شعر ●○•دانه برف سپید•○●

[......!]

از آخرین سکانس زمستان

تنها کرختی انگشتهایت را به خاطر داری

و من جای پاهای روی برف را!

بیا دور از هم اعتراف کنیم:

تو عاشق نبودی!

و من صرفا یک شاعر بودم!

بهرام محمودی

 

[......!]

فرقی نمی کند

پنجه ی طلایی آفتاب باشد

یا انگشتهای خیس باران

این پنجره دیگر

جواب سلام آسمان را نخواهد داد

وقتی قرار نیست

تو از این کوچه بگذری!

 

[......!]

عصرها در ایستگاه!

کاش یک نفر به شانه ام بزند که هی!

کسی که با پای دلش رفته است

با قطار برنمی گردد!

و چقدر خوب می شود

آن یک نفر تو باشی!

 

[......!]

سقوط

زيباترين اتفاق دنياست

آنجا كه تو

در آغو*ش من مي افتي!

 

[......!]

پنهان مي كنم

جاي خالي ات را

در پستوي اين عاشقانه ها

مثل كودكي كه شبها

ترس‌هايش را زير پتو خواب مي كند!

 

[......!]

فراموش كرده است

آغاز فصل سرد را

زني كه چمدان خاطراتش

در قطار اردي‌بهشت جا مانده است!

 

[......!]

از ماه بگويم؟

پيشترها گفته اند

از گل؟؟

آه...

يا من دير شاعر شده ام

يا تو بيش از حد زيبايي!

بهرام محمودي

 

[......!]

با قطار خاطره ها مي آيي


دستي تكان مي دهي

و دور مي شوي

- بيخيال تمام پيراهن‌هايي كه آتش زده ام -

اما نااميد نيستم

هنوز پيراهن‌هاي زيادي دارم

خدا را چه ديدي

شايد هم كوهي ريزش كرد!

بهرام محمودي

 

[......!]

شاعری که نشانی ات را نداشت

شعرهایش را

به پیراهن باد سنجاق کرده است

کاش امشب

پنجره ی اتاقت

باز مانده باشد!

 

[......!]

مشکوکم

به سایه ای

که با من قدم می زند

زیر باران!