شعر ●○•دانه برف سپید•○●

[......!]

از صبح ناب

پر شدهام

درمن

یک جرعه آفتاب

نمینوشی؟

​

حسین منزوی​

 

[......!]

دودها

از ستونهای کوچک نور

شانه به شانه

صعود میکنند

گویی همه با هم

از یک سینه

بیرون زدهاند

کشیده قامت من

آوازی به سینه دارد

هم از آب و

هم از آتش

پک میزنم و

گلهای سرخ

باز

میشوند

​

حسین منزوی

 

[......!]

یادها انبوه شد

در سر پر سرگذشت

جز طنین خسته افوس

رفته ها را بازگشت

​

هوشنگ ابتهاج​

 

[......!]

او را ز گیسوان بلندش شناختند

ای خاک این همان تن پاک است ؟

انسان همین خلاصه خاک است ؟

وقتی که شانه می زد

انبوه گیسوان بلندش را

تا دوردست آینه می راند

​

هوشنگ ابتهاج

 

[......!]

حرفی از تنهایی ام نزدم

یک مُرده

چگونه می تواند بگوید مُرده است؟

مرا ببخش

​

حسین صفا​

 

[......!]

حالا ارواح ما

با مرغان دریایی

بر فَراز دریا پرواز می کنند

و بر سُقوط دریا

اشک می ریزند

​

حسین صفا

 

[......!]

ترا من چشم در راهم

شباهنگام

که می گیرند در شاخ " تلاجن" سایه ها رنگ سیاهی

وزان دلخستگانت راست اندوهی فراهم

ترا من چشم در راهم.
​

نیما یوشیج​

 

[......!]

من ندانم با که گویم شرح درد

قصه ی رنگ پریده ، خون سرد

هر که با من همره و پیمانه شد

عاقبت شیدا دل و دیوانه شد

قصه ام عشاق را دلخون کند

عاقبت ، خواننده را مجنون کند
​

نیما یوشیج

 

[......!]

دور یا نزدیک راهش می توانی خواند

هرچه را آغاز و پایانی است

حتی هرچه را آغاز و پایان نیست

زندگی راهی است

از بهدنیا آمدن تامرگ

شاید مرگ

هم راهی است

​

فریدون مشیری

 

[......!]

یک روز

چیزی پس از غروب تواند بود

وقتی نسیم زرد

خورشید سرد را

چون برگ خشکی از ل*ب دیوار رانده است

وقتی

چشمان بی نگاه من از

رنگ ابرها
​

فریدون مشیری​