مشاعره | مشاعره مشروط |

[FarzaneFarzane عضو تأیید شده است.]

ای روح من در قلب تو، چون جان تو در جسم تن
این جا نداند هر کسی تا من تو ام یا خود تو من

سلام

 

[M I R A S]

ای روح من در قلب تو، چون جان تو در جسم تن
این جا نداند هر کسی تا من تو ام یا خود تو من

سلام

مستانه سروِ قامتِ او در خرام شد
طوق گلوی فاختگان خط جام شد
هر چند عشق، دشمن کام است، از آن دولب
قانع نمی توان به جواب سلام شد

فریاد

 

[FarzaneFarzane عضو تأیید شده است.]

ز دست دیده و دل هر دو فریاد
که هر چه دیده بیند، دل کند یاد

شیرین

 

[M I R A S]

ز دست دیده و دل هر دو فریاد
که هر چه دیده بیند، دل کند یاد

شیرین

من اول روز دانستم که با شیرین درافتادم
که چون فرهاد باید شست دست از جان شیرینم

باران

 

[FarzaneFarzane عضو تأیید شده است.]

در این سرما و باران یار خوشتر
نگار اندر کنار و عشق در سر

نگار اندر کنار و چون نگاری
لطیف و خوب و چست و تازه و تر

خیال

 

[M I R A S]

در این سرما و باران یار خوشتر
نگار اندر کنار و عشق در سر

نگار اندر کنار و چون نگاری
لطیف و خوب و چست و تازه و تر

خیال

دلم گرفته از خیال راهی به ما نمی دهد
در این زمان بی کسی راهی نشان نمی دهد
به این غریب بی کسم کسی ندا نمی دهد
ل*ب تشنه عشق است و دل اما امان نمی دهد

تشنه

 

[FarzaneFarzane عضو تأیید شده است.]

تا پای چشمه رفتیم، ل*ب تشنه بازگشتیم
حیف دهان ما بود آبی به این زلالی

مستان سبو شکستند از بند و گشت رستند
ما دستگیر گشتیم با شیشه های خالی

عکس

 

[M I R A S]

تا پای چشمه رفتیم، ل*ب تشنه بازگشتیم
حیف دهان ما بود آبی به این زلالی

مستان سبو شکستند از بند و گشت رستند
ما دستگیر گشتیم با شیشه های خالی

عکس

بلبل به چمن زان گل رخســـار نشــان دید

پروانه در آتش شد و اســرار عیــان دیــد

عارف صفت روی تو در پیر و جوان دید

یعنــی همــه جا عکس رخ یار توان دیــد

پروانه​

 

[FarzaneFarzane عضو تأیید شده است.]

چراغ روی تو را شمع گشت پروانه
مرا ز حال تو با حال خویش پروا، نه

خِرد که قید مجانین عشق می‌فرمود
به بوی سنبل زلف تو گشت دیوانه

تاوان

 

[M I R A S]

چراغ روی تو را شمع گشت پروانه
مرا ز حال تو با حال خویش پروا، نه

خِرد که قید مجانین عشق می‌فرمود
به بوی سنبل زلف تو گشت دیوانه

تاوان

در دل کسی که راه هوا وهوس دهد
آیینه را به دست پریشان نفس دهد

تاوان عمر رفته ز گردون توان گرفت
گر آب رفته ریگ روان بازپس دهد

فرزانه