دلنوشته معشوق خاکی | حدیثه ادهم

[حدیثه خانم]

خسته‌ام از دوری و تنهایی.
خسته از نگاه‌های منظوردار نامحرمان.
نامحرمانی که چشم به زندگی ما دوخته و تجسس‌کارانه در حال ربودن خوشی ما هستند.
خسته از این دنیایی که بد دنبال گرفتن حال ماست.

 

[حدیثه خانم]

من دلتنگ هستم.
دلتنگ افزوده شدن یک تاریخ به عشق نگارمان.
دلتنگ دیدنت در منزل‌گه عشق.
دلتنگ بوییدنت.
من شب و روز، بوی تنت را کنارم استشمام می‌کنم.

 

[حدیثه خانم]

باید صبر کرد برای وصال.
و صبر، واژه‌ای ناآشنا برای ماست.
اگر مرگ را بر زبان می‌راندند می‌مردم؛ ولی صبر برایم ناممکن است.
زیرا من بی‌صبرانه برایت مشتاقم!

 

[حدیثه خانم]

زمانی که از فاصله چند متری نگاهت می‌کنم؛ قلبم شروع به ضربان زدن می‌کند.
با هر قدم، ضربان قلبم تندتر می‌شود.
تا جایی که وقتی تو را کنارم درمی‌یابم؛ احساس می‌کنم درون قلبم، زلزله هشت ریشتری در حال رخ دادن است.

 

[حدیثه خانم]

سختی‌های عشقمان را ذبح شرعی کرده‌ام.
خون دل بخور. خون به جا مانده در پوست و گوشت حلال است، حلال.

 

[حدیثه خانم]

چند روزی می‌شود که ندیدمت و باز هم دلتنگی جانم را تنگ ساخته است.
مرا بچه می‌خوانند. درست است. من بچه‌ای هستم که برای دیدنت بهانه می‌گیرد.

 

[حدیثه خانم]

حرف‌هایم را در قالب شعر می‌گویم:
سوختم از حرف‌های بی‌مهابا
سوختم از نگاه‌های گاه‌گاه
سوختم از تهدید‌های بی‌اساس
سوختم از گناه، و شرمسار

 

[حدیثه خانم]

روزها و شب‌ها پشت سر هم می‌گذرد و دوری من از تو بیشتر می‌شود.
انگار نافمان را با دوری از هم بریده‌اند.

 

[حدیثه خانم]

دیگر تلخی دوری هم برایم شیرین شده است.
مثل نسکافه‌ای که هرچقدر بیشتر درون لیوان ریخته می‌شود از تلخی‌اش کاسته می‌شود؛ هرچه این دوری بیشتر می‌شود، برایم شیرین‌تر است.

 

[حدیثه خانم]

دیگر از دوریت گله‌مند نیستم.
بودنت را شکر می‌کنم. بودنی که بوی عشق می‌دهد.
عشقی که از خاک شروع شد و به خاک تمام می‌شود.