داستانک قربانی | S. Ghazal

[S. Ghazal]

نام داستانک: قربانی
نویسنده: غزل کاظمی‌نیا
ژانر: اجتماعی

خلاصه:
گاهی اوقات با یک اشتباه یک فرد می‌شکند، با یک حرف دل می‌شکند!
انسان‌ها موجودات عجیبی هستند، خودخواه و منفعت طلب!
گاهی پدر فرزند خود را نادیده می‌گیرد، مادر هم همین‌طور!
اشتباه پدر و مادرها دامن گیر فرزندان بی‌گناه‌شان می‌شود، فرزندانی که به خواست خود پا بر این دنیا نگذاشتند. آن‌ها قربانی اشتباهات پدر و مادرشان می‌شوند!
همه‌ی انسان‌ها زیبا نیستند، مهربان نیستند، باهوش نیستند، انسان‌ها به یک‌دیگر شبیه نیستند اما آن‌ها یک وجه مشترک دارند. آن هم قلب آن‌هاست!
آن‌ها قلب دارند،احساس دارند. قلب انسان مهم‌ترین دارایی اوست!

1000019632

Image 1000019632 hosted in PixVid

pixvid.org

 

[سایهـ سٰـارسایهـ سٰـار عضو تأیید شده است.]

°•● به نام خالق شکوفه‌های شعرِ زندگی .•● ​

---

نویسندگان گرامی صمیمانه از انتخاب «انجمن کافه نویسندگان» برای ارائه آثار ارزشمندتان متشکریم!
‌
پیش از شروع تایپ آثار ادبی خود، قوانین و نحوه‌ی تایپ آثار ادبی در«انجمن کافه نویسندگان» با دقت مطالعه کنید.

| قوانین تایپ داستانک |​

---

شما می‌توانید پس از 5 پست درخواست جلد بدهید.
‌
| درخواست جلد برای آثار |​

---

همچنین شما می‌توانید پس از 6 پست درخواست کاور تبلیغاتی بدهید.

| درخواست کاور تبلیغاتی |​

---

پس از گذشت حداقل 7 پست از داستانک، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد داستانک بدهید. توجه داشته باشید که داستانک های تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت تمایل به درخواست نقد، قبل از درخواست تگ این کار را انجام بدهید.

| درخواست نقد داستانک |​

---

پس از 7 پست میتوانید برای تعیین سطح اثر ادبی خود درخواست تگ بدهید.

| درخواست تگ برای داستانک |​

---

همچنین پس از ارسال 10 پست پایان اثر ادبی خود را اعلام کنید تا رسیدگی های لازم نیز انجام شود... .

| اعلام اتمام آثار ادبی |​

---

اگر بنا به هر دلیلی قصد ادامه دادن اثر ادبی خود را ندارید می توانید درخواست انتقال به متروکه بدهید تا منتقل شود... .

| درخواست انتقال به متروکه |​

---

قلمتان ســـبز
«مدیریت تالار ادبیات»​

 

[S. Ghazal]

جلوی آینه‌ می‌ایستد. به انعکاس تصویرش درون آینه خیره می‌شود. مانند هر روز با خودش صحبت می‌کند، قطره‌های‌اشک از چشمانش سرازیر می‌شوند. دختر 13 ساله سرشار از غم و اندوه بود. او غصه‌ی کمبودهایی را که در زندگی‌اش داشت می‌خورد.
روزگار از او چه ساخته بود؟ در تقدیرش چه بود؟
خودش را زشت‌ترین فرد دنیا خطاب می‌کرد. آیا حقیقت داشت؟ آیا او زشت بود؟
آری! او چهره‌ی جذابی نداشت که به قول خودش دیگران را مجذوب کند. پوست تیره و چشمان بادامی داشت، قوز دماغش در چشم بود. ل*ب‌های برجسته‌اش تا می‌خندیدند دندان‌های کج و کوله‌اش نمایان می‌شدند! موهای کوتاه و فِرَش به رنگ مشکی بود.
آیا همه چیز چهره است؟
شاید برخی زیبایی را در چهره و اندام خلاصه می‌کنند، اما صدف قلبی سرشار از عشق و محبت داشت. قلب مهربان او تا کنون رنگ محبت ندیده بود! صدف بی‌وقفه به دیگران محبت می‌کرد و عشق می‌ورزید. اما در دلش چیزی سنگینی می‌کرد، گویا مانع نفس کشیدنش می‌شد.
اما او می‌خندید و سرشار از انرژی بود! به کسانی که در حقش ظلم کردند عشق می‌ورزید. او یک فرشته‌ بود اما خودش این را نمی‌دانست! رفتارهای اطرافیانش باعث شده بود او نسبت به خودش بی‌توجه باشد. صدف خودش را دوست نداشت، زیرا کسی هم نبود تا او را دوست بدارد! شاید هم دوست داشتند ولی بروز نمی‌دادند. حال، چه کسی او را مداوا می‌کند؟
صدف به پزشک احتیاجی نداشت، او فقط نوازش پدر و مادرش را می‌خواست. نوازشی که مدت‌ها است از او دریغ شده!

 

[S. Ghazal]

***
بزرگترین اشتباه پدر و مادرها این است که گمان می‌کنند عشق بعداز ازدواج به وجود می‌آید!
آیا عشق رامین و سهیلا هم این‌طور بود؟
آن‌ها یکدیگر را نمی‌شناختند، شاید ازدواج مصلحتی آن‌قدرها هم خوب نباشد! سهیلا اصرار می‌کرد که هیچ علاقه‌ای به پسر آقای موسوی ندارد اما چه کسی گوش شنوا داشت تا حرف‌های او را بشنود؟ اصلاً کسی صدایش را می‌شنید؟
رامین بعداز شنیدن خبر انتخاب همسر توسط مادرش پریشان شد. او دوست داشت همسر آینده‌اش را خودش انتخاب کند. اما این تصمیم دور از ذهن پدر و مادر او بود که تفکرات قدیمی در سر داشتند و کار او را نوعی بی‌حرمتی تلقی می‌کردند! آن‌ها می‌گفتند:
- این پدر و مادر است که برای فرزندش همسر انتخاب می‌کند. ما جرعت نداشتیم در چشمان پدر و مادرمان خیره شویم و حرف از همسر بزنیم!
رامین سعی می‌کرد آن‌ها را از تصمیمی که دارند منصرف کند یا حداقل بی‌خیال آن دختری که برایش در نظر گفته بودند، شوند و سراغ دیگری بروند! مادرش در جوابش گفت:
- مگر کم برایت زن انتخاب کردم؟ روی همه‌یشان نقص گذاشتی! اما این دختر با همه‌ی آن‌ها تفاوت دارد. او خوش سیما و خوش اندام است، چشمان درشت و پوست روشنی دارد، دختر زیبایی است مطمئن هستم که خوشت می‌آید! درضمن مادرش می‌گوید آشپزی او درجه‌ی یک است.
کسی نمی‌توانست خانوم تاج را از تصمیمی که گرفته است منصرف کند.
برادر و خواهرهای رامین گاهی طرف او را می‌گرفتند و گاهی به او پشت می‌کردند! هیچ‌کس جلودار تصمیم آن خانواده نبود.
این ازدواج با هر مصیبتی که بود سر گرفت. اما کاش اینطور نمی‌شد!
شب‌های اول و دوم آن‌ها جدا از یکدیگر می‌خوابیدند تا اینکه خانواده‌ی همسرش پی به ماجرا بردند، آن‌ها طبقه‌ی پایین خانه‌ی پدر و مادر رامین زندگی می‌کردند و این طبیعی بود که سر از کارهایشان در بی‌آورند و به گونه‌ای در زندگی‌شان دخالت کنند!

 

[S. Ghazal]

مدتی گذشت تا رامین و سهیلا با شرایطی که دارند کنار بی‌آیند و یکدیگر را بپذیرند. اما آن‌ها همچنان با یکدیگر بحث می‌کردند و هر شب صدای جر و بحث‌شان بلند می‌شد. به گونه‌ای که همسایه‌ها هم به وجد آمده بودند.
آن‌ها قرار گذاشتند که صاحب فرزند نشوند! اما اصرار پدر و مادرها تمام نشدنی بود. اگر آن‌ها یک روز خوش هم داشته باشند دخالت دیگران در زندگی‌یشان این فرصت را از آن‌ها می‌گرفت.
رامین خسته شده بود، گمان می‌کرد شاید با آمدن بچه زندگی‌یشان سر و سامان بگیرد. اما سهیلا می‌دانست باز هم همان آش است و همان کاسه!
اینبار بحث‌هایی که بین‌شان رخ می‌داد درباره‌ی بچه بود! یکسال از زندگی‌ مشترک‌شان می‌گذشت و آن‌ها هنوز سازگاری را با یکدیگر نیاموخته بودند!
بالاخره سهیلا کوتاه آمد و راضی شد صاحب فرزند بشوند.
روزها و هفته‌ها و ماه‌ها می‌گذشت، اما هنوز خبری از بچه نبود! خانوم تاج بی‌وقفه نگرانی‌اش را در این باره اظهار می‌کرد و از او می‌خواست دکتر برود و جویای علتش بشود. سهیلا خودش هم از این بابت نگران بود و می‌ترسید هیچ‌گاه نتواند فرزندی به دنیا بیاورد و این موضوع باعث سرکوفتش شود!
صبح یک روز همراه مادرهمسرش و تنها خواهرش نزد پزشک متخصص رفتند. در دار دنیا فقط یک خواهر داشت که از او دوسال بزرگتر بود. خواهرش برعکس سهیلا قد بلند و پوست تیره و چشمان بادامی داشت!
دکتر پس از معاینه گفت:
- باید هم تو و هم همسرت آزمایش بدهید تا ما بدانیم مشکل از کدامتان است!
خودش درحال حاضر آزمایش داد و به دکترش گفت:
- همسرم فردا برای آزمایش می‌آید.
دکتر پذیرفت و پس از پرسش چندین سوال به او اجازه‌ی رفتن داد.
فردای آن روز رامین برای آزمایش رفت.
پس از چند روز جواب آزمایش آماده شده بود و هر دو باید با یکدیگر می‌رفتند. شاید این اولین باری بود که هر دو با رضایت یکدیگر به جایی می‌رفتند. معمولاً بابت اختلاف نظر باهم به خرید یا دیدن اقوام نمی‌رفتند و به ندرت پیش می‌آمد در مهمانی شرکت کنند.
هنگامی که جواب آزمایش را گرفتند به دیدن پزشک رفتند. پزشک روبه رامین گفت:
- خانوم شما مشکل دارد و نمی‌تواند صاحب فرزند بشود، احتمال بچه دار شدن شما بسیار کم است! اما مدتی تحت نظر باشید امیدوارم مشکلی پیش نیاید. یک‌سری دارو برایت می‌نویسم مرتب آن‌ها را بخور و... .

 

[S. Ghazal]

***
یک سال از رفتن‌شان نزد پزشک می‌گذشت، رامین از آن روز به بعد نسبت به همسرش بی‌تفاوت‌تر شده بود. دیگر مانند سابق با يکديگر جر و بحث نمی‌کردند. سهیلا باز به خوردن داروها ادامه می‌داد و تحت نظر پزشک بود. سعی‌ می‌کرد خودش را به همسرش نزدیک کند و رابطه‌ی شکر آب بین‌شان را درست کند. اینبار او بود که می‌خواست قدمی برای زندگی‌اش بردارد. پس از گذشت یک ماه متوجه شد باردار است، رامین از شنیدن خبر بارداری او خوشحال شد، اما نه به اندازه‌ای که سهیلا خوشحال بود!
سهیلا برای اطمینان سلامتی فرزندش باید یک‌سری آزمایش می‌داد و سپس به سونوگرافی می‌رفت. تمام این کارها را همراه خواهرش انجام داد. رامین فقط هزینه‌ها را پرداخت می‌کرد و گاهی می‌پرسید حالش خوب است یا نه! دوست نداشت در کنار همسرش جایی دیده شود، از وجود او در زندگی‌اش شرمسار می‌شد. سهیلا به وضعیتی که داشت عادت کرده بود، تمام تلاش‌هایش برای به دست آوردن دل همسرش بی‌نتیجه می‌ماند. حال به این امیدوار بود که با وجود فرزندش شاید تغییری در زندگی او ایجاد شود. پزشک‌ها می‌گفتند جنین‌اش نرمال نیست و باید سقط شود! سهیلا این موضوع را با کسی درمیان نگذاشت، او به اندازه‌ی کافی بابت تأخير در مادر شدنش به خانواده‌ی همسرش جواب‌گو بود، حال با شنیدن این خبر بیشتر از قبل او را تحت فشار قرار می‌دادند. سهیلا در این دو سالی که عروس آن خانواده بود روزهای سختی را پشت سر گذاشته بود. او از ترس آبرویش اقدام به طلاق نمی‌کرد و می‌گفت:
- شاید زندگی‌ام روبه راه شود!
دکترش به او اصرار می‌کرد تا بچه‌اش را سقط کند و باعث آزارش نشود، آن کودک نرمال نبود! اما سهیلا گوشش به این حرف‌ها بدهکار نبود زیرا دکترش گفته بود:
- ممکن است بعداز سقط جنین مدتی باردار نشوی!

 

[S. Ghazal]

او از حرف‌های دیگران می‌ترسید، از رفتارهای همسرش که با خودخواهی‌هایش به او و زندگی‌اش بی‌توجهی می‌کرد! مگر او از زنان دیگر چی کم داشت؟
او فرزندش را نگه داشت، می‌دانست سالم به دنیا می‌آید. نذر می‌کرد، نماز می‌خواند، با خدا راز و نیاز می‌کرد. می‌گفت:
- طفلم را برایم نگهدار و زندگی‌ام را سر و سامان بده!
کودک او به دنیا آمد. نه کور بود و نه کچل! هم دست داشت و هم پا! قلبش مانند ساعت کار می‌کرد. اما او زیبا نبود!
مادرش او را زیباترین دختر جهان می‌نامید. زیرا مادر بود! برای داشتن او همه کار کرده بود. 9 ماه حاملگی‌اش زیر نظر پزشک بود. با دوا و درمان، نذر و نیاز توانسته بود فرزندش را به دنیا بیاورد. زندگی‌شان اندکی بهتر شده بود. رامین بخاطر وجود فرزندش بیشتر از قبل به سهیلا توجه می‌کرد و برایش گل می‌خرید. رامین انتخاب نام فرزندش را بر عهدی‌ همسرش گذاشت، خودش هم می‌دانست در طول بارداری همسرش، کاری برای او انجام نداده بود. رامین انتخاب نام فرزند‌شان را به عهده‌ی همسرش گذاشت با این کار او را خوش‌حال کرد.
سهیلا باورش نمی‌شد، یاد حرف‌های پزشکش افتاد:
- فرزند شما نرمال نیست!
دهن کجی‌اش را کرد. با خود گفت:
- فرزند من سالم است! او سالم سالم است. سپس قربان صدقه‌ی دختر کوچک و معصومش رفت.
اگر او می‌دانست با به دنیا آوردن آن کودک دنیایش را به جهنم تبدیل می‌کند شاید دست از خودخواهی‌هایش برمی‌داشت!
درست در شب تولد دوسالگی‌اش، هنگامی که پدرش برای تولد فرزندش دیر کرده بود و ترجیح می‌داد تا دیر وقت کار کند خود را سرگرم خوشگذرانی و دوست دختر جدیدش کند تا اینکه به خانه برود و در تولد فرزندش که دلخوشی از مادرش ندارد، تحمل کند!
روزگار عجیبی است، چیزهایی اتفاق می‌افتد که هرگز به ذهن خطور نمی‌کند. سهیلا گمان می‌کرد زندگی‌اش بهتراز قبل شده است. زیرا رامین مانند سابق به او گیر نمی‌دهد و وادارش نمی‌کند کاری را انجام دهد. او باز هم در خیالات خود این لطف را بخاطر حضور دخترش در زندگی‌اش می‌دانست. با اینکه چنین نبود! او سرگرم شخصی دیگری بود و ترجیح می‌‌داد کار را بهانه کند و دیر وقت به خانه بی‌آید.

 

[S. Ghazal]

دیر آمدن او اوایل باعث افتخار خانواده‌اش بود، زیرا گمان می‌کردند به فکر زندگی‌اش است و برایش تلاش می‌کند!
در شب تولد دو سالگی صدف همه حضور داشتند به جز پدرش! او کودک بود و متوجه اتفاقات اطرافش نبود. آیا سهیلا هم کودک بود؟ او آزرده خاطر می‌شد که پدر بچه‌اش در تولدش حضور ندارد.
تولد به پایان رسید و سر و کله‌ی رامین پیدا شد. کسی درخانه‌یشان حضور نداشت، سهیلا کودکش را در کنارش خوابانده و خودش هم چشمانش را بست، متوجه‌ی حضور رامین شده بود اما اعتنایی نمی‌کرد. دلش از رفتارهای او گرفته بود، یادش نمی‌آمد آخرین باری که نازش را کشیده و قربان صدقه‌اش می‌رفت چه زمانی بود؟ اینبار هم مانند شب‌های دیگر آمد و بر روی تخت بدون توجه به همسرش دراز کشید. نه، اینبار مانند شب‌های قبل نبود! عطر زنانه در مشامش پیچید . همسرش لبخند می‌زد اما نه به او! رامین به سقف خیره شده و در فکر فرو رفته بود و به خیالاتی که در سر می‌پروراند لبخند می‌زد.
چه بلایی بر سرش آمده؟ آیا او واقعاً به همسرش خیانت کرده بود؟
جای تعجب ندارد! تنفر هیچ‌گاه جایش را به عشق نمی‌دهد. او از سهیلا متفر بود! زیرا از نظر رامین سهیلا زنی نبود که ایده‌آل او باشد. آن شب سهیلا به سختی توانست جلوی اشک‌هایش را بگیرد، او بیدار ماند تا همسرش بخوابد. فقط دعا دعا می‌کرد توهم زده باشد و از آنچه که مانند خوره به جانش افتاده بود رها شود!
رامین به خواب رفت و سهیلا تلفن همراهش را برداشت، تلفن همراهش نوکیای دوربین دار بود. «در 15الی 20سال پیش گوشی نوکیا دوربین دار حکم آیفون داشت» نام مخاطبینش را یکی پس از دیگری رد می‌کرد، چیز مشکوکی به نظرش نیامد.

 

[S. Ghazal]

سراغ پیامک‌هایش رفت، از یک شماره‌ی ناشناس پیام داشت. آن را باز کرد، نوشته بود:
- عزیزم رسیدی؟!
قطره‌های اشک از چشمانش سرازیر شدند، توانست آن شماره‌ی ناشناس را در تلفنش ذخیره کند تا فردا ببیند صاحب آن شماره کیست!
***
با هر جان کندنی بود شب را به صبح رساند، حتی برای صبحانه دادن به همسرش بیدار نشد. هنگامی که رامین خانه را ترک کرد، از جایش برخواست و به صدف رسیدگی کرد. سعی می‌کرد مانع پیشروی افکارش شود اما موفق نبود! به سوی تلفنش رفت و با آن شماره‌ی ناشناس تماس گرفت. پس از گذشت چند بوق زنی از پشت تلفن گفت:
- بله؟
نفسش را برای چند ثانیه حبس کرد، پس حدس و گمانش درست از آب در آمده بود. با هر جان کندنی که بود گفت:
- شما؟
آن زن خشمگین فریاد زد:
-شما با من تماس گرفتی!
- شما با همسر من نسبتی دارید؟
زن متعجب گفت:
- تو سهیلا هستی؟
پس از گفتن سخنش تماس را قطع کرد. سهیلا متوجه‌ی ترس آن زن شده بود، اما ترس خودش چه می‌شد؟
دلش برای کودکش می‌سوخت، او چه گناهی داشت؟!
آن شب رامین به خانه آمد هیاهوی به راه انداخت، سهیلا می‌دانست آن زن درباره‌ی صحبت‌شان حتماً چیزی به او گفته است. آن شب هم مانند شب‌های قبل از تولد صدف، صدای فریاد و کتک کاری‌شان به گوش پدر و مادر رامین رسید. اینبار صدف هم به آن‌ها ملحق شده بود و مانند مادرش اشک می‌ریخت و از شدت ترس فریاد می‌زد. خانوم تاج و حاجی کمال با جان کندن آن‌ها را از هم جدا کردند و سپس به سوی صدف کوچک رفتند تا او را آرام کنند. کودک بیچاره از شدت گریه نفسش بند آمده بود. سهیلا تمام ماجرا را برای پدر و مادر همسرش تعریف کرد. آن‌ها به جای این‌که کمکی به او کنند گفتند:
- زندگی‌ات را درست کن، او مرد است تو حواست باشد!
سهیلا عصبی گفت:
- مگر یک زن چقدر توان دارد؟ آیا مردها حق همه چیز را دارند؟ آیا این زن است که باید حواسش به همه چیز باشد؟ پس حکم مرد بودن چه می‌شود؟ خیانت به زن؟!
آن شب هم مانند شب‌های دیگر سپری شد. نه تنها آن شب، بلکه شب‌های دیگر هم با جنگ و دعوای آن‌ها سپری شد! تنها کسی که بزرگترین آسیب را در جنگ و دعواهای آن‌ها می‌دید صدف بود.

 

[S. Ghazal]

سهیلا دیگر تحمل رفتارهای نا پسند رامین را نداشت، با خود گفت:
- تا چه زمان می‌توانم او را رام خودم کنم؟
صدف بزرگ و بزرگ‌تر می‌شد، سهیلا انتظار می‌کشید دخترش اندکی بزرگ بشود و سپس با یکدیگر آنجا را ترک کند. سهیلا گمان می‌کرد رامین صدف را به دست او می‌سپارد! اما سخت در اشتباه بود.
هنگامی که صدف چهار سال داشت، سهیلا به دادگاه رفت و تقاضای طلاق کرد و سپس دست دخترش را گرفت و از آن خانه برای همیشه رفت!
تصمیم گرفته بود هنگامی که از یکدیگر جدا شدند بی‌آید و جهازش را با خود ببرد. اما حال با یک چمدان و ساک دستی کوچک که وسایل‌های ضروری‌اش را جمع کرده بود خارج شد. زندگی مشترک‌شان که 4 سال از عمرشان در آن سپری شده بود پایان یافت! مقصر این پایان نه تنها خودشان بلکه تصمیم اشتباه بزرگترها بود!
عشق اجباری که پس از گذر چند سال به وابستگی تبدیل می‌شود اما به عشق تبدیل نمی‌شود. تمام آن عشق‌های اجباری که به خوشی تمام می‌شوند برای رمان‌ها است نه دنیایی که ما درونش زندگی می‌کنیم!
شاید اگر عشقی میان رامین و سهیلا بود، صدف قربانی نمی‌شد! اما آن‌ها بلد نبودند با یکدیگر سازش کنند و یکدیگر درک کنند.
سهیلا و رامین از یکدیگر جدا شدند، جدایی آن‌ها به آسانی نبود! رامین راضی نمی‌شد همسرش را طلاق بدهد زیرا نگران آینده‌ی دخترش بود. سهیلا نگرانی او را به سخره می‌گرفت و می‌گفت:
- پدری که به مادرش خیانت می‌کند و از او دوری می‌کند نگران فرزندش است؟
صبر سهیلا لبریز شده بود، دیگر نمی‌توانست رفتار‌های رامین را تحمل کند. شرط طلاق دادن رامین این بود که صدف با او بماند و حق دیدن مادرش را نداشته باشد، سهیلا راضی به این کار نبود؛ دلش نمی‌خواست دخترش را ترک کند زیرا وابسته‌اش بود. صدف تکه‌ای از وجودش بود. اما آنقدرنجیده بود که دلش رهایی می‌خواست. رامین شاید همسر خوبی نبود اما می‌توانست برای صدف پدر خوبی باشد و تمام خواسته‌هایش را برآورده‌ کند.
آن‌ها از یکدیگر جدا شدند، رامین به اصرار سهیلا راضی شد هر چند روز یک بار بگذارد صدف به دیدن مادرش برود. پس از گذر چند ماه از طلاقشان رامین با زنی که سهیلا با او تماس گرفته بود و متوجه‌ی رابطه‌ی آن‌ها شده بود ازدواج کرد.