiMonji عضو تأیید شده است.]

ای كاش می‌توانستم بگويم

كه با من چه میكنی

تو جانی در جانم می‌آفرينی...

تو تنها سببی هستی كه به خاطر آن

روزهای بيشتر، شب‌های بيشتر

و سهم بيشتری از زندگی میخواهم

تو به من اطمينان میدهی

كه فردايی وجود دارد...



?جبران خليل جبران