شعر

احساس تو چقدر نفس گیر است! وقتی که پیچک افکارت به دور من میگردد، و عشق همچون هوا در فضا جاری میشود. من در تقلای نفسی! ذره به ذره عشق را به ژرفای وجود میکشم. عشقی که بعد مدت ها به منزلگه خویش برگشته و قصد خانه تکانی دارد؛ عشقی که باران میشود برای رشدم، آفتاب میشود برای درخششم، و روحم را طراوت...

به هر جا می‌رسم افسانهٔ عشق تو می‌گویم به این افسانه گفتن عاقبت افسانه خواهم شد [وحشی بافقی]

تو هیچگاه نفهمیدی؛ شاید فهمیدی و نخواستی، به رویت بیاوری. شاید هم فهمیدی و شخص دیگری را زیر سر داشتی. فهمیدن و نفهمیدنت، دیگر برایم معنا ندارد. حالا که دیگر رفتی و قلبم را زیر پاهای سنگین حرف هایت، لگدمال کردی. حالا که دستان بی رحم دلت را، بر دور گردنم پیچیدی و جانش را گرفتی.

وقتی تمام جاده ها را به سوی خانه ات پیاده بال میزنم پشت پنجره خوابت بگیرد دلتنگ میشوی یا کتاب میخوانی؟ پرواز هم مثل شنا به جایی بند نیست دستم را بگیر تو را یاد بگیرم بانوی زیبای من!

روزی که آهنگ هر حرف زندگی ست تا من به خاطر آخرین شعر رنج جست و جوی قافیه نبرم. روزی که هر ل*ب ترانه یی ست تا کمترین سرود ، بوسه باشد. روزی که تو بیایی برای همیشه بیایی و مهربانی با زیبایی یکسان شود. @همه

یکی سالک از کشور باستان به من گفت روزی مرا این داستان که دیدم به صحرای سوزان دو پای فرو مانده از سنگ خارا به جای به نزدیک آن صورتی پر ز چین فرو رفته تا نیمه اندر زمین یکی نیشخنده تمسخر به ل*ب گره بر جبین پر غرور و شغب هر آن خط که بر سنگ خارا نمود نمایشگر کار استاد بود که احوال مردم نکو...

دست عشق از دامن دل دور باد! می‌توان آیا به دل دستور داد؟ می‌توان آیا به دریا حکم کرد که دلت را یادی از ساحل مباد؟ موج را آیا توان فرمود: ایست! باد را فرمود: باید ایستاد؟ آنکه دستور زبان عشق را بی گزاره در نهاد ما نهاد خوب می‌دانست تیغ تیز را در کف مستی نمی‌بایست داد

طنز ترین همین بازار خرید و فروش خودرو میشه به نظر من

"معنای زنده بودن من، با تو بودن است. نزدیک، دور سیر، گرسنه رها، اسیر دلتنگ، شاد آن لحظه ای که بی‌ تو سر آید مرا مباد! مفهوم مرگ من در راه سرفرازی تو، در کنار تو مفهوم زندگی‌ است. معنای عشق نیز در سرنوشت من با تو، همیشه با تو، برای تو، زیستن."

توماس ادیسون

🔸🔸🔸 من کیم؟ مُرغی که بهر نَغمه در بَندش کنند از پریدن ناامید ، از سَر بریدن بی نَصیب...

مکش انتظار دیگر، گل آفتابگردان! که سپیده خورده خنجر، گل آفتابگردان!

آتش دوزخ باشد ** باشد تو کنار من باشی و شیطانی که گولمان بزند! شب که شد از بام جهنم خودمان بهشت دیگران را می‌بینیم…

می‌دانم ، زنی در شکستِ این دیوارها شکوفه داده است به گُلی نشسته بهارِ آرزوهایش شب به رویا می‌اندیشد و هرصبح ، در آرامِ خوابِ مردی ، بیدار می‌شود

چو خواهی ستایش پس مرگ تو خرد باید ای نامور برگ تو فردوسی

کاش می شد خویشتن را بشکنیم یک شب این تندیس تن را بشکنیم بشکنیم این شیشه صد رنگ را این تغافل خانه نیرنگ را

صبح برکت چشمان توست آنگاه که انتظار حضورت واژه واژه در من شعر می‌شود مریم پورقلی

رسول مرگ به ناگه به من رسید فراز که کوس کوچ فروکوفتند کار بساز کمان پشت دوتا چون به زه درآوردی ز خویش ناوک دلدوز حرص دور انداز

ا خنده گفت من که وبلاگ تو را نمی‌خوانم. از شعر و شاعری خوشم نمی‌آید و تو هم که مدام از این چیزها می‌نویسی. (+) اول توی ذوقم خورد؛ اما بعد فکر کردم چه خوب. هر چه تعداد شرکای من در عشق به شعر کمتر بهتر. خب او هم یکی از هزارانی بود که شعر و شعرخوانی و متعلقاتش را بیهوده می‌دانست و حتی برای یک...

۴ معلم علوم کلاس دوم راهنمایی ما می‌گفت کسانی که با ریاضی سروکار دارند ادبیات را هم خیلی خوب می‌فهمند و برعکس. به‌خصوص کسانی که هندسۀ فضایی می‌خوانند و مجبور هستند برای حل برخی مسائل قوۀ تخیل خودشان را به کار بیندازند شاعران خوبی می‌شوند. چند سال بعد که سر کلاس هندسه نشستم فکر کردم به‌کارگیری...