You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an alternative browser.
You should upgrade or use an alternative browser.
شعر ●○•دانه برف سپید•○●
- نویسنده موضوع ......!
- تاریخ شروع
به خاطر مردم است که می گویم
گوش هایت را کمی نزدیک دهانم بیار،
دنیادارد از شعرهای عاشقانه تهی می شود
و مردم نمی دانند
چگونه می شود بی هیچ واژه ای
کسی را که این همه دور است
این همه دوست داشت ...
"لیلا کردبچه"
گوش هایت را کمی نزدیک دهانم بیار،
دنیادارد از شعرهای عاشقانه تهی می شود
و مردم نمی دانند
چگونه می شود بی هیچ واژه ای
کسی را که این همه دور است
این همه دوست داشت ...
"لیلا کردبچه"
آخرین ویرایش توسط مدیر:
مرگ
تنها دری است
که تا به تو فکر می کنم باز می شود
و هر بار بدم می آید از خانه ای که در آن نیستی
و بعد به هر دری می زنم عزرائیل پشتش است
و بعد
طناب یعنی اتفاقی که نمی افتد را
به کدام سقف بیاویزم
و تیغ
یعنی این توئی که هنوز در رگ هایم جریان داری
مرگ
چیزی شبیه دست های من است
که حتی با ده انگشت نمی توانند
یک ذره از گرمی دست های تو را نگه دارند
و چیزی شبیه صدایم
که هر بار دوستت دارم
تارهای صوتی ام را عنکبوت ها تنیده اند
و چه انتظار بزرگی است
اینکه بدانی
پشت هر "دوستت دارم" چقدر دوستت دارم
اینکه بدانی
چگونه سالهاست زیر لبخند میانسال مردی می پوسم
که نمی داند هنوز در رگ های من کسی هست
و هر روز
جنازه ی تازه ای در من کشف می کند
شعر از : لیلا کردبچه
تنها دری است
که تا به تو فکر می کنم باز می شود
و هر بار بدم می آید از خانه ای که در آن نیستی
و بعد به هر دری می زنم عزرائیل پشتش است
و بعد
طناب یعنی اتفاقی که نمی افتد را
به کدام سقف بیاویزم
و تیغ
یعنی این توئی که هنوز در رگ هایم جریان داری
مرگ
چیزی شبیه دست های من است
که حتی با ده انگشت نمی توانند
یک ذره از گرمی دست های تو را نگه دارند
و چیزی شبیه صدایم
که هر بار دوستت دارم
تارهای صوتی ام را عنکبوت ها تنیده اند
و چه انتظار بزرگی است
اینکه بدانی
پشت هر "دوستت دارم" چقدر دوستت دارم
اینکه بدانی
چگونه سالهاست زیر لبخند میانسال مردی می پوسم
که نمی داند هنوز در رگ های من کسی هست
و هر روز
جنازه ی تازه ای در من کشف می کند
شعر از : لیلا کردبچه
آخرین ویرایش توسط مدیر:
می خواهم خوشحال باشم، نمی‌توانم
می‌خواهم خوشحال نباشم، نمی‌توانم
و هیچ‌کس از توپ پلاستیکی کهنه
وقتی روکشش می‌کنند
نمی‌پرسد: «چه حسی داری؟»
چه حسی دارم!؟
و اینکه یادم آورده‌ای ما نیز جوانی‌هایمان جوانی کرده‌ایم،
کار زیادی کرده‌ایم؟
کِی؟
کجای جهان دیده‌ای؟
شکوفه‌ای مصنوعی بتواند
چندتکه چوبِ خسته را دوباره درخت کند
که برگشته‌ای،
سر بر شانه‌ام گذاشته‌ای،
و برای صندلیِ شکسته‌ات گریه می‌کنی!
((لیلا کردبچه))
آخرین ویرایش توسط مدیر:
اشتراک گذاری:
کی این تاپیک رو خونده
(کل خوانندگان: 0)
هیچ کاربر ثبت نام شده ای این تاپیک را مشاهده نمی کند.