مشاعره | مشاعره با اشعار حافظ |

[Mansi]

تو شمعِ انجمنی، یک‌زبان و یک‌دل شو
خیال و کوشش پروانه بین و خندان باش

 

[دالان ِبهشت]

شربتی از ل*بِ لعلش نچشیدیم و بِرَفت
رویِ مَه پیکرِ او سیر ندیدیم و برفت
گویی از صحبتِ ما نیک به تنگ آمده بود
بار بربست و به گَردش نرسیدیم و برفت

 

[NAHIT]

تا گنج غمت در دل ویرانه مقیم است
همواره مرا کوی خرابات مقام است

 

[دالان ِبهشت]

تو پنداری که بدگو رفت و جان برد؟
حسابش با کرام الکاتبین است

مشو حافظ ز کیدِ زلفش ایمن
که دل برد و کنون در بندِ دین است

 

[Mansi]

ترسم این قوم که بر دُردکشان می‌خندند
در سر کار خرابات کنند ایمان را

 

[دالان ِبهشت]

از پای فُتادیم چو آمَد غَمِ هجران
دَر دَرد بِمُردیم چو اَز دَست دَوا رَفت

دل گفت وِصالَش به دُعا باز تَوان یافت
عُمریست که عُمرَم همه دَر کارِ دُعا رَفت

 

[Mansi]

چقدر بیت آخر که نوشتی قشنگه و دوسش دارم :)

تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست
دل سودازده از غصه دو نیم افتادست

 

[NAHIT]

تو کافر دل نمی‌بندی نقاب زلف و می‌ترسم
که محرابم بگرداند خم آن دل‌سِتان ابرو