در حال ویرایش دل نوشته هزار سال بعد از من | حسام.ف

[حسام فیضی]

هیچ‌کس نمی‌پرسه چرا ساکتی.
چون ساکت بودن، کم‌کم می‌شه بخشی از شخصیتت.
همه فکر می‌کنن اینی،
ولی نمی‌دونن یه روزی پُر بودی از حرف، از هیجان، از نور…
تا اینکه اون همه بی‌توجهی، خاموشت کرد.
و حالا… فقط نگاه می‌کنی و می‌گذری

 

[حسام فیضی]

آدم یه‌جاهایی تو زندگی
فقط با زنده بودن، قهر کرده.
نه که بخواد بره،
فقط دیگه نمی‌فهمه بودنش قراره چه کاری بکنه.
نه تأثیری می‌ذاره، نه تغییری می‌ده، نه تغییری می‌کنه.
فقط هست… بی‌جهت، بی‌هدف، بی‌حس.

 

[حسام فیضی]

وقتی شروع می‌کنی با خودت حرف زدن،
یعنی خیلی وقت گذشته از آخرین باری که یکی واقعا شنیدت.
نه تاییدت کرد، نه ردت کرد،
فقط گوش داد بی‌قضاوت، بی‌حرف.
آدما همیشه عجله دارن که جوابتو بدن،
ولی هیچ‌وقت حوصله ندارن خودت رو بفهمن.
همینه که حرف‌هات کم می‌شن… و فکرهات زیاد.

 

[حسام فیضی]

یه خستگی هست که خواب هم درمانش نیست.
نه از کار، نه از بی‌خوابی؛
از یه چیزی توی سینه‌ته که نمی‌دونی اسمش چیه.
فقط هر روز که بیدار می‌شی، حس می‌کنی یه لایه‌ی جدید بهش اضافه شده.
یه حجمِ سنگین از هیچی.
نه توصیف‌پذیره، نه قابل شکایت
فقط هست، و هر روز بیشتر می‌شه.

 

[حسام فیضی]

بعضی آدم‌ها شبیه دیوارن.
نه این‌که سرد باشن، نه…
فقط اون‌قدر پشت خودشون پنهون شدن
که دیگه راهی به درونشون نیست.
نه کسی وارد می‌شه، نه چیزی ازشون بیرون میاد.
و این‌طوریه که کم‌کم همه فکر می‌کنن اون دیوار همیشه همون‌جا بوده…
در حالی که یه روز، اون دیوار آدم بود.

 

[حسام فیضی]

بعضی روزا فقط باید بگذری.
نه با امید، نه با انرژی،
فقط چون راه برگشتی نیست.
حتی اگه نخوای، دنیا جلو میره،
و تو مجبوری بپذیری که بودنت
ربطی به خواستنت نداره.
تو فقط باید باشی، همین.

 

[حسام فیضی]

وقتی می‌فهمی هیچ‌کس قرار نیست نجاتت بده،
شروع می‌کنی به ساختنِ نسخه‌ی خاموش‌تری از خودت.
نسخه‌ای که کمتر توضیح می‌ده،
کمتر می‌جنگه،
و بیشتر فقط نگاه می‌کنه.
نه از روی پختگی،
از روی خستگی.

 

[حسام فیضی]

هیچ‌کس نمی‌پرسه آخرین باری که خودتو حس کردی، کی بود؟
نه خودت، نه بقیه.
انگار جا افتاده که گم شدن، یه بخش از بالغ شدنه.
ولی یه جاهایی از مسیر
برمی‌گردی نگاه می‌کنی
و می‌فهمی دیگه اون آدم قدیمی نیستی،
و بدتر از اون، نمی‌دونی حالا کی هستی.

 

[حسام فیضی]

آدما خیلی وقتا نمیرن، فقط دور می‌شن
توی ذهن، توی احساس، توی نگاه.
کم‌کم محو می‌شن از جزئیاتت.
و یه روز بیدار می‌شی و می‌بینی دیگه حتی دلت نمی‌خواد برگردن.
نه از روی نفرت، نه قهر، نه خشم،
فقط چون خسته‌ای.

 

[حسام فیضی]

گاهی وقتا از خواب بیدار می‌شی و حس می‌کنی
خودتو جا گذاشتی جایی.
یه جایی بین دیشب و امروز،
بین یه فکر نصفه و یه جمله‌ی بی‌جواب.
نه می‌تونی برگردی، نه می‌تونی ببریش با خودت.
فقط یه حس سنگین توی قفسه‌ی سینَته
که هیچ کاریش نمی‌شه کرد جز تحمل.