در حال ویرایش دلنوشته «این مرگ است» | دیوا لیان

[..LADY Dyva....LADY Dyva.. عضو تأیید شده است.]

عنوان: این مرگ است
ژانر: تراژدی
نویسنده: دیوا لیان
سطح: حرفه‌ای
مقدمه:
ما اینجا در میان درخشش عملکرد سوگواری باد و صدای شیپور‌های ماتم دیده، در بستر خالی خاک شکفته از زمین، به یاد نخستین بوسه و دلتنگی
به رهاورد زندگی و افسوس‌های قدیمی خم‌ می‌شویم
و سلامی به پوچی بلاتکلیفی قبل از تباهی می‌کنیم
و در نهایت این مرگ است که مارا در خود بلعیده.
​

 

[سایهـ سٰـارسایهـ سٰـار عضو تأیید شده است.]

•○°●‌| به نام خالق واژگان ‌|●°○•°​

---

---

‌
نویسندگان گرامی صمیمانه از انتخاب انجمن کافه نویسندگان برای ارائه آثار ارزشمندتان متشکریم!
‌‌

---

‌
پیش از شروع تایپ آثار ادبی خود، قوانین و نحوه ی تایپ آثار ادبی در"انجمن کافه نویسندگان" با دقت مطالعه کنید.
‌‌

---

قوانین تایپ دلنوشته

---

‌
شما می‌توانید پس از 10 پست درخواست جلد بدهید.
‌

---

درخواست جلد برای آثار

---

‌‌
پس از گذشت حداقل ۱۵ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت تمایل به درخواست نقد، قبل از درخواست تگ این کار را انجام بدهید.
‌

---

درخواست نقد دلنوشته

---

‌‌
پس از 15 پست میتوانید برای تعیین سطح اثر ادبی خود درخواست تگ بدهید.
‌

---

درخواست تگ برای دلنوشته

---

‌
همچنین پس از ارسال 20 پست پایان اثر ادبی خود را اعلام کنید تا رسیدگی های لازم نیز انجام شود..
‌

---

‌اعلام اتمام آثار ادبی

---

‌‌
اگر بنا به هر دلیلی قصد ادامه دادن اثر ادبی خود را ندارید می توانید درخواست انتقال به متروکه بدهید تا منتقل شود..
‌

---

درخواست انتقال به متروکه

---

‌‌‌
‌
○● قلمتان سبز و ماندگار●○​

---

«مدیریت تالار ادبیات»
‌‌‌‌‌​

 

[..LADY Dyva....LADY Dyva.. عضو تأیید شده است.]

«زندگی ما باری است بر دوش شب مورخ» که بر پشت اختلاف‌های ناسازگار سرازیر از روح‌های ایستاده درمقابل
همسایگانِ مشغول به واژگان تهی، مبهم و خاک خورده مانند افسوسی قدیمی، گذرا است.
بدین‌‌سان که با فریادی فرونشانده به امید وهم، با گوش سپردن به پایان هرسحر و ندامت‌های ابلهانه‌
در آیینه‌هایی برای دیدن چهره‌های عبثْ، سرشار از تردید ساخته
پیوندی با مجال‌های زندگی می‌دهیم تا نفس بکشیم.

 

[..LADY Dyva....LADY Dyva.. عضو تأیید شده است.]

ما در میان سایه‌های فرو ریخته‌ی روزگار ایستاده‌ایم، با دست‌هایی خالی از خاطره و چشمانی پر از سنگینی دیروز، و باد با زمزمه‌ای از خاکستر و آه بر شانه‌های خسته‌مان می‌وزد،
یادگارهای فراموش شده‌ی لبخند و درد در سکوت تنیده می‌شوند و هر گام بر زمین سرد پژواک شکسته‌ی امیدی است که هرگز نرسید، هر نفس نغمه‌ای است از فرو ریختن همه آنچه بر دوش داشتیم و در این تنهایی، زمان همچون آینه‌ای ترک خورده چهره‌ها را بازتاب می‌دهد و هر لحظه‌ی ما به قدم‌های بی‌پایان تباهی پیوند می‌خورد،
برگ‌های خشکیده‌ی خاطره زیر پاهای ما خرد می‌شوند و ما با لرزشی نهان تنها به دنبال نوری هستیم که خود را پنهان کرده است.

 

[..LADY Dyva....LADY Dyva.. عضو تأیید شده است.]

شب آرام و بی‌رحم ما را در آغو*ش خود می‌گیرد و ستارگان نظاره‌گر سقوط تدریجی ما هستند بی‌حرکت و سرد، فریادهای فروخورده در دل تاریکی پژواک خود را گم می‌کنند و ما با لبخندی خشک به پوچی سلام می‌کنیم و در سکوت دست می‌کشیم، سایه‌ها در هم تنیده هر حرکت ما را به فراموشی می‌برند و هر نگاه به جستجوی آرامش است و تنها در گم‌شدگی خویش باز می‌ماند، روزها به ما شلاق می‌زنند و خاطره‌ها در خاکستر محو می‌شوند و ما با گام‌هایی لرزان در مسیر تباهی رقصی بی‌پایان آغاز می‌کنیم، هر نفس بار سنگین گذشته را بر دوش می‌گذارد و تسلیم می‌شود و در نهایت مرگ بی‌صدا و بی‌رحم رهبر این رقص خاموش است.

 

[..LADY Dyva....LADY Dyva.. عضو تأیید شده است.]

صبح بدون وعده‌ای به پنجره‌های بسته می‌نگرد و لبخند نمی‌زند، زمین سنگینی ما را نمی‌پذیرد و در سکوت ترک می‌خورد، نفس‌ها به آهی سرد بدل می‌شوند و در فضا پراکنده می‌گردند، ما در تاریکی به دنبال سایه‌ای از آرامش می‌گردیم و نمی‌یابیم، خاطره‌ها چون اشباحی عبث بر ما می‌خندند
و می‌روند، هر گام فروپاشیدن پل‌هایی است که روزی بر آن‌ها ایستاده‌ایم، زمان بی‌رحم همچون آینه‌ای شکسته گذشته و حال را در هم می‌آمیزد،
ما در خاکستری بی‌صدا فرو می‌نشینیم و با خود عهد می‌کنیم که دیگر برنخیزیم و در آخر همانند
برگ‌های خشکیده در باد پاییزی، مرگ ما را در آغو*ش می‌گیرد و تنها سکوت شاهد سقوط بی‌پایان است.

 

[..LADY Dyva....LADY Dyva.. عضو تأیید شده است.]

در ابتدای هر مرگ، سکوتی عجیب می‌خزد؛
نه چون آرامش، که چون تیغی بر استخوان.
سایه‌ها از دیوارها بالا می‌روند،
و چشم‌ها در دل تاریکی به دنبال امیدی پوسیده می‌گردند.
ما تنها می‌مانیم، میان صدای قلبی که کندتر از همیشه می‌تپد.

 

[..LADY Dyva....LADY Dyva.. عضو تأیید شده است.]

در میانه‌ی جمعیت، تنهایی ما صدا می‌زند.
هیچ نگاه آشنایی در این دریای بی‌رحم نیست.
تنهایی همان قبری‌ست که پیش از مرگ بر ما بسته‌اند.
و هر لبخند، زخمی تازه می‌کارد.
روح در سکوتش فرو می‌رود، بی‌آنکه کسی بخواندش.

 

[..LADY Dyva....LADY Dyva.. عضو تأیید شده است.]

زمان، همان دشمن قدیمی، بی‌صدا بر زخم‌هایمان نمک می‌پاشد.
خاطرات چون پرندگان زخمی بر خاک می‌افتند،
و هیچ دستی برای پرواز دوباره‌شان دراز نمی‌شود.
جهان سردتر از همیشه است،
و ما در دلهره‌ی زوال، به تماشای فروریختن خویش می‌نشینیم.

 

[..LADY Dyva....LADY Dyva.. عضو تأیید شده است.]

شب‌ها به کندی می‌گذرند،
ساعت‌ها همچون طناب‌هایی بر گردنِ امید می‌پیچند.
ما درون خویش آرام آرام دفن می‌شویم،
و به خاکستر خویش عادت می‌کنیم.
صدای خنده‌های گذشته تنها طعنه‌ای‌ست،
که مرگ با خونسردی برایمان تکرار می‌کند.