در حال ویرایش مجموعه دلنوشته های یادت باشد | هورزاد اسکندری کاربر انجمن کافه نویسندگان

[~Horzad]

بنفش زیبای من!
تو را به زلالی آبی آسمان می‌سپارم.
به پنبه‌های سپیدش، که با مرواریدهای غلطان، روی زمین طرح می‌زنند.
می‌سپارمت به آوای زیبای شانه به سر و دست‌هایش، که هر صبح مرا مسخ کرده و روحم را، در آغوشش ذوب می‌کند!
می‌سپارمت به آغو*ش اویی که فاصله‌اش با ما، منفی هیچ است؛ اویی که هم کنار من است، هم تو!
بعد، بدرود را برایت ترانه خواهم کرد.​

 

[~Horzad]

نادیا!
خودت را زیادی در استکان کسی نریز، سرریز خواهی شد!
ارزش خودت را درک کن؛ چرا که تا وقتی به این درک نرسی، افراد بسیاری در دایره زندگی‌ات سرازیر می‌شوند، که تو را هدر خواهند داد
ولیکن، اگر جایی به خاک سیاه چنین روزی نشستی، اجازه نده دفعه بعدی وجود داشته باشد!
نگذار آدم‌ ها، دوباره و چند باره تو را هدر بدهند.
آبی که روی زمین، بر خاک نشسته است را ببین!
گِل شده است، و مثل بار اول زلال نیست.​

 

[~Horzad]

نادیا!
می‌دانم باید اجازه بدهم تا همه چیز تمام شود.
باید بپذیرم که نمی‌شود هر چیزی را نگه داشت؛ چه با زور، چه گریه.
باید یادم بماند که هرچند حضور بعضی ها برایم جدی است ولی، من برایشان شوخی‌ای بیش نیستم.
ولی با این همه، می‌شود او یک بار دیگر مرا دوست داشته باشد؟!​

 

[~Horzad]

- احساس می‌کنم عشقی برای من وجود نداره!
- به تعداد تموم آدمای دنیا عشق هست، فقط باید زمان مناسبش برسه!
نادیا!
مدتی پیش سعی کردم به کسی که باورهایش از عشق، زیر دست و پای کسی لگدمال شده بوده، ثابت کنم عشق وجود دارد و خارق‌العاده است.
او عشق را چون شبی ابری معنا می‌کرد، که ستاره‌هایش در آغو*ش ابرها جان داده و سقوط کرده بودند.
می‌دانستم هم مسیر شدن با آدم اشتباه، نگاهش را در جوهر غلطانده و لباس سیاه به تنش پوشانده است، اما... .
اما نادیا، با این همه من کسی هستم، که باور کرده‌ام در این گیتی، هیچ سهمی از عشق برایم وجود ندارد.​

 

[~Horzad]

من ضربه‌های زیادی خورده‌ام، و تمام ضربه‌ ‌هایم ماحصل شروع دوباره آدم‌ هایی بود، که یک بار در زندگی‌ام تمام شده بودند اما، روحم لجاجت خاصی داشت که مسیرهای پیش رویش را با آدم‌های جا مانده در پشت سرش آغاز کند.
نادیا!
مدت‌ هاست پذیرفته‌ام که عقب نشینی کنم.
دوهزاری کج افتاده‌ام را صاف کرده‌ام تا به خاطر بسپارم که می‌شود بعضی‌ها را بر لوح دل و قلبم حک کنم، تا خاطرات‌شان مبدل شود به یادآوری شکر فام سال‌ های بعدم اما، نمی‌توانم دوباره واقعیت آنها را لم*س کنم.
حتی، پذیرفته و عادت کرده‌ام که از تو، فاصله داشته
باشم.​

 

[~Horzad]

نمی‌دانی پشت این سکوت سربی من، چه می‌گذرد.
من تو را برای یک ثانیه و یک روز نمی‌خواستم.
می‌خواستم دورترین نزدیک من باشی حتی، اگر نشود واقعیت نزدیکی را، در شعاع یک قدمی‌مان لم*س کنیم.
مشکل من دوست داشتن است! نه اینکه تو لایقش نباشی، نه!
فقط، هر چیزی زیادی‌اش سم است!
نادیا!
کاری به تو ندارم، خودم را برایت معنا می‌کنم.
همیشه نقطه اوج محبت من، به کسانی که برایم با ارزش‌اند، حساسیتی آزاردهنده برای خودم، و رنجشی عظیم برای آنها به ارمغان می‌آورد!
این تمام حقیقتی است که مرا در مقابل دوست داشتنی‌هایم متزلزل و در نظر آنها کریح جلوه می‌دهد.​

 

[~Horzad]

به مشرق قدم می‌گذاریم و دقایقی بعد، گرد و خاکمان در مغرب ترانه می‌خواند.
قدم‌هایمان بر قلب کویر دل سوخته خش می‌اندازند و کمی آن طرف‌تر آدمها، رد پای انگشت هایمان را بر دل تنه‌‌ی درخت کاج که ساعتی پیش در جنگل، به آن تکیه زده بودیم احساس می‌کنند.
من در ذهنم با تو، رج‌ به‌ رج این سرزمین را زیر پا گذاشته‌ام.
راستش را بخواهی، ذهنم بزرگ‌ترین موهبت برای من است ولیکن، قاتل خاموشی است که آلت قتاله‌اش، سناریو های فیکی است که به دلخواه یک دیوانه، برای کُشتنش
می‌سازد.​

 

[~Horzad]

وجود تب کرده‌ام را به دار آب سرد آویخته‌ام!
احوال جسمم زرشکی و روحم نقره فام است؛ این بین، فقط گاهی تیره و روشن می‌شوند، همین!
نادیا!
دلم می‌خواست می‌توانستم قسمتی از حافظه‌مان را که مربوط به خودمان است پاک کنم و بعد، مثل همان روز ها از تو بپرسم:
- با من دوست می‌شوی؟
اما، من و تو تمام شده‌ایم و زمان هم برای شروع دوباره، از دستمان قسر در رفته است.​

 

[~Horzad]

بعضی دردها مانند جنگ داخلی که امپراتوری و ملت یک سرزمین را به زمین می‌زند، آدمی را از درون فلج خواهد کرد.
انگار نیرویی شورشی درون وجودت تعلیم داده‌ای که به مرور و قدم به قدم، طوفانی عظیم را در وجودت به تصویر می‌کشند.
این، حضور من است که به دست تصویر دردهایم چون عروسک خیمه شب بازی، این سو و آن سو می‌شود.​

 

[~Horzad]

می‌شود تمام عمر نقش حضور کسی را روی دیوار زنگ زده ذهن نقاشی کرد، و عطرش را با تار و پود دل نفس کشید اما، جسم را برای ابد از این حضور خیال انگیز دور نگه داشت.
و اما، احساسم را هنوز مثل روز اول، دست نخورده و تا شده در گوشه‌ی قلبم نگه داشتم، و به رسم آن روزها می‌گویم:
"یادت باشد"​