شعر ●○•دانه برف سپید•○●

[......!]

تو شبیه پرستوها هستی

وقتی با کوچ بی‌هنگامی بهار را به خانه‌ام می‌آوری

وقتی با کوچ بی‌هنگامی بهار را از خانه‌ام می‌بری

بخوان!

با هرزبانی‌که عاشقانه‌ترست

آهنگین‌ترست

و واج‌های صمیمی‌تری دارد

بخوان!

حتی اگر شده اندازۀ پنجره‌ای

که بیش از حوصلۀ بهار بسته مانده ‌ست

آن‌قدر بسته مانده ‌ست

که اسمش را گذاشته‌ اند دیوار.


((لیلا کردبچه))

 

[......!]

دکترها می‌گویند

دیدنت برای ناراحتی قلبی‌ام خوب است

بیچاره دکترها

چقدر درس خواندند تا بفهمند

دیدنت برای ناراحتی قلبی‌ام خوب است


((لیلا کردبچه))

 

[......!]

به نبودنِ تو فکر کردم

و از خودم پرسیدم آیا دنیا

می‌تواند از این هم غم ‌انگیزتر بشود؟


((لیلا کردبچه))

 

[......!]

هرروز می‌گفت می‌رود

و از شمعدانیِ بی‌نظیرِ پشت پنجره‌اش پیدا بود

جایی برای رفتن ندارد

زنی

با کفش‌های نو

و یک شال آبیِ از مد افتاده

که بر چوب‌رختی مندرس ‌شده بود

می‌گفت می‌رود

پرنده‌ای که سال‌ها با سر

به شیشۀ پنجره می‌خورد

و همین‌که شیشه را شکست

با سر

میان کوچه سقوط کرد.


((لیلا کردبچه))

 

[......!]

من

زخمی عمیقم

که برای صدا زدنت دهان باز کرده‌ام

و پوستم را چون چسب زخمی بزرگ

بر خودم کشیدم


((لیلا کردبچه))

 

[......!]

«دوستت دارم»

و چقدر توضیح دادنِ حرف‌های ساده

سخت است...
‌

((لیلا کردبچه))

 

[......!]

يك روز

پيراهنم رفته رفته رنگ مى بازد و

سفيد مى شود

روزى كه انتظار دست هاى تو را

براى آخرين بار آه مى كشم

و براى اولين بار مى فهمم

دستى كه آخرين دكمه ها را باز مى كند

مى تواند

به بستن چشم ها آمده باشد


((ليلا كردبچه))

 

[......!]

گل‌ ها برای سرخ بودن

دلیل نمیخواهند،

تو برای مهربان بودن...


((لیلا کردبچه))

 

[......!]

و دقیقا کسی با ما نبود


که از ما بود!


((لیلا کردبچه))

 

[......!]

با عشق بزرگت چه می‌کنی؟

وقتی به‌طرز غم‌انگیزی یک آدم معمولی هستی

و نمی‌توانی از کنار رهگذران که می‌گذری،

استخوان‌های سینه‌ات را کنار بزنی

و بگویی: ببینید اینجا چه می‌گذرد!»


((لیلا کردبچه))