شعر ●○•دانه برف سپید•○●

[......!]

پنجاه متر
صد متر
هزار متر
غم‌انگیز است
وقتی به خط پایان رسیده‌ای و هیچ‌کس پشت سرت نیست

حدس بزن
حدس بزن
چقدر باید تنها باشد
کشوری که سرود ملی‌اش را
تنها یک نفر می‌خواند

مثل حمله‌ی قلبی به بخش سی‌سی‌یو
حمله‌ی لیونل مسی به دروازه‌ی رئال مادرید
حمله‌ی گاو خشمگین به پیراهن قرمزم
به من حمله می‌کند تنهایی

تنهایم
شبیه مهاجرانی که در غربت
دیوار سفارت کشورشان را در آغو*ش می‌گیرند


●این یکم عجیب بود:| ●

 

[......!]

اندوهت را ملامتی نیست
من هم اگر اندوه بودم
آرزو داشتم که در سینه‌ات بنشینم

هبة هاجر

 

[......!]

که آدمی اگر ناگزیر به عمر جاودانه
می‌گردید
ناچار به اختراع مرگ برمی‌خاست.

هرمز علی‌پور

 

[......!]

هنوز باورم نمی‌شود
که سال به سال
چشم به راه زمستانی می‌نشینم
که سال‌ها چشم دیدنش را نداشته‌ام.

 

[......!]

چشم‌های زیبایی داشت
که پیرمردهای محله آرزو می‌کردند
کاش دیرتر به دنیا می‌آمدند...

الیاس علوی

 

[......!]

سال‌هاست
رد شدن زنی
آن طرفِ خیابان را
زیبا نکرده است

مهدی اشرفی

 

[......!]

نجاتم بده!
در من هنوز لبخندی هست
که می‌تواند چیزی یادت بیاورد...

لیلا کردبچه

 

[......!]

دربه‌دری در من بود
نه در قطاری که می‌رفت و می‌آمد.

غلامرضا بروسان

 

[......!]

انسانی که آلزایمر می‌گیرد
قدم زدن را
از یاد نمی‌برد
پس چیزی هست
کسی هست
که هیچ‌گاه فراموش نمی‌شود
شبیه خورشید فردا
که هر روز مرا پیرتر می‌کند
اما یک‌شب با موهای سفید
دوباره از خود خواهم پرسید:
آیا باز او را خواهم دید؟

آریا معصومی

 

[......!]

از این وضعیت نجاتم بده!
کمتر زیبا باش‌...

نزار قبانی