همگانی جویبار روایت| سری دوم- مهرماه

[دلارامـــ!]

•جویبار روایت•
گاهی یک داستان مثل جویباری آرام آغاز می‌شود...
قطره‌ای از خیال، واژه‌ای از ذهن، و خطی از قلم؛ و بعد آرام آرام جریان می‌گیرد، شاخه پیدا می‌کند و به رود بزرگی بدل می‌شود که از دل هر نویسنده و خیال‌پرداز می‌گذرد.
اینجا، ما قرار است کنار هم داستانی بیافرینیم؛ اما نه با یک صدا، بلکه با صداهای گوناگون. هر عضو پاراگرافی می‌نویسد و آن را به جویبار می‌افزاید تا داستان، بی‌وقفه پیش برود.
این‌بار همه چیز داستان مشخص است؛ جز کلماتی که روی کاغذ نقش ببندند و داستان را مانند آبی زلال، پیش ببرند.
قلمت را بردار، پاراگرافی بنویس و بگذار جویبار روایت از تو بگذرد...​

---

نام: خوناب گلگون
ژانر: ترسناک - فانتزی​

 

[زهرا سلطانزاده]

شب دره را بلعیده بود؛ مهی سرخ‌رنگ بر سطح رود مرده جریان داشت، گویی خون قرن‌ها قربانی هنوز در آب زنده است. صدای زوزه‌ای ناشناخته از میان درختان کج و سیاه می‌پیچید و هوا را می‌لرزاند. در دل این سکوت هولناک، فانوسی شکسته بر شاخه‌ای آویزان بود که با هر وزش باد، نور لرزانش همچون نفس آخر انسانی خاموش می‌شد. هیچ‌کس جرات عبور از کنار این رود را نداشت، جز آنکه تقدیرش به خوناب گره خورده باشد...

 

[malihe]

لیلی قدم اول را لرزان و شکسته برداشت.
چند روزی بود که پدر پیرش از کار افتاده و به تخت چسبیده بود. دکتر ازاو قطع امید کرده بود اما لیلی هنوز امید داشت که می‌تواند او را نجات دهد.
پیرزن همسایه داستانی را از درمانگری گفته بود که آن‌طرف رود زندگی می‌کرد.

 

[زهرا مشرف]

صدای طغیان گاه و بیگاه آب رود در گوشش می‌پیچید و و هر لحظه بر ترسش می‌افزود. همان‌طور که جلو می‌رفت، حرف‌های پیرزن همسایه توی ذهنش زنده می‌شد که می‌گفت آن درمانگر هیچ‌وقت دوا و دکتر نخوانده، اما خیلی‌ها را سرپا کرده. پیرزن تعریف می‌کرد زنی بوده که بچه‌اش از تب نمی‌افتاده، همه امیدشان را از دست داده بودند، اما همین درمانگر فقط با جوشانده‌های ساده و چند حرف دلگرم‌کننده بچه را نجات داده.
لیلی نفسش را بیرون داد و محکم‌تر طناب‌های کناره‌ی پل را گرفت. با خودش گفت:
- شاید او آخرین امید من هم باشد...

 

[زهرا سلطانزاده]

لیلی پل را یکی‌یکی پا می‌گذاشت؛ هر پا که بر چوب‌های کهنه می‌نهاد، صدای خرچ‌خر خفیفی مثل نفس کشیدنِ شیئی قدیمی در گوشش می‌پیچید. بویِ فلز و نمِ رود به مشامش می‌رسید و لکه‌های سرخ رنگی که روی آب می‌رقصیدند، همچون شعله‌های خاموش بلاتکلیف زیرِ سطح موج‌ها حرکت می‌کردند. وقتی به نیمه‌ی پل رسید، مه‌ای سرد از همان سوی رود به سمتش خزید و واژه‌هایی نامفهوم روی زبانش آورد—واژه‌هایی شبیه دعا و هشدار در یک زمان. دورتر، چراغی کوچک و زرد در میان درختان چشمک زد؛ خانه‌ی درمانگر باید آنجا بود. در همان لحظه سایه‌ای روی پل ایستاد؛ اول فکر کرد برگِ درختی است که افتاده، اما سایه بلندتر شد و شکلِ انسانیِ کشیده و آرامی پیدا کرد که گویی بیش از هم‌سنِ بشر، هزاران پیراهن پوشیده باشد. صدایش وقتی از تاریکی برخاست مثل خرد شدن شاخه‌ای خشک بود:
- آمده‌ای برای نجات؟ اما هر نجاتی بهای خود را دارد...

 

[زهرا سلطانزاده]

لیلی قلبش به‌قدری تند می‌زد که گمان می‌کرد صدای ضربانش با صدای رود در هم آمیخته. دستش روی طناب عرق کرده بود و جرئت نگاه کردن مستقیم به سایه را نداشت. لرزان پرسید:
ـ من... من فقط می‌خواهم پدرم را نجات دهم.
سایه نزدیک‌تر شد؛ مه اطرافش غلیظ‌تر گردید، طوری که انگار هوا خود را از ترس پنهان می‌کرد. وقتی سرش را کمی خم کرد، برق چشم‌هایی سرخ زیر شنل سیاهش پیدا شد. آرام گفت:
ـ درمانگر را می‌خواهی؟ او در همان‌سوی رود است... اما یادت باشد، او درد را درمان نمی‌کند؛ او بدهی‌ها را جابه‌جا می‌کند.
لیلی خشکش زد. به یاد حرف‌های پیرزن افتاد: هیچ‌کس به همان شکل که رفته، برنگشته است.
در همان لحظه، صدای خنده‌ای کوتاه و خفه از زیر پل برخاست؛ خنده‌ای که بیشتر به قهقهه‌ی رود خوناب شبیه بود تا صدای انسان. چوب‌های پل لرزیدند و قطره‌ای از آب سرخ روی پای لیلی پاشید، مثل لکه‌ای که هیچ‌وقت پاک نمی‌شود...

 

[malihe]

تمام شجاعتش را در صدایش جمع کرد و گفت:
-‌ می‌خواهم پدر پیرم را نجات دهم. او هیچ کس را ندارد به‌جز من. می‌شود از من درگذری؟
صدای نجوای زنانه‌ای پیچید و گفت:
- از تو سوالی می‌پرسم اگر جوابی بدهی که دوستش داشته باشم، می‌گذارم از رود رد شوی...