چالش [ تمرین نویسندگی ] 1️⃣7️⃣

[زهرا مشرف]

مه غلیظ جاده را پوشانده بود و هیچ نشانه‌ای از مسیر دیده نمی‌شد. هر قدم که برمی‌داشتم، صدای قلبم بلندتر از نفس‌هایم می‌پیچید. حس می‌کردم دنیا دور سرم پیچیده و من تنها یک نقطه کوچک در وسط این تاریکی هستم. نه راه پس داشتم، نه راه پیش. فقط سکوت و سردی مه که روی شانه‌هایم سنگینی می‌کرد.
گاهی می‌خواستم بایستم و تسلیم شوم. اما چیزی درونم، آن صدای آرام و محکم، می‌گفت:
- همین حالا حرکت کن. حتی وقتی نمی‌بینی، حرکت کن.
قدم بعدی را برداشتم. و دوباره. و دوباره. مه مثل یک پرده بی‌رحم جلوی من بود، اما هر قدم، هر نفس، مثل یک تراشه نور کوچک در دل تاریکی، مسیر را کمی روشن‌تر می‌کرد. بعد، ناگهان، نور ملایمی از پشت مه سرک کشید. نور آرام و طلایی، نه پرخاشگر، نه خیره‌کننده، فقط کافی بود تا مسیر را دوباره به چشم‌هایم نشان دهد. قلبم تندتر زد، اما حس امید و آرامش با هم عجیب درهم آمیخته بودند.
فهمیدم که زندگی همیشه شفاف و واضح نیست. گاهی باید در تاریکی قدم برداری، حتی وقتی راه مشخص نیست، حتی وقتی تنها هستی، حتی وقتی همه چیز علیه تو به نظر می‌رسد. و در همان قدم‌هاست که نور پیدا می‌شود، نه قبل از آن.
با لبخندی که از عمق جانم آمد، ایستادم و نگاه کردم. تاریکی هنوز بود، اما حالا می‌دانستم که نور منتظر است. همیشه منتظر است. فقط کافی است که حرکت کنی.

 

[سونی]

جاده‌ی مه‌گرفته، شاهد پیمان پنهان دو دل بود. او، با چشمانی که عمق جنگل را در خود داشت، در میان غبار ایستاده بود. من، با قلبی که برای او می‌تپید، گام برمی‌داشتم. مه، همچون پرده‌ای حائل، ما را از جهان جدا می‌کرد و تنها سایه‌ی تیر تلگراف و حصار شکسته، گواه عشق ممنوعه‌مان بود. اما افسوس که سرنوشت، چون مه، بی‌رحمانه در راه بود. او به سوی من آمد، اما قبل از رسیدن، در غبار گم شد؛ و من، تا ابد، تنها در این جاده‌ی فراموش شده، در انتظار دیداری که هرگز رخ نداد، سرگردان ماندم.

 

[سایه مولوی]

جاده بی‌انتهاست و درختانش همگی چندیست قربانی پاییز شده‌اند.
این جاده به کجا می‌رسد آخر؟! چه کسی می‌داند؟!
در این فضای مه‌آلود و اندوه‌‌بار، در این جاده‌ی رو به ناکجا آباد عمریست سرگردانم؛ سرگردانم و یک نفر نیست که چراغ راهم باشد، یک نفر نیست که در این طوفانِ غم و درد همراه و همسفرم باشد.
می‌دانم که این جاده آخر راه است، دارم به خط پایان این دنیا می‌رسم؛ به انتهای زنده بودن و زندگانی.
همه می‌گویند که پس از مرگ تنهاییم، اما من معتقدم که در این دنیا تنهاتریم. پس از مرگ ما تشییع‌کنندگانمان را داریم، آن‌ها که تابوتمان را روی دوش خواهند برد همان‌هایی هستند که در هنگام زنده بودن ما را در جاده‌ی ناهموار زندگی به حال خود رها کردند.

 

[ZeinabHdm]

ورود برای عموم آزاد است.



همراه شما هستیم با سری هفدهم چالش‌های نویسندگی.
داستان تصویر زیر را بنویسید.

در میان انبوهی از امواج غبار و مهی غلیظ به دنبال رد و پایی از تو میگردم؛ نه جاده ساکت و خاموش و نه حتی درختان بی‌روح و سرد اوایل دی ماه؛ هیچ کدام نمی‌توانند روح تو را در من بکشند.
تو دلیلی، تو بودنی و تو دقیقا یک ذهن زیبایی که حتی در این هیاهوی غبار و بی‌وزنی رنگی‌ترین بخش فکرمی.

 

[blue lady]

خود را در خلأای از فرای ناامیدی می‌پیدایم.
در فراسوی باورم پا به جاده‌‌ای در بهر مه می‌گذارم.
میدانم این همان ره بی‌بازگشت افسانه‌هاست؛ همان مسیر که به مرگ خاتمه می‌یابد.
آری این همان جاده‌ی عاشقی‌ست که می‌خواهم با تو در آن گام برگزینم؛ حتی اگر پایانش ناپیدا باشد.

 

[هویار]

نگاهم خیره‌ی مقصدی بود که دیده نمیشد. مسیر خاکی و غبارآلود، فقط چند متر تا شومینه‌ی گرم کلبه‌ی سنگی مانده بود. حرارت کاشانه از دودکش‌هایش مشخص بود.
دماغم را بالا کشیدم. پهلویم را بیشتر فشردم. اگر مَگی پهلوی خونینم را می‌‌دید چه می‌کرد؟ مهم نبود. فقط می‌خواستم پیش او بمیرم. لیاقت زندگی در کنارش را نداشتم، اما امیدوار بودم مرگم را بپذیرد.
صدای وز وز سیم برق شبیه شمارش معکوس ثانیه‌های عمرم سریع بود. درختان بی‌‌برگ سایه‌ی خمیده‌ی مرا پنهان می‌کردند.فقط چند ثانیه تا مگی... فقط چند ثانیه.
پاهایم را پشت سرم می‌کشیدم. به درب چوبی که رسیدم دیگر توانی در من نبود. سقوط کردم. پهلویم تیر کشید. مَگی در را باز کن، نمی‌توانم صدایت کنم، خواهش می‌‌کنم. گوشم را به در چسباندم تا صدایش را بشنوم. ناامید به قطره‌قطره‌ی روحم چنگ زدم تا قبل از دیدن چشم‌هایش نمیرم. بالاخره دست خونینم را بالا کشیدم و سست به در کوبیدم. خواهش می‌کنم بشنو مَگی. بگذار ببینمت.
چشم‌هایم کم‌کم به خواب می‌رفت. صدای پایی از پشت در نزدیک میشد. عجله کن مَگی. درب باز شد و من به داخل خانه سقوط کردم. مَگی را دیدم، مثل همیشه؛ منتها این بار ترسیده. خدانگهدار مَگی من.