دلنوشته مادر جان | سارا مرتضوی

[سارا مرتضوی]

۹

میگن بوی محرم میاد؟
محرم مگه بو داره؟ بوش چیه؟
تلخ یا شیرین؟
گرم یا سرد؟
به نظرم محرم صدا داره...
صدای طبل و زنجیر...
صدای آه و اشک و گریه...
صدای شکستن دل...
اما برای من.‌‌‌‌..
محرم صدای عشق می‌ده...
صدای گریه‌ی حسینم، که محرمی کرد تا آخر عمرم قلبمو... .
یا حسین! مراقب حسینم باش که نام تو رو روش گذاشتم تا عشقت توی قلبش مهر و موم بشه.

 

[سارا مرتضوی]

۱۰

نگاهت که می‌کنم، حظ می‌برم و شکر می‌کنم از بودنت در کنارم، با تمام شیطنت‌هایت، با تمام کنجکاوی‌هایت، مادر جان.
برای من، تو مثل فرشته‌ای؛ یک فرشته که از آسمان آمد و نجات داد دوران روزمرگی را.

 

[سارا مرتضوی]

۱۱

می‌گفتن بچه زود بزرگ می‌شود؛ اما من می‌گویم، این زمان است که با سرعت در گذر است و سختی‌ها و مشکلات و بدوبدوها نمی‌گذارد بزرگ‌شدنت را ببینم.

 

[سارا مرتضوی]

۱۲

قربان انرژی‌ات، مادر جان!
مردها از سینه‌خیز رفتن در سربازی شاکی‌اند؛ اما تو چنان وجب به وجب خانه را سینه‌خیز می‌روی که من فکر می‌کنم کار بس راحت و آسانی است.

 

[سارا مرتضوی]

۱۳

این‌گونه که بی‌حال روی تخت افتاده‌ای و به من نگاه می‌کنی، دلم ریش‌ریش می‌شود.
چه شده، مادر جان؟
ای کاش زبانت برای من قابل فهم بود؛ آن‌وقت پیچیدن‌هایت برایم معنی می‌شد.

 

[سارا مرتضوی]

۱۴

مادر جان! ریش‌ریش شد دلم وقتی درد داری و من نمی‌فهمم. بخواب، عروسکم، سپس جسمت التیام می‌یابد.

 

[سارا مرتضوی]

۱۵

در پنج ماه اول زندگی، نوزاد نمی‌داند که مادرش یک انسان دیگر است.
ولی مادر جان!
مادرت تا آخر عمر با تو، در کنار تو و همراه توست.

 

[سارا مرتضوی]

۱۶

روزی در سن چهار سالگی، همراه مادرم در روضه امام حسین (ع) بودم.
دختر تپلویی پیش چشم من نشسته بود و مادرش لقمه‌لقمه در دهانش می‌گذاشت.
آن روز مادرم دلش شکست...
من که تجربه‌ی اول او بودم، با حسرت و با شکم گشنه به آن دختر نگاه می‌کردم و مادرم دلش برای دردانه‌اش سوخت.
آری مادر جان!
این خاطره‌ی غم‌انگیز مادر بزرگت به من آموخت که همیشه برای تو خوراکی و وسیله‌ی بازی به همراه داشته باشم؛ آن‌قدر که هم تو سرگرم باشی و هم اگر بچه‌ی دیگری اطرافت بود، سرگرم و سیر شود تا دلی نشکند.

 

[سارا مرتضوی]

۱۷

قربان صدایت، مادر جان!
چه همنوایی می‌کنی با جمعیتی یا «صاحب‌الزمان» گویان، دست به آسمان برده‌اند.

 

[سارا مرتضوی]

۱۸

ساعت سه صبح، آن‌قدر تکون‌تکون خوردی که مادرت را راهی بیمارستان کردی.
پدرت گفت: نامش را بگذاریم علی.
اما من گفتم: پسرم داره در سحرگاه محرم به دنیا میاد.
نامت را مادرت گذاشت حسین، مادر جان.
یا حسین! ای یاورِ بی‌یاور، پسرم رو بهت سپردم.