در حال ویرایش دلنوشته مأمن مهر| به قلم ریپر

[سونی]

او را در دلِ فصل دیدم، بهاری بی‌خزان.
هر شکوفه، لبخندی از بودن بود.
مادر را در دلِ زمان نوشتم، لحظه‌ای بی‌پایان.
با هر عبور، ردّی از او باقی ماند.
مادر را در دلِ فصل بو*سیدم و شکفتم.​

 

[سونی]

مادر را در دلِ خودم دیدم، صدایی بی‌نام.
هر تپش، نغمه‌ای از آغو*ش بود.
او را در دلِ جان نوشتم، حضوری بی‌فاصله.
با هر نفس، او را بیشتر حس کردم.
مادر را در دلِ خودم جا دادم و زنده ماندم.​

 

[سونی]

او را در دلِ پایان دیدم، آغازی بی‌پایان.
هر وداع، سلامی از عشق بود.
مادر را در دلِ نبود نوشتم، بودنی دیگر.
با هر رفتن، بازگشتی در راه بود.
مادر را در دلِ پایان بو*سیدم، و جاودانه شدم.​

 

[سونی]

در امتدادِ آغو*ش، من مادر را نوشتم؛
نه با جوهرِ واژه، که با خونِ خاطره.
او را بو*سیدم، در دلِ خاک، در دلِ خواب، در دلِ خودم.
و دانستم: مادر، نه فقط زنی‌ست که زاده‌ام از تنش،
بلکه جهانی‌ست که در آن زیسته‌ام، بی‌نیاز از نام.​

 

[سونی]

برای تو:
.
.
.
و من هرچه دارم، از چشمی‌ست که شب‌های بی‌پایانم را نگهبانی کرد… .

پایان
۱۶:۳۶
۱۴۰۳.۱۱.۰۹​

 

[Noghre]